Μετά την νέα ψυχρή δολοφονία ενός Έλληνα Βορειοηπειρώτη, του Κωνσταντίνου Κατσίφα, αυτή τη φορά στους Βουλιαράτες του Αργυρόκαστρου, συγκλονισμένος παρακολουθεί όλος ο ελληνικός κόσμος μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες αλλά και από την διαρκή ενημέρωση του από τα κοινωνικά δίκτυα για την ακρίβεια των γεγονότων και το ‘’δίκαιο’’ της εκτέλεσης ή μη του εκλιπόντος. Πέρα από οποιαδήποτε επιπόλαια ‘’ηρωοποίηση’’ ή αφελής κατακραυγή του νεαρού Έλληνος πατριώτη και αγωνιστή για τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων της Αλβανίας και των εθνικών μειονοτικών δικαιωμάτων της Βορείου Ηπείρου οφείλουμε να αναρωτηθούμε πρώτα αν είναι πράγματι νεκρός ο Κωνσταντίνος Κατσίφας. Και ερωτώ, είναι νεκρός ο Κωνσταντίνος; Και απαντώ… ΌΧΙ, δεν είναι νεκρός ο Κωνσταντίνος.

Ο νεαρός Βορειοηπειρώτης από τα μέσα της 28ης Οκτωβρίου πέρασε στο πάνθεον των μαρτύρων. Όχι των ηρώων διότι δεν πρόλαβε να συμμετάσχει σε μια νέα εθνική εξόρμηση του ελληνικού έθνους προς απελευθέρωση του βόρειου κομματιού της Ηπείρου, δεν του επέτρεψε η μοίρα να γίνει μέλος της νέας εθνικής αντίστασης ή ένας αγωνιστής ενός ένοπλου αγώνος απέναντι στον Αλβανό τύραννο και καταπιεστή. Ο Θεός είχε άλλα σχέδια για τον 35χρονο Κωνσταντίνο! Δεν τον ήθελε ήρωα και αγωνιστή αλλά μάρτυρα και θύμα της αλβανικής ωμότητας και βαρβαρότητας. Τον ήθελε να ποτίσει με το αδικοχαμένο αίμα του το δένδρο της λευτεριάς και με αυτόν τον τρόπο να υπενθυμίσει στον απανταχού Ελληνισμό πως οι Έλληνες της Αλβανίας καταπιέζονται, ληστεύονται, υβρίζονται, φυλακίζονται και δολοφονούνται. Και ίσως έτσι έπρεπε να γίνει.. Πολλές φορές στην ανθρώπινη ιστορία καλείται από την μοίρα ένας να χύσει το αίμα του ώστε να σωθούν οι πολλοί. Λίγοι αγωνίζονται για να εισπράξουν όλοι τους την λευτεριά. Το ίδιο ακριβώς διδάσκει και ομολογεί η Ορθόδοξη πίστη μας. Ένας έφερε πάνω Του τον Σταυρό για να ανακαινιστεί όλη η ανθρωπότητα. Το ίδιο έκανε και ο Κωνσταντίνος την ημέρα της εθνικής μας εορτής. Είπε το δικό του ΟΧΙ στους Αλβανούς αστυνομικούς, το ΟΧΙ των βορειοηπειρωτών στους συμμάχους του ‘’νέου άξονος’’. Σήκωσε το δικό του σταυρό και ‘’σταυρώθηκε’’ πάνω σε αυτόν. Ο Κωνσταντίνος έδωσε την δική του προσωπική μάχη με το αλβανικό καθεστώς και υπέδειξε σε όλους εμάς πως ‘’η ελληνική σημαία δεν υποστέλλεται από ελληνικό έδαφος’’! Η πράξη του Κωνσταντίνου ήταν όλα αυτά που εμείς σαν έθνος απωλέσαμε, ήταν όλα αυτά που απαρνηθήκαμε και ήταν όλα αυτά που αντιπαθήσαμε γιατί μας θυμίζουν πόσο μικροπρεπείς και ανάξιοι είμαστε της ιστορίας μας και του πολιτισμού μας. Ο Κωνσταντίνος λοιπόν… δεν πέθανε. Ο Κωνσταντίνος ζει. Περισσότερο από ποτέ και περισσότερο από τον καθένα μας. Ο Κωνσταντίνος έγινε Ιδέα, ιδέα μιας λευτεριάς που χάθηκε στα χαρτιά από τις μεγάλες δυνάμεις και τις ελλαδικές πολιτικές κυβερνήσεις. Έγινε το Σύμβολο του νέου απελευθερωτικού αγώνος! Ο Κωνσταντίνος….έγινε ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

Εμείς όμως είμαστε οι πραγματικοί νεκροί της υπόθεσης. Είμαστε αυτοί που έχουμε παραδώσει πνεύμα και σώμα στις ορέξεις των γειτόνων μας και των ελλαδικών κυβερνήσεων. Είμαστε αυτοί που παραδώσαμε την ψυχή μας ολοκληρωτικά στον Μεγάλο Αφέντη της αποστασίας, της λήθης, της αγνοίας και της απραξίας. Είμαστε χρόνια τώρα εγκεφαλικά και καρδιακά νεκροί. Το σώμα μας σε ατομικό αλλά και συλλογικό επίπεδο υπολειτουργεί, η καρδιά μας έχει σκληρύνει και ο αιώνιος πόθος για λευτεριά έχει μετατραπεί από καιρό σε διακαή επιθυμία για καλοπέραση και κατανάλωση. Εμείς δεν ζούμε, απλά υπάρχουμε. Εμείς δεν δημιουργούμε, απλά καταναλώνουμε. Εμείς δεν κλαίμε, απλά λυπούμαστε. Αντί να ξεχυθούμε στους δρόμους για την στυγνή δολοφονία του συμπατριώτη μας και να κατευθυνθούμε προς την αλβανική πρεσβεία και την βουλή, θα ψάχνουμε να βρούμε ενοχοποιητικά στοιχεία περί οπλοχρησίας ή ‘’εξτρεμιστικής στάσης’’ του νεαρού θύματος υιοθετώντας ακόμη και τις μεθοδεύσεις και τις προπαγανδιστικές θέσεις της αλβανικής κυβερνήσεως ώστε να δικαιολογήσουμε την αδράνεια μας και την δειλία μας. Αντί να στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα στην γείτονα χώρα αλλά και στην ελλαδική κυβέρνηση για την εξιχνίαση της υπόθεσης και την αποκατάσταση της αλήθειας και της δικαιοσύνης όσον αφορά τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας, θα προτιμήσουμε να πληκτρολογήσουμε αυτό το μήνυμα στα κοινωνικά και διαδικτυακά μας προφίλ για τις επόμενες 10 μέρες. Αντί να βγούνε στα βουνά οι Βορειοηπειρώτες με τα όπλα στα χέρια, όπως κάποτε που υπήρχαν ζωντανοί Έλληνες, θα καταθέτουν μηνύσεις σε μια χώρα που επί της ουσίας δεν έχει ούτε νόμους, ούτε δικαστήρια, ούτε δικαιοσύνη. Αντί να τρέξουν οι ομογενείς μας και να σχηματίσουν πολιτικά σώματα εν έτη 2018 και να ενισχύσουν την ελληνική εθνική μειονότητα στην Βόρειο Ήπειρο αλλά και την ελληνική εθνική μειονότητα στην Ελλάδα (με την πολιτιστική και ηθική σημασία της λέξεως καθότι μόνο μια μικρή αλλά δυναμική μειοψηφία αγωνίζεται και ματώνει στους δρόμους για τα δίκαια του Ελληνισμού) θα απορεί γιατί δεν ξεσηκώνονται οι Ελλαδίτες και θα βρίζουν το ελλαδικό κράτος αποποιώντας τις ευθύνες και το καθήκον τους. Αντί να εισβάλλει ο ελληνικός στρατός (όπως έπραξε κατά το παρελθόν ο στρατηγός Πάγκαλος στη Βουλγαρία), να απελευθερώσει την σκλαβωμένη ελληνική γη και να επιβάλλει στο αλβανικό κράτος να πληρώσει τα έξοδα της στρατιωτικής αποστολής και της προσάρτησης, έχουμε την κατάπτυστη ανακοίνωση της ελλαδικής αστυνομίας όπου χαρακτηρίζει τον νεαρό θύμα της αλβανικής εγκληματικής φύσεως, πρώην συλληφθέντα για κατοχή κάνναβης από μια κυβέρνηση που όλη η νεολαία της είναι ένθερμος χρήστης της αλλά και πρωτοπόρα στην αποποινικοποίηση της.

Ε, λοιπόν… ο Κωνσταντίνος δεν είναι νεκρός! Νεκροί είμαστε όλοι εμείς! Εμείς που αφήσαμε τους πολιτικούς μας σε συνεργεία με τους γείτονες μας να σκάψουν το λάκκο μας, να πληρώσουμε με δικά μας έξοδα τη τελετή της κηδείας και οικειοθελώς μπήκαμε μέσα στο φέρετρο. Οι ‘’ζωντανοί’’ νεκροί είμαστε ΜΟΝΟ εμείς.

Ο Ελληνισμός όμως είναι Ιδέα αθάνατη και Αξία αιώνια, ικανή ακόμα και νεκρούς να αναστήσει! Αυτός είναι άλλωστε και ο βαθύτατος συμβολισμός της γαλανόλευκης σημαίας για την οποία έδωσε την ίδια του την ζωή χωρίς δισταγμό ο ίδιος ο νεαρός….

*Ένας ελάχιστος φόρος τιμής στον Βορειοηπειρώτη αδελφό, πατριώτη και αγωνιστή, Κωνσταντίνο Κατσίφα!

Άρθρο του αναγνώστη μας, Γεώργιου Κυανοχίτη