Το πλήρες κείμενο του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας – Η κατάσταση στην Αλβανία μετά το 1920 – Ο Αχμέτ Ζώγου και οι διώξεις σε βάρος της ελληνικής μειονότητας – Η στάση της αλβανικής κυβέρνησης απέναντι στην Εκκλησία - Μια συγκλονιστική επιστολή από τον Γιαννάκη Σπύρο προς τον υπουργό Εξωτερικών Λ. Κανακάρη-Ρούφο

Οι ελληνοαλβανικές σχέσεις είναι τις τελευταίες μέρες στο προσκήνιο μετά την άνανδρη δολοφονία του ομογενή Κωνσταντίνου Κατσίφα στους Βουλιαράτες (να σημειώσουμε εδώ ότι οι Βουλιαράτες στην απογραφή του 1914, είχαν 865 κατοίκους οι οποίοι ήταν όλοι Έλληνες).
Και δυστυχώς οι αλβανικές προκλήσεις συνεχίζονται είτε με δηλώσεις αξιωματούχων, όπως του πρωθυπουργού Έντι Ράμα, που δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει υβριστικούς χαρακτηρισμούς για τον νεκρό Κ. Κατσίφα είτε με ενέργειες από τις επίσημες Αρχές, όπως η απαγόρευση εισόδου στην Αλβανία σε 52 Έλληνες οι οποίοι παραβρέθηκαν στην κηδεία του Κ. Κατσίφα.

Είναι πολλά που αυτή την στιγμή δεν έχει, ενώ θα έπρεπε να είχε η Αλβανία.

Δεν έχει πραγματική και λειτουργική οικονομία. Θα έπρεπε να είχε προκειμένου καταπολεμήσει φτώχεια και κοινωνική εξαθλίωση η οποία αν μη τι άλλο διώχνει τον πληθυσμό ή κρατάει την κοινωνία σε μια κατάσταση πλήρους ακινησίας. Τα στοιχεία είναι εύγλωττα. Την οικονομία την έχει από καιρό σκοτώσει η παραοικονομία που στηρίζεται στην παραγωγή και διακίνηση ναρκωτικών. Ενδείξεις την εντελώς παράλυσης οικονομικής δραστηριότητας είναι η απομάκρυνση ξένων επενδυτών και ειδικά του τραπεζικού κλάδου που είναι ο καλύτερος ανιχνευτής του τι μέλει γενέσθαι.

Του Αλέξανδρου Θ. Δριβα (*)

Γραφει ο Δημήτρης Δανίκας

Μετά την άνανδρη εκτέλεση του Κωνσταντίνου Κατσίφα στους Βουλιαράτες, τα πράγματα στη Βόρεια Ήπειρο τείνουν να γίνουν πιο σκληρά και αδυσώπητα. Ειδικά για τους εναπομείναντες Βορειοηπειρώτες, η συνεχή σιωπή του εθνικού τους κέντρου, συνδράμει αρνητικά στο όλο κλίμα.

Η ΥΠΟΤΟΝΙΚΗ και αμήχανη αντίδραση της ελληνικής πλευράς στην εκτέλεση από την αλβανική αστυνομία του ομογενή Κωνσταντίνου Κατσίφα και σε όσα ακολούθησαν, αλλά και η αντιμετώπιση της κατάστασης που διαμορφώνεται από την Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο, αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει αποτελεσματική διαχείριση κρίσεων στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής. Αποδεικνύουν επίσης ότι η παρουσία του κ. Τσίπρα ως υπουργού των Εξωτερικών, είναι διακοσμητική και έχει δημιουργήσει ένα επικίνδυνο κενό στη διπλωματική δραστηριότητα της χώρας. Ειδικά με την Αλβανία, ενώ οι στόχοι είναι ξεκάθαροι, είναι φανερό ότι η στρατηγική για την επίτευξη αυτών των στόχων χρειάζεται αναθεώρηση και αναπροσαρμογή.

Ο χαρακτηρισμός της Βαλκανικής ως πυριτιδαποθήκης της Ευρώπης, όχι μόνο δεν είναι τυχαίος, αλλά παρουσιάζει μια διαχρονικότητα αρκετά σπάνια για τα ευρωπαϊκά δεδομένα.

Η μονίμως εύφλεκτη κατάσταση οφείλεται κυρίως στη γεωστρατηγική θέση της χερσονήσου και στην επιδίωξη πολλών, παγκόσμιων ή περιφερειακών παραγόντων, να ασκήσουν επιρροή. Και η αφορμή για την ανάμιξή τους δεν είναι άλλη από την ύπαρξη ενός μωσαϊκού εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων εντός των κρατών, ως συνέπεια της χάραξης των συνόρων με βάση τη διαχρονική αρχή «διαίρει και βασίλευε».

Το τίμημα είναι η ζωή ενός ακόμη Έλληνα, στο όνομα της πατρίδος μας.Το όφελος είναι η αφύπνιση του πατριωτικού μας φρονήματος. Αυτό που κατάφερε ο Κωνσταντίνος Κατσίφας με τον θάνατό του, είναι να μάθουν περισσότεροι άνθρωποι, πως η Βόρεια Ήπειρος είναι μια περιοχή, όπου ζει, Ελληνική Εθνική Μειονότητα.

Βρισκόμαστε εννέα μέρες μετά την εκτέλεση ενός Βορειοηπειρώτη και δυστυχώς η στασιμότητα στην όλη κατάσταση, προέρχεται από μια εσωτερική σιωπή που φαίνεται να πηγάζει από τον ωχαδερφισμό των Βορειοηπειρωτών.

Γράψε λάθος. Εγώ έγραψα λάθος μάλλον λίγες βδομάδες πριν το θάνατο με αφορμή άλλες αγριότητες Αλβανών, κατέληγα στο φταίμε εμείς που τους κάναμε ανθρώπους. Εννοούσα φυσικά το ότι μας ήλθαν σαν θηρία απ' το παρανοϊκό καθεστώς Χότζα και χάρη στη δουλειά και τα σπιτικά που βρήκαν εδώ γίνανε και πάλι άνθρωποι, με την μεταφορική έννοια του λόγου.

του Θέμου Αναστασιάδη

Το φαινόμενο του μπούλινγκ είναι ευρύτατα γνωστό ιδιαίτερα στο χώρο της εκπαίδευσης. Είναι γνωστά επίσης και τα αποτελέσματα του.

Μια φρεσκοβαμμένη ελληνική σημαία και πάνω της η ονομασία «ΒΟΥΛΙΑΡΑΤΕΣ» -στην πρόσοψη του Δημοτικού Σχολείου στο κέντρο του βορειοηπειρώτικου χωριού- φαίνεται πως ήταν η αρχή του τέλους για τον 35χρονο ομογενή Κωνσταντίνο Κατσίφα, που ανήμερα της Εθνικής Επετείου 28ης Οκτωβρίου εκτελέστηκε ψυχρά απο τις επίλεκτες δυνάμεις της αλβανικής αστυνομίας.

Μετά την νέα ψυχρή δολοφονία ενός Έλληνα Βορειοηπειρώτη, του Κωνσταντίνου Κατσίφα, αυτή τη φορά στους Βουλιαράτες του Αργυρόκαστρου, συγκλονισμένος παρακολουθεί όλος ο ελληνικός κόσμος μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες αλλά και από την διαρκή ενημέρωση του από τα κοινωνικά δίκτυα για την ακρίβεια των γεγονότων και το ‘’δίκαιο’’ της εκτέλεσης ή μη του εκλιπόντος. Πέρα από οποιαδήποτε επιπόλαια ‘’ηρωοποίηση’’ ή αφελής κατακραυγή του νεαρού Έλληνος πατριώτη και αγωνιστή για τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων της Αλβανίας και των εθνικών μειονοτικών δικαιωμάτων της Βορείου Ηπείρου οφείλουμε να αναρωτηθούμε πρώτα αν είναι πράγματι νεκρός ο Κωνσταντίνος Κατσίφας. Και ερωτώ, είναι νεκρός ο Κωνσταντίνος; Και απαντώ… ΌΧΙ, δεν είναι νεκρός ο Κωνσταντίνος.

...Εν ολίγοις από το πουθενά σε μεγάλη μερίδα των Ελλήνων άρχισε να «ιδρώνει» το αυτάκι της για το τι καταγωγή έχουμε οι Βορειοηπειρώτες και για το εάν τελικά μιλάμε ελληνικά.

Η εν ψυχρώ εκτέλεση του Κωσταντίνου Κατσίφα, ενός παιδιού από φτωχή λαϊκή οικογένεια, όπως συνέβη σχεδόν πριν είκοσι χρόνια με τον Σολωμό Σολωμού, στην Κύπρο συνιστά και μια ζωντανή καταγγελία για την ένοχη συνείδησή μας. Αυτός, τη στιγμή που σύσσωμες οι ελληνικές ελίτ και το ελληνικό κράτος, έχουν εγκαταλείψει τη ελληνική μειονότητα στη μοίρα της, θυσίασε κυριολεκτικά τη ζωή του, μια και δεν έβλεπε πλέον καμιά δυνατότητα για να κρατήσει την αξιοπρέπεια και τον εθνισμό του.