«Κύριε, όχι μ' αυτούς. Ας γίνει αλλιώς το θέλημά σου».
Γιώργος Σεφέρης
Μέσα στις σκοτούρες της, η εγχώρια ηγεμονική ομάδα, αδιαφορεί γνωρίζοντας τα ζητήματα που υφίστανται οι Έλληνες που έχουν απομείνει απ' έκει. Η ίδια αποτελεί σύμπλεγμα επιχειρηματιών παροχής υπηρεσιών υψηλού κόστους και συμβούλων, στενά δεμένων με το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Η προστιθέμενη (πολιτική και οικονομική) αξία των Βορειοηπειρωτών μεταναστών στην Ελλάδα είναι μεγάλη για να αδιαφορεί για τη μόνιμη παρουσία τους, ωστόσο, τι την ωφελούν οι απόμαχοι συνταξιούχοι που περισσεύουν; Τα αυτιά της δεν μπορεί να ενοχληθούν, άλλωστε, από το 15-20% που επιβιώνει στις ρίζες του με ένα ακαθόριστα μεγάλο ποσοστό να βρίσκονται στην ηλικία του παράπονου και της αναμονής... Αν συμπεριληφθούν και οι εσωτερικές αδυναμίες που γνωρίζει καλά αυτή η ελίτ, η απασχόληση με τα καθημερινά ώστε να προσαρμόζονται οι απ' έκει κάθε φορά στα νέα πολιτικά και οικονομικά δεδομένα, τότε έχει ένα εύκολο και ανοικτό πεδίο να επαναλαμβάνει «σε όλους του τόνους» τα κείμενα της Κομισιόν εστιάζοντας στον μικροελλαδισμό της ΑΟΖ μέσω του «κόμματος της Χάγης».
Οι κοντινές ρίζες
Οι κοντινές ρίζες της εγχώριας ελίτ ανευρίσκονται στις τάσεις που εδραιώνονταν στον ελλαδικό χώρο μετά τους πρώτους εμφυλίους πολέμους λίγο μετά 1821. Η συνέργεια ανάμεσα στον Φαναριωτισμό και στους Προύχοντες ήταν η ιστορική βάση αυτής της ιδεολογίας και της πρακτικής για να αγκιστρωθεί στον διεθνή παράγοντα που ήθελε την Ελλάδα έναν χώρο φιλικό για την επέκτασή του, δηλαδή να μην έχει τις φιλοδοξίες που εξέφρασε ο Καποδίστριας στα διεθνή κείμενά του για τη Μεγάλη Ιδέα. Από την άλλη η σωτηρία της αποδυναμωμένης Αυτοκρατορίας ήταν σημαντική για τη δημιουργία δεσμών εξάρτησης και περεταίρω δυνατοτήτων καθότι ήταν χώρος που συνέδεε τους «Ρωσοαγγλογάλλους» με τα γεωπολιτικά συμφέροντά τους στην Κεντρική και Μέση Ανατολή. Το δόγμα Τρούμαν σχετικό με τη συμφιλίωση της Ελλάδας και της Τουρκίας δεν ήταν μια επινόηση απλά του Αμερικανού Προέδρου στη μεταπολεμική περίοδο.
Ο μικροελλαδισμός ως αντίδοτο
Η μεθοδολογία αυτή, της παρείχε την κυριαρχία στον ελλαδικό χώρο και την συντεταγμένη μεγέθυνσής της σε συντονισμό με τις μεγάλες δυνάμεις, για μπορεί να κατευνάζει τον λαϊκό παράγοντα που αναζητούσε τη Μεγάλη Ιδέα μαζί με εναπομείνασες δυνάμεις ή τυχοδιώκτες πολιτικούς που το είχαν ως «καλό» χαρτί. Η περίπτωση του Κωλέττη είναι το αρχέτυπο του λαϊκισμού για εσωτερική κατανάλωση, αυτό που λέμε «σε όλους τους τόνους» πατριωτισμός.Ένας πατριωτισμός συντεταγμένος με τα συμφέροντα της Δύσης ειδικά από την περίοδο που η ρωσική Ανατολή ξεκίνησε τον πανσλαβισμό αφήνοντας στο μέλλον το όνειρο για το επόμενο Βυζάντιο. Αλλά τα κέρδη, κέρδη της.
Ήπειρος
Οι αγώνες των ιδίων των Ηπειρωτών και των άλλων Ελλήνων ήταν αυτοί που αναίρεσαν κάθε διαπραγμάτευση. Σε αυτό εργάστηκαν οι ίδιοι Ηπειρώτες της διασποράς κι οι λαϊκές τάξεις, Οι τότε ευεργέτες επένδυαν το πλεόνασμα, δεν ήταν οι σημερινοί «χορηγοί». Ο πατριωτισμός εκείνης της «ελίτ» είχε ως αποστολή τις επενδύσεις στην πατρίδα. Το Βορειοηπειρωτικό όμως πνίγηκε στο Μικρασιατικό και στις βλέψεις της τότε ελίτ να υπηρετήσει πρωτίστως τα συμφέροντα της Αγγλίας στην υπό διάλυση Τουρκία. Άλλωστε ακόμα και το τσάμικο ζήτημα, αργότερα, ήταν αποτέλεσμα αυτού του φοβικού συνδρόμου (που την κατατρέχει μέχρι σήμερα για την απώλεια κερδών) εφόσον η νέα τότε υπερδύναμη Ιταλία κρατούσε με τσαμπουκά τα Δωδεκάνησακαι πίεζε στο να μην σταλεί ο αλβανόφωνος μουσουλμανικός πληθυσμός στην Τουρκία σύμφωνα με τους όρους ανταλλαγών. Εξ ου, αργότερα, οι βαλκανικοί προσανατολισμοί με ηγεμονικό αυτόν της Ελληνοτουρκικής φιλίας που τιμούσε τον αρχισφαγέα Κεμάλ ως «εμπνευστή» της «Βαλκανικής Ομοσπονδίας», θα μπορούσε άραγε να ενοχληθεί ενεργά για το κλείσιμο των σχολείων το 1933; Πού οφείλουν εκείνη τη νίκη τους οι Βορειοηπειρώτες αν όχι στον αγώνα τους και στην υποστήριξη της διασποράς τους; Ποιος απελευθέρωσε τη Βόρειο Ήπειρο το 1940 αν όχι ο ντυμένος στο χακί ελληνικός λαός, μαζί με τους απ' έκει του με ελάχιστη φροντίδα από το καθεστώς; Μέσα στον πόλεμο και στην κατοχή για την εξόριστη Κυβέρνηση, θρονιασμένη στην Αγγλική Αίγυπτο, ούτε λόγος. Η Κύπρος ήταν και το μεγαλύτερο θύμα. Τα κείμενα σε «όλους τους τόνους» δεν ανταποκρίθηκαν στα επόμενα θελήματα. Κι αργότερα μετά το '45, πού σκάλωσε το ζήτημα αν όχι στον φιλικό διεθνή παράγοντα που αρνιόταν πεισματικά την ενσωμάτωση; Και ποιος εν τέλει -αν όχι ο προσφυγικός παράγοντας μαζί με κάποιους εκκλησιαστικούς και τη διασπορά- μιλούσε εις ώτα μη ακουόντων για τους «400.000 αδερφούς» όταν πήγαιναν λεωφορεία για να «θαυμαστούν», μετά συνοδείας, τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού; Και τι ακριβώς έπραξε αυτή η ελίτ απέναντι στη συνέχεια των πιέσεων από το αλβανικό κράτος όταν μετά το 1956 η Αλβανία έπαψε να είναι κίνδυνος για το ΝΑΤΟ και τους συμμάχους μας; Και ποια ελίτ χρηματοδότησε στη μεταπολίτευσή της Αλβανίας το πολιτικό σύστημα, εν υπνώσει διαβεβαιώσεων, για τη συνέργειά του σε ενταξιακές διαδικασίες όταν οι προκλήσεις ήδη κλιμακώνονταν πιέζοντας αφόρητα την ΕΕΜ;
Απώλειες για το λαό και κέρδη για την ελίτ
Ο εφοπλιστικός παράγοντας που έπαιζε και συνεχίζει έναν πρωτεύοντα διεθνώς διαμετακομιστικό ρόλο, τα κέρδη για την ελλαδική ελίτ από την απορρόφηση των χρημάτων του σχεδίου Μάρσαλ (που δινόταν με αντάλλαγμα την γεωπολιτική υποστήριξη των δυο φιλενάδων χωρών Ελλάδας-Τουρκίας και την καθήλωση στο ζήτημα της Κύπρου καθώς και πλείστων ζητημάτων ομογενών, π.χ. Σεπτεμβριανά 1955) μέχρι και την ανάπτυξη του τριτογενούς τομέα-των υπηρεσιών εις βάρος των παραγωγικών ικανοτήτων της χώρας θα μπορούσε να εκφράσει συνοπτικά το «κερδίζω-χάνω». Έτσι, μετά το 1990, έγινε βασικός μοχλός της ΕΕ και του ΝΑΤΟ για την ένταξη των Βαλκανίων. Ως ελίτ μιας χώρας-μέλους βρήκε την ευκαιρία για τις εργολαβίες, τις υπηρεσίες-εμπόριοκαι τις Τράπεζες, δημιουργώντας πρότυπα για τους συναδέλφους (νέους) ολιγάρχες-πολιτικούς και ανοιχτό πεδίο συνεργασιών, μέχρι να καταπέσει στη θέση της αποικίας χρέους μετά το 2010. Βασιζόμενη σε φτηνά χέρια βαλκάνιων μεταναστών «κάλυψε» τον εκσυγχρονισμό που δεν πραγματοποιήθηκε στη βιοτεχνική-βιομηχανική και την αγροτική παραγωγή. Σήμερα, οι διαδικασίες ένταξης των Δυτικών Βαλκανίων «το 2033» σημαίνουν δυνατότητες για κέρδη από τη θέση κόμβου για το Αμερικανικό και Αζέρικο υγροποιημένο αέριο, από τον ρόλο της τοπικής εγγυήτριας δύναμης στη διανομή του Ταμείου ανάκαμψης και του υπεργολάβου για την κάλυψη μικρών κενών-μπροστά στα θηριώδη κέρδη που αποβλέπουν τα ευρωπαϊκά μεγαθήρια. Μέσα σε αυτά τα κέρδη, οι απώλειες ισοδυναμούν με την ευάλωτη θέση της ΕΕΜ, σε ένα win-win που αυτή η εγχώρια ηγετική ομάδα, γνωρίζει καλά.
Υστερόγραφο
Η αναζήτηση διαφορών με τις βαλκανικές ελίτ μοιάζουν με τα κουίζ του τύπου «βρες τις διαφορές», σε παλιά ψυχαγωγικά περιοδικά. Εικόνες που με την πρώτη ματιά διακρίνονται για την ομοιότητά τους. Πράγματι, με διαφορά χρόνου από την εποχή του πρέσβη Πιουριφόι που ανεβοκατέβαζε τις ελλαδικές κυβερνήσεις στην εποχή της Γιούρι Κιμ ή διαδικασιών Βερολίνου και Παρισίων που κάνουν «μασάζ» και θεραπευτικές εντριβές για τη μεταστροφή των πολιτικών, οι εικόνες έχουν διαφορές, ωστόσο μοιάζουν πολύ. Προχθές ο πρώην πρωθυπουργός κ. Μπορίσοφ της Βουλγαρίας, σκληρός εκβουλγαριστής των «Μακεδόνων»,προσφάτως αποφυλακισθείς για σωρεία σκανδάλων, απεφάνθη ότι συμφωνεί στην άρση του βέτο. Ο ίδιος, αρχηγός του GERB, μαζί με άλλες παρατάξεις της αντιπολίτευσης, πέτυχαν (μέσω πρότασης μομφής και για λόγους μάλιστα που αφορούσαν αυθαιρεσίες του πρωθυπουργού με στόχο την άρση του βέτο), να ρίξουν την κυβέρνηση Πετκόφ.Ο κ. Πετκόφ γνωρίζοντας ότι διέρχεται κρίση -πριν από την πρόταση μομφής- είχε θυμηθεί τους βουλγαρικούς όρους για την άρση του βέτο προς τα Σκόπια απογοητεύοντας τον κ. Βαρχέλι. Ο κ. Μπορίσοφ έλαβε συγχαρητήρια από τον ίδιο Επίτροπο της ΕΕ για τη διεύρυνση, για τη μεταστροφή του. Μπορεί να γελάμε με τα Βαλκάνια αλλά αυτό δεν φτάνει.
Σχόλια