Ένας στρατηγικός ανθελληνικός θύλακας - εντός του ΝΑΤΟ (!) - με όλα τα θεσμικά πολιτικά όπλα, λειτουργεί μια… ανάσα από την Ήπειρο

Του Ορφέα Μπέτση

Λέμε η Ελλάδα, αλλά εννοούμε τις εκάστοτε κυβερνήσεις που την καθοδηγούν και στην συγκεκριμένη περίπτωση την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα.

Αν και το 2018 σημαδεύτηκε από την αναζωπύρωση του «σκοπιανού», που, με αποκλειστική ευθύνη του συνόλου των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, έφθασε στην εθνικά επιζήμια συμφωνία των Πρεσπών και στο απίστευτο ενδοκυβερνητικό «τσίρκο» που την επικύρωσε, ωστόσο, ταυτοχρόνως είχαμε και την επανεμφάνιση του Βορειοηπειρωτικού.

του Μάξιμου Χαρακόπουλου*

Τους δικούς του χαρακτηρισμούς, βάσει των γεγονότων και του κλίματος που επικρατεί, παίρνει ο εκάστοτε χρόνος στο διάβα του.

Γράφει ο Μιχάλης Ντιναλέξης,

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Η. ΜΙΧΟΥ (*)

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Η ανθρωπότητα μέσα από τους αγώνες της για το δίκαιο και την επικράτησή του, αρκετές φορές οδηγούνταν σε εσωτερικούς διχασμούς, με κάποιους να πιστεύουν πως πέτυχαν τους σκοπούς τους και άλλους πάλι να απογοητεύονται διότι δεν πέτυχαν όλα όσα επιθυμούσαν.

«Σίγουρα θα πρέπει να είναι η διευρυμένη κουλτούρα του Γκεντ Τσακάι, που έχει μαγέψει τον πρωθυπουργό Έντι Ράμα», γράφει αλβανικό δημοσίευμα για την επιμονή του επικεφαλής της κυβέρνησης να τον θέσει ως υπεύθυνο στο υπουργείο Εξωτερικών.

Του Αντώνη Μπέζα, πρώην υπουργού

Όταν ο μεγάλος ιεράρχης του Γένους και στυλοβάτης του Μακεδονικού Αγώνα, Γερμανός Καραβαγγέλης, δώρισε στον Παύλο Μελά μια εικόνα της Ανάστασης του Χριστού, κάθε άλλο παρά τυχαία δεν ήταν αυτή του η κίνηση. Κι όταν επίσης στέκονταν θαρραλέος εμπρός στο σκήνωμα του δολοφονηθέντα από τους κομιτατζήδες, Μητροπολίτη Κορυτσάς Φωτίου Καλπίδη, πάλι θάρρος έδινε στο λαό της πονεμένης Ηπείρου μας.

«Δεν κάνετε τις πρέπουσες ενέργειες, για να βαλθεί σε εφαρμογή η Συμφωνία της Οχρίδας», ήταν μία από τις απαιτήσεις γνωστού εθνικιστή αναλυτή σε αλβανική εκπομπή σ’ έναν Σκοπιανό, αλβανικής καταγωγής.

Γράφει ο Αντώνης Φουρλής

Πλήθος κόσμου στάθηκε στο σημείο όπου βρισκόταν η σημαία του Κωνσταντίνου, μπροστά απ' το μνημείο του αγνώστου στρατιώτη, την κοιτούσαν με δέος και ρωτούσαν να βεβαιωθούν «Αυτή είναι;». Σχεδόν οι πάντες την άγγιξαν με θαυμασμό και στεναχώρια θέλοντας να τιμήσουν αλλά και να θρηνήσουν τον Κωνσταντίνο.