Το ζήτημα του ακριβούς αριθμού των νεκρών κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και την επιχείρηση καταστολής της, παραμένει ακόμη και σήμερα ένα δισεπίλυτο πρόβλημα, προκαλώντας συζητήσεις, αλλά και ισχυρισμούς ανιστόρητους και πέρα από κάθε λογική.

Όπως αναφέρει ο κ. Καλλιβρετάκης, Λεωνίδας, συγγραφέας και δημιουργός της έρευνας "Πολυτεχνείο '73: Το ζήτημα των θυμάτων: Νεκροί και τραυματίες" , "η χαώδης και ατεκμηρίωτη πληροφόρηση που υπάρχει γύρω από αυτό το ζήτημα, δεν είναι δυνατόν να απολαμβάνει εσαεί αυτή την ιδιότυπη 'ασυλία', στο όνομα της δήθεν προστασίας της φήμης του Πολυτεχνείου".

Από τα μέσα του 2002 έχει ξεκινήσει μια ιστορική έρευνα στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών με τίτλο "Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973". Στο πλαίσιο αυτής της έρευνας επιχειρείται η συγκέντρωση και επεξεργασία με επιστημονικές μεθόδους τεκμηρίων που αφορούν σε πολλές παραμέτρους των γεγονότων, όπως το χρονικό της εξέγερσης, το επιχειρησιακό σχέδιο για την καταστολή της, η εξέλιξη των γεγονότων έξω από το Πολυτεχνείο κ.ο.κ. Ένα από τα ζητούμενα είναι, φυσικά, ο αριθμός και η ταυτότητα των θυμάτων. Αν και η έρευνα βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, επιχειρείται στο σημείο αυτό μια συνοπτική παρουσίαση των πρώτων διαπιστώσεων, με έμφαση στη "γενεαλογία" του ζητήματος.

Με το εθνικό θέμα της κατεχόμενης Βορείου Ηπείρου ασχολείται στο τελευταίο φύλλο της η εφημερίδα "Χρυσή Αυγή". Κύριο θέμα στο εν λόγο κείμενο είναι κάποιες αναφορές - δηλώσεις του Ευάγγελου Αβέρωφ, ο οποίος μέσο μιας απόρρητης έκθεσής του αντιδρούσε «στο φλογερόν, αλλά και τυφλόν αίσθημα» σ’ ό,τι αφορά το θέμα της αλύτρωτης Βορείου Ηπείρου. Μάλιστα στην έκθεσή του κάνει λόγω για «Ελληνόφωνες της Αλβανίας» οι οποίοι κατά την άποψή του αποτελούν «μια μικρή διεσπαρμένη μειοψηφία, μια αναλογία μικρά, αποκλείουσα την εθνολογική βάση των διεκδικήσεων της Ελλάδας». Ενώ υποστηρίζει πως «υπάρχουν πάρα πολλοί Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, που με φανατισμό μάλιστα, υποστήριζαν ότι μόνο η γλώσσα τους είναι Ελληνική, ενώ οι ίδιοι αισθάνονται σαν γνήσιοι Αλβανοί. Το Ελληνόφωνο στοιχείο της Αλβανίας, όχι απλώς δεν καταπιέζεται αλλά ουδόλως επιθυμεί την ένωση με την Ελλάδα». Όπως τονίζει ο αρθρογράφος η απόρρητη αυτή έκθεση πρωτοδημοσιεύθηκε στο αριστερό περιοδικό ΑΝΤΙ και αργότερα στην εφημερίδα «ΣΤΟΧΟΣ».

Ο Σπύρος Μήλιος, οι Αθηναίοι και ο Κολοκοτρώνης

ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ του Παρασκευά στην πλατεία Αναβρυτηρίου, περίπου στη συμβολή των οδών Μητροπόλεως και Αιόλου, ήταν πριν από 150 χρόνια ο χώρος όπου αντάλλασσαν απόψεις οι πολίτες των Αθηνών και εκπέμπονταν τα μηνύματα στους κρατούντες. Όπως συνήθιζε, ένα πρωινό του Ιουνίου του 1862, πήγε να πάρει τον καφέ του ο καταγόμενος από τη Χειμάρρα 62χρονος αγωνιστής, στρατηγός και υπουργός Στρατιωτικών Σπύρος Μήλιος.

Οι θαμώνες του καφενείου εξαπέλυαν καταιγιστικά πυρά εναντίον των κυβερνήσεων του Όθωνα, διότι, ενώ δαπανιόταν το ένα τρίτο των εξόδων του προϋπολογισμού του κράτους, "ουδέ εις στρατών ανηγέρθη εν τη πρωτευούση και οι δυστυχείς στρατιώται βράζουσι το καλοκαίρι». Επίσης, ότι, ενώ ο Δήμος Αθηναίων «εισπράτει χιλιάδας δραχμών, οι πολίται δεν ευρίσκουσι το καλοκαίρι νερόν δια να βρέξωσι τας κεφαλάς των».

Έλληνες πρόσφυγες της περιόδου του Εμφυλίου Πολέμου διαβαίνουν τα ελληνοαλβανικά σύνορα στο ύψος του μεθοριακού φυλακίου της Κακαβιάς, επιστρέφοντας στην Ελλάδα ύστερα από πολυετή αναγκαστική απουσία. Τους επαναπατρισθέντες υποδέχεται επιτροπή του Υπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας και κλιμάκιο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, το οποίο τους διανέμει τρόφιμα.

Το περιστατικό συνέβει στις 12 Ιουνίου του 1962

Δείτε το βίντεο:

Βίντεο απ' την εποχή όπου οι λαθρομετανάστες απ' την Αλβανία γίνονταν πρώτο θέμα σε τηλεόραση και εφημερίδες

Δύο φυγάδες από την Αλβανία που κατέφυγαν από τον Αυλώνα και το καθεστώς του Χότζα στην Κέρκυρα, επιδεικνύουν το πλοιάριο με το οποίο απέδρασαν. Στη συνέχεια οι δύο φυγάδες αφηγούνται την περιπέτεια της φυγής τους σε δημοσιογράφους και απαντούν στις ερωτήσεις τους σχετικά με τις συνθήκες διαβίωσης που επικρατούσαν στο ταμπουρωμένο Κομμουνιστικό Αλβανικό κράτος.

Το σπάνιο (για τότε) περιστατικό συνέβει στις 25 Νοεμβρίου του 1953.

Δείτε το βίντεο στην συνέχεια του άρθρου

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Κονίτσης κυρός  Σεβαστιανός, κατά τη διάρκεια των μαύρων χρόνων του Χότζα και του Αλία στην Αλβανία, κατόπιν αιτήσεως των Βορειοηπειρωτών, τελούσε τη λειτουργία της Ανάστασης στο ακριτικό Μαυρόπουλο, που είναι ψηλά στο βουνό απέναντι από την Δρόπολη Αργυροκάστρου.

Οι Bορειοηεπιρώτες παρακολουθούσαν μέσα από τις γρύλλιες των παραθύρων, ενώ ο αντίλαλος του ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ έφτανε σ' αυτούς με ισχυρά μεγάφωνα. Το βίντεο που ακολουθεί είναι από την τελευταία Ανάσταση πριν από την πτώση του τυραννικού καθεστώτος στη γείτονα χώρα.

Το τέταρτο και τελευταίο ντοκιμαντέρ του ΡΙΚ που δημοσίευσε «Ο ΠΥΡΡΟΣ» έμελλε να είναι και το καλύτερο μιας και αφορά την Χιμάρα μας.

«Έλληνες εισίν, Ηπειρώται καλούμενοι, άχρις Επιδάμνου πόλεως, ήτις  επιθαλαττία οικείται». (Προκόπιος, Πολ. Γοτθ. 1, 15)

Δείτε παρακάτω το βίντεο:

23-2-1914, η Αυτόνομη Ήπειρος ζητά βοήθεια!

Έξι ημέρες μετά την ανακήρυξη της Αυτονομίας είχαν ήδη αρχίσει οι επιθέσεις των αλβανών προς τους Βορειοηπειρώτες. Η ελληνική κυβέρνηση όντας αντίθετη στην συγκρότηση ενόπλων Βορειοηπειρωτικών τμημάτων αποφάσισε να αποσύρει τα στρατεύματά της. Ο πρόεδρος της προσωρινής κυβέρνησης της Αυτόνομης Βόρειας Ηπείρου Γεώργιος Χρηστάκης Ζωγράφος και ο Υπουργός Στρατιωτικών Δημήτριος Δούλης ζητούν ενισχύσεις από τους απανταχού Ηπειρώτες.

Η 17η Φεβρουαρίου 1914, ημερομηνία ανακηρύξεως της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου, αποτελεί ορόσημο στη ματωμένη ιστορική πορεία της πολύπαθης αυτής Ελληνικής Γης.

Ο νικηφόρος ένοπλος αγώνας των Βορειοηπειρωτών είχε σαν επιστέγασμα την Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου, που επισφραγίσθηκε με το Πρωτόκολλο της Κερκύρας (17 Μαΐου 1914), νομικό κείμενο το οποίο αποδέχθηκε και η Αλβανία, χωρίς όμως ποτέ να σεβασθεί τις προβλέψεις του.

Ο αιώνας που μεσολάβησε έκτοτε, παρά τις δραματικές γεωπολιτικές αλλαγές και τους ποταμούς αιμάτων των Βορειοηπειρωτών στο βωμό της Ελευθερίας, δε δικαίωσε τους εθνικούς πόθους των Αγωνιστών του Αυτονομιακού Αγώνα.

Το δεύτερο βίντεο της σειράς "Βορειοηπειρώτες Εθνικοί Ευεργέτες"

Παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες και τα ορμητικά κύματα, τρία νέα παιδιά δεν πτοήθηκαν και βούτηξαν να διεκδικήσουν τον τίμιο σταυρό. Τα παιδιά που τελικά βούτηξαν ήταν ο Μιχάλης Κονόμης, ο Μιχάλης Λαζάρης και ο Μάρκος Τσακάλης που έπιασε τον σταυρό.

Το 2011 ξεκίνησε για την Αλβανία με δυναμικές αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στα Τίρανα από τα κόμματα της αριστερής αντιπολίτευσης με προεξάρχον το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Έντι Ράμα. Από κοντά και το κόμμα των μειονοτήτων PBDNJ του οποίου ο πρόεδρος Βαγγέλης Ντούλες κάλεσε τους οπαδούς του να συμπαρασταθούν στις κινητοποιήσεις των αριστερών.

Με δεδομένο, σύμφωνα με τα στελέχη του, ότι το κόμμα αυτό αποτελεί τον αποκλειστικό πολιτικό αντιπρόσωπο του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, προφανώς μας έκαναν σαφές και με το παραπάνω ότι η Εθνική Ελληνική Μειονότητα θα διεκδικήσει τα ανθρώπινα δικαιώματα της μέσα από τον συνασπισμό της αριστεράς!

Στις 21 Ιανουαρίου κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων έγιναν συγκρούσεις υποστηρικτών της αριστεράς με τις δυνάμεις ασφαλείας που είχαν σαν αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 4 άτομα και να τραυματιστούν σοβαρά άλλα 60. Φαίνεται πως για τον «αποκλειστικό αντιπρόσωπο»

Ποια ευγνωμοσύνη οφείλει, πρέπει να οφείλει, ο Ελληνισμός ολόκληρος εις τον δόλιο αλλά και κωμικό ψευδοκαίσαρα της Ρώμης, διότι με την άτιμη ενάντια στην πατρίδα μας επίθεση του, του έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσει χθές την άφθαστη χαρά της αναγγελίας της εισόδου του απελευθερωτικού Ελληνικού στρατού στην Ιστορική και προσφιλή σε κάθε Ελληνική καρδιά Χειμάρρα.

Μέσα εις την όλην ιστορίαν της Ηπείρου, η οποία, διά μέσου μακρών αιώνων και χιλιετιών , είναι μια ιστροία υπερήφανου ακραιφνούς Ελληνισμού, περιπετειών, δοκιμασιών, αγώνων και θυσιών, η Ελληνικώτατη Χειμάρρα κατέχει εντελώς εξέχουσα θέση. Δέν έδωσε η Ήπειρος αυτή εις την Ελληνική Ιστορία μόνο υπέροχους πολεμιστές, των οποίων η γενναιότητα και η αυταπάρνηση μένουν ως μεγάλα παραδείγματα για όλες τις επιούσιες Ελληνικές γενιές έδωσε και τόσους μεγάλους ευεργέτες, όσους ίσως καμία άλλη Ελληνική περιοχή, και μεγάλους του γένους διδασκάλους και επιστήμονες, τιμήσαντας την Ελληνική επιστήμη. Τα ονόματα των Ζαππών και του Αρσάκη, του Τόσιτσα και του Μπάγκα , του Σίνα και του Αβέρωφ, του Ζωσιμά και του Στουρνάρα, τα ονόματα των μεγάλων διδασκάλων Πηγά και Μπαλάνου, Γορδίου και Κοσμά, δεν θα τα λησμονήσει ποτέ η ΕλληνικήΙστορία. Μέσα εις τα θαυμάσια εκπαιδευτήρια, τα οποία εις όλες τας πόλεις και τας πολίχνας της Ηπείρου έκτιζαν οι μεγάλοι αυτοί, ευεργέται, εδίδασκον ακόμη και κατά τους σκοτεινούς της δουλείας αιώνες

Μετά την απελευθέρωση των Αγίων Σαράντα στις 6 Δεκεμβρίου 1940, κατά τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, του Λουκόβου στις 7 και του Πικέρασι (Πικέρνι) στις 8 του ίδιου μήνα, η 3η Μεραρχία του Ελληνικού Στρατού κινήθηκε βόρεια και στις 13 Δεκεμβρίου είχε φθάσει δυτικά και βορειοδυτικά του Μπόρσι, στην άριστα οχυρωμένη γραμμή, ύψωμα 613 – Μάλι ε Κηπαρόιτ – Μάλι ε Τζόρετ – αυχένας Κούτσι – Μάλι Ιτέρας που υπεράσπιζε η ιταλική μεραρχία Σιένα.  Το απόσπασμα  Τσακαλώτου προώθησε το Ι/42 τάγμα στην περιοχή Φτέρα – Τζόρα για να αντικαταστήσει την Α΄ Ομάδα Αναγνωρίσεως, το δε ΙΙ/40 στον ορεινό όγκο Μάλι Ιτέρας για να εκβιάσει δι’ υπερκεράσεως τον αυχένα Κούτσι, με κατάληψη του όγκου της Παπαθιάς.

Στις 15 Δεκεμβρίου οι πρώτες επιθέσεις του 12ου Συντάγματος Πεζικού (Σ.Π.) κατά των υψωμάτων του Κηπαρού απέτυχαν.

Το ύψωμα 613 καταλήφθηκε  τελικά, μέσα σε χιονοθύελλα και  πολύνεκρο αγώνα εκ του συστάδην, στις 17 Δεκεμβρίου, με αποτέλεσμα ο εχθρός

Ο Φίλιππας Παπαθανάσης, ο άνθρωπος που τιμωρήθηκε με θανατική ποινή, μετατρεπόμενη σε ισόβια κάθειρξη, με το μοναδικό έγκλημα που ζητούσε την εφαρμογή των δικαιωμάτων της Εθνικής Ελληνικής  Μειονότητας, όπως ήδη είχαν υποσχεθεί με την έναρξη του αντιφασιστικού αγώνα, και την υλοποίηση της Συμφωνίας της Κονίσπολης για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης μετά τον αγώνα, «επέστρεψε» στη γενέτειρά του.

Ήταν μια πρωτοβουλία του Συλλόγου των Ελληνοδιδασκάλων νομών Αγ. Σαράντα και Δελβίνου σε συνεργασία με την επαρχία του Αλύκου, η ιδέα της εγκαινίασης μια προτομής  στη γενέτειρά του τη Ραχούλα.

Ο Φίλιππας   στη Ραχούλα  σε μια φτωχή διανοούμενη οικογένεια. Ο παππούς του παπάς και ο πατέρας δάσκαλος. Τελείωσε το  γυμνάσιο της Βοστίνας, όπου ήταν αριστούχος μαθητής, ειδικά στα φυσικομαθηματικά.

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος τον βρήκε καταταγμένο στις αντιφασιστικές