Πολλά γράφτηκαν, ουκ ολίγες φορές επανάληψη για εμπέδωση, τις τελευταίες εβδομάδες σχετικά με την ακραία πρόκληση αλλά όχι μη αναμενόμενη ακραίου ανθελληνισμού, όχι από κύκλους πια αλλά ως κυβερνητική επιλογή με όνομα και επίθετο του πρωθυπουργού. Δεν είναι μόνο ρητορική, υπάρχουν πλέον πράξεις και ειδικά αμοιβαία τροφοδοσία μεταξύ πολιτικής τάξης και μέσων ενημέρωσης. Εφόσον λοιπόν η πολιτική ανάλυση με υπογραφές μάλιστα πολύ πιο ενημερωμένες απ’ τις δικές μας έχει εξαντλήσει το θέμα ας επικεντρωθούμε σε μια διάσταση που δεν εθίγη στο βαθμό που από σημασία της αξίζει.
Η δημοτική αρχή φιλοδοξεί να προχωρήσει στην ανάπλαση του ιστορικού κέντρου και στη μετατροπή της σε ευρωπαϊκή πόλη, όπως ισχυρίζεται. Όμως πέρα από τα όποια σχέδια αισθητικής αναβάθμισης του δήμου, τα σχέδια της κατεδάφισης κρύβουν ανθρώπινες ιστορίες που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τον ελληνισμό της βόρειας Ηπείρου, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους αλλά και τον ασφυκτικό κλοιό που έχει δημιουργήσει η αλβανική κυβέρνηση σε κάθε απόπειρα ελεύθερης έκφρασής τους, όπως λένε και οι ίδιοι.
Με νέα συγκέντρωση διαμαρτυρίας απαντούν οι κάτοικοι της Χιμάρας στα σχέδια κατεδάφισης περιουσιών των κατοίκων. Για τρίτη φορά μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, οι κάτοικοι έχουν συγκεντρωθεί μπροστά από το δημαρχείο με το ίδιο απλό αίτημα, να συναντήσουν τον δήμαρχο και να τους δώσει σχετικές εξηγήσεις.
Η Μοσχόπολη βρίσκεται ΒΔ της Κορυτσάς στην Βόρειο Ήπειρο. Υπήρξε μεγάλο μορφωτικό και οικονομικό κέντρο του ελληνισμού, ιδιαίτερα δε του βλαχόφωνου. Τον 18ο αιώνα την βρίσκουμε στο αποκορύφωμα της ανάπτυξής της. Το 1720 ιδρύεται το δεύτερο στην βαλκανική τυπογραφείο στην Μοσχόπολη, μετά από αυτό της Κωνσταντινούπολης. Το 1730 λειτουργεί το «Ελληνικό Φροντιστήριο» το οποίο το 1744 αναβαθμίζεται σε «Νέα Ακαδημία». Πλήθος είναι οι πνευματικές μορφές του ελληνισμού που εμφάνισε η Μοσχόπολη. Τεράστια και η εμπορική άνθηση κι ο πλούτος. Καραβάνια με Μοσχοπολίτες εμπόρους ξεκινούσαν και μετέφεραν εμπορεύματα στις παραδουνάβιες περιοχές, στη Μολδαβία, στην Οδησσό, στην Βιέννη. Πολλοί εγκατασταθήκαν εκεί, διέπρεψαν και απέκτησαν τεράστιες περιουσίες. Πολλοί και οι εθνικοί ευεργέτες που άφησαν περιουσίες για να γίνουν έργα κοινής ωφελείας. Πρώτη έδινε το παρών η Μοσχόπολη και στους εθνικούς αγώνες. Αυτό το πλήρωσε πολύ ακριβά. Το 1769 για την συμμετοχή της στην εξέγερση των Ορλωφικών καταστράφηκε από στίφη Τουρκαλβανών. Το 1788 υπέστη την δεύτερη καταστροφή από τα στρατεύματα του Αλή Πασά. Η καταστροφή της το 1916 ήταν η τελευταία και σχεδόν τελειωτική.