Εύλογες οι ανησυχίες του κ. Enkelejd Alibeaj, βουλευτή της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αν και δεν πείθουν. Οι προϋποθέσεις του μίνιμουμ των 84.000 ευρώ, της πρόσληψης 15 υπαλλήλων και της απόδοση 1,5% στο κράτος επί των ετησίων εσόδων για την εκκίνηση μιας επιχείρησης παραγωγής ιατρικής κάνναβης, θυμίζει τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις του παρελθόντος που δεν ήταν καταγεγραμμένες στα φορολογικά μητρώα και οι οποίες δεν ξεκίνησαν να δραστηριοποιούνται το 2013... Άλλωστε οι διαστάσεις αυτού του προϊόντος σε μια μικρή χώρα προϋποθέτουν ένα δίκτυο μικρών ή μεσαίων επιχειρήσεων οι οποίες έχουν μακρόχρονη εμπειρία. Και πλεονάσματα προς επένδυση επίσης υπάρχουν.

Πώς θα μπορούσε άραγε να ενεργοποιηθεί ένας καθημερινός άνθρωπος ή μια ομάδα μικροκαλλιεργητών στη χώρα για να ανταποκριθεί με αυτά τα κριτήρια όταν ένα μέσο εισόδημα πλησιάζει τα 5-15.000 ευρώ τον χρόνο; Πώς θα μπορούσε μια δημοτική επιχείρηση να ανταποκριθεί όταν πρέπει να διαθέσει 84.000 ευρώ, να πληρώνει 15 υπαλλήλους, να κάνει τα έργα και τις επισκευές, να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις της προς του δημότες και να προσπαθεί να μειώσει τα λειτουργικά της έξοδα για να επιβιώσει ως Οργανισμός;

Άλλο ένα πεδίο «στρατηγικών επενδυτών» φαίνεται να δημιουργείται παράλληλα με τον νόμο που καλωσορίζει τα χρήματα από μη καταγεγραμμένες εργασίες, εργασίες που μάλλον δεν είναι η πώληση σκόρδων, καπνού tarabosh ή εσωρούχων από παράνομους πλανόδιους ή στα πεζοδρόμια. Οι προϋποθέσεις άλλωστε του ν/σ φωτογραφίζουν όχι μόνο τους έμπειρους επιχειρηματίες που διαθέτουν ή έχουν επαφή με ανθρώπους που διαθέτουν πλεόνασμα αλλά και τους –τουλάχιστον- έμπειρους 15 εργάτες. Το 1,5% απόδοσης προς το κράτος επί του ετήσιου κύκλου είναι μια υπόθεση προς το παρόν διεργασίας για το τι θα απογίνουν τα φυσικά πρόσωπα που ήταν αποδέκτες μη καταγεγραμμένων φόρων. Κάθε νέος τοκετός έχει και έναν νέο πόνο. Πώς θα γίνουμε Ευρωπαίοι;

…και το tittytainment της Δύσης

Όμως αυτό που συνήθως δεν λαμβάνεται υπόψη είναι η ποιότητα του καταναλωτή αυτής της συνήθειας-και δεν μιλάμε για τη θεραπευτική κάνναβη. Είναι ο δυτικός –συνήθως- καταναλωτής που καταφεύγει στη μοναξιά ή παρέα του «(τσι)γάρου» που «είναι βοτάνι θεραπευτικό». Δεν χρειάζεται να λάβει θέση κανείς στη διαμάχη των δυο παρατάξεων που η άλλη διατείνεται πως «η κάνναβη είναι ναρκωτικό», αλλά στο ενδιαφέρον για τη σταθεροποίηση ενός τύπου ανθρώπου, ολοένα και περισσότερο αυτοαναφορικού, εσωστρεφούς, καταναλωτικού, αδιάφορου για τις κοινωνικές διεργασίες που έχουν πόνο, ευθύνη, απώλειες, κούραση. Αυτό είναι το νέο υποκείμενο της Δύσης όπου η κοινωνία του είναι «άθροισμα ατόμων» που θα έλεγε η κ. Θάτσερ με διαφορετικά λόγια ήδη από τη δεκαετία του ’80.

Ο Ζαν Κλοντ Μισεά, σύγχρονος Γάλλος στοχαστής, στο βιβλίο του «Η εκπαίδευση της αμάθειας» (εκδόσεις ΒΙΒΛΙΟΡΑΜΑ) για τη στρατολόγηση (αμαθών) εργατών στον 21ο αιώνα, αναφέρει –σχετικά- ένα περιστατικό: «Τον Σεπτέμβριο του 1995 – υπό την αιγίδα του ιδρύματος Γκορμπατσώφ – «πεντακόσιοι πολιτικοί, οικονομικοί ηγέτες και επιστήμονες πρώτης κλάσεως», που στα δικά τους τα μάτια φαντάζουν η ελίτ του κόσμου, συγκεντρώθηκαν στο ξενοδοχείο Fairmon του San Fransisco, για να εκθέσουν τις απόψεις τους για τα πεπρωμένα του νέου πολιτισμού. Δεδομένου του αντικειμένου τους, στο φόρουμ αυτό πρυτάνευε η αρχή της πιο αυστηρής αποτελεσματικότητας. «Αυστηροί κανόνες υποχρεώνουν όλους τους συμμετέχοντες να ξεχάσουν τη ρητορική. Οι εισηγητές διαθέτουν μόνο πέντε λεπτά για να εισηγηθούν κάποιο θέμα. Εξάλλου κατά τη διάρκεια των συζητήσεων, καμιά παρέμβαση δε μπορεί να υπερβαίνει τα δύο λεπτά». Η σύσκεψη αναγνώρισε ότι τον ερχόμενο αιώνα τα «δυο δέκατα του ενεργού πληθυσμού θα ήταν αρκετά για να διατηρηθεί η δραστηριότητα της παγκόσμιας οικονομίας». Με τόσο ξεκάθαρες βάσεις, το κύριο πολιτικό πρόβλημα που το καπιταλιστικό σύστημα είναι υποχρεωμένο να αντιμετωπίσει τις επόμενες δεκαετίες, μπορεί να διατυπωθεί με κάθε αυστηρότητα : πως θα είναι δυνατό, για την ελίτ του κόσμου, να διατηρηθεί η διακυβερνησιμότητα της κατά τα 80% υπεράριθμης ανθρωπότητας, της οποίας το ανώφελο έχει ήδη προγραμματίσει η φιλελεύθερη λογική; Η λύση, που επικράτησε στη σύσκεψη ως πιο λογική, ήταν αυτή που πρότεινε ο Ζμπίγκνιεφ Μπρεζίνσκι (σ.σ. ένα από τα μέλη της «παγκόσμιας καπιταλιστικής διεθνούς», που εκείνα τα χρόνια οργάνωνε όλο τέτοιες συσκέψεις). Και της έδωσε το όνομα tittytainment (άρτος και θέαμα) (σ.σ. ή βυζοδιασκέδαση όπως το έλεγε κι ο Κίσινγκερ, αφού το titt: βυζί, έχει διπλή έννοια).

Η Δύση της Δύσης, όχι μόνο για την αδυναμία της να ελέγξει τον κόσμο στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτικά, είναι ίσως μια πτυχή που καλύπτεται από αφέλεια ή πρόθεση. Κάποιες ευθύνες μπροστά στο άλυτο αίνιγμα για το «ποιος γέννησε την κότα και το αυγό» προϋποθέτουν μια προσωπική και συλλογική ευθύνη για τον κόσμο που το tittytainment δεν χρειάζεται για να απαλύνει τον πόνο. Ίσως εδώ αξίζει να θυμηθούμε τον Πρωταγόρα: «μέτρο για όλα τα πράγματα είναι ο άνθρωπος, για όσα υπάρχουν ότι υπάρχουν, και για όσα δεν υπάρχουν ότι δεν υπάρχουν».

Ή αλλιώς ας θυμηθούμε τους στίχους του Νιόνιου μας στο τραγούδι του για τα Βαλκάνια, «Μαύρη Θάλασσα»: «Φταίνε τα τραγούδια του φταίει κι ο λυράρης/μα φταίει κι ο ίδιος του ο λαός γιατί είναι μαραζιάρης».