Το πλήρες κείμενο του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας – Η κατάσταση στην Αλβανία μετά το 1920 – Ο Αχμέτ Ζώγου και οι διώξεις σε βάρος της ελληνικής μειονότητας – Η στάση της αλβανικής κυβέρνησης απέναντι στην Εκκλησία - Μια συγκλονιστική επιστολή από τον Γιαννάκη Σπύρο προς τον υπουργό Εξωτερικών Λ. Κανακάρη-Ρούφο

Οι ελληνοαλβανικές σχέσεις είναι τις τελευταίες μέρες στο προσκήνιο μετά την άνανδρη δολοφονία του ομογενή Κωνσταντίνου Κατσίφα στους Βουλιαράτες (να σημειώσουμε εδώ ότι οι Βουλιαράτες στην απογραφή του 1914, είχαν 865 κατοίκους οι οποίοι ήταν όλοι Έλληνες).
Και δυστυχώς οι αλβανικές προκλήσεις συνεχίζονται είτε με δηλώσεις αξιωματούχων, όπως του πρωθυπουργού Έντι Ράμα, που δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει υβριστικούς χαρακτηρισμούς για τον νεκρό Κ. Κατσίφα είτε με ενέργειες από τις επίσημες Αρχές, όπως η απαγόρευση εισόδου στην Αλβανία σε 52 Έλληνες οι οποίοι παραβρέθηκαν στην κηδεία του Κ. Κατσίφα.

Η ιστορική προκήρυξη του Αρχηγού Σπυρομήλιου

«Προς Χειμαρριώτας

Ο π.Χρυσόστομος Μαϊδώνης την διετία 1991-93 υπηρέτησε ιεραποστολικά στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας ως συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου και εκπρόσωπος στην Ιερά Μητρόπολη Αργυροκάστρου, όπου οργάνωσε το Μητροπολιτικό Συμβούλιο και τις πρώτες 200 εκκλησιαστικές Επιτροπές. Εκπαίδευσε 20 νέους Ιερείς και οργάνωσε 4 νεανικές εκκλησιαστικές χορωδίες στο Αργυρόκαστρο, τους Αγίους Σαράντα, την Πρεμετή και τη Δερβιτσάνη.

Το θέμα της σημερινής ανάρτησης είναι η ιστορία του αλβανικού ενδωνυμίου Shqiptar = «Αλβανός», του οποίου η χρήση γενικεύθηκε κατά τον 18ο αιώνα.

Για τον π. Χρήστο Παππά από το Σοπίκι

Σε ένα από τα σημαντικότερα έργα του Θουκυδίδη, «Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου», παρατίθεται ο «Επιτάφιος του Περικλή». Από τα σπουδαιότερα κείμενα της αρχαιότητας που διδάσκεται σε όλες τις φιλοσοφικές σχολές του κόσμου. Ήταν ο επικήδειος λόγος όπου ο Περικλής εκφώνησε το 430 π.Χ. για τους πρώτους νεκρούς του Πελοποννησιακού πολέμου. Αποτελεί ύμνο στην Αθηναϊκή δημοκρατία και στην αγάπη του Αθηναίου προς την ελευθερία.

Στις 14 Σεπτεμβρίου 2018, εγκαινιάζεται στα Τίρανα, στο Κέντρο Ανοικτού Διαλόγου, COD, σε αίθουσα του κτιρίου του Πρωθυπουργικού Γραφείου, η έκθεση «Μύρτις: Πρόσωπο με πρόσωπο με το παρελθόν». Αυτή η κοσμογυρισμένη έκθεση, έρχεται για πρώτη φορά από τα μουσεία της Ελλάδας στην Αλβανία και θα παραμείνει ανοιχτή από τις 14.09.2018 μέχρι τις 06.10.2018.

Διαβάστε την ομιλία της Γ.Γ. της Κίνησης για την Αναγέννηση της Βορείου Ηπείρου, Αθηνάς Κρεμμύδα, στην ημερίδα της οικουμενικής ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών με θέμα «63η Επέτειος Σεπτεμβριανών - Του πογκρόμ κατά του Ελληνισμού της Πόλης 6-7/9/1955»

Μετά την κατάκτηση της Ηπείρου και μέχρι τις αρχές του 17^ου αιώνα, η Οθωμανική κατοχή κατέστρεψε τα πάντα. Στην Ήπειρο βασίλευε απόλυτο πνευματικό σκοτάδι. Αμάθεια, άγνοια και αμορφωσιά είναι τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου. Οι μονές και οι νάρθηκες των εκκλησιών αποδείχτηκαν καταφύγιο, μετά την υποδούλωση, σε πνευματικές εστίες του ελληνισμού, που δίδασκαν φτωχοί μοναχοί και παπάδες λίγα κολλυβογράμματα, όσο να κρατιέται ζωντανή η σπίθα του Γένους. Στοιχεία για την προ της Τουρκοκρατίας εποχή δεν υπάρχουν. Πληροφορίες βρίσκουμε μετά την επικράτηση της Τουρκοκρατίας. Το Δέλβινο καταλήφθηκε οριστικά το 1537. Σαν επακόλουθο της ανάπτυξης του εμπορίου με το εξωτερικό, της βιοτεχνίας και του σχηματισμού των πρώτων αστικών κέντρων, άνθισαν πολύ πρώιμα τα γράμματα στην Ήπειρο. Ταξιδεμένοι Ηπειρώτες, άφησαν περιουσίες ολόκληρες, για να ιδρυθούν και να συντηρηθούν σχολεία στη γενέτειρά τους. Τα αρχαιότερα σχολεία είναι των Ιωαννίνων, του Δελβίνου, του Αργυρόκαστρου, της Δρόβιανης κ.ά.

Με την Εθνεγερσία του 1821, η Ήπειρος απεκλείσθη από το (νέο) Ελληνικό κράτος. Ακολούθησαν πολλές επαναστάσεις με σκοπό την απελευθέρωση της Ηπείρου. Το Ηπειρωτικό ζήτημα αρχίζει από το 1828 πριν σταθεροποιηθούν τα όρια του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους, τα οποία ο Καποδίστριας από την πλευρά της Ηπείρου τα τοποθετούσε στον ποταμό Γενούσο ή Σκούμπι.

Για να αγαπήσει κανείς τη γενέτειρά του και να συνεισφέρει με οποιονδήποτε τρόπο στα χρηστά κοινά της, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να τη γνωρίσει, μέσα από τη γεωγραφία, την ιστορία και την παράδοσή της.

Στις 28 Ιουλίου 1920, υπογράφεται στις Σέβρες της Γαλλίας η «Συνθήκη των Σεβρών». Η συγκεκριμένη Συνθήκη που υπογράφεται δυο χρόνια μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν μια από τις συμφωνίες για τη διαμόρφωση του μεταπολεμικού κόσμου, με το μοίρασμα των αποικιών της ηττημένης Γερμανίας και πιο συγκεκριμένα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που ήταν σύμμαχός της στον πόλεμο, ανάμεσα στις νικήτριες δυνάμεις της Αντάντ, μεταξύ αυτών και της Ελλάδας.

Οι πιο άτυχοι από τους έτσι κι αλλιώς άτυχους Έλληνες αυτού του αιώνα βρέθηκαν να ζούνε στην Αλβανία του Χότζα και του Αλία, στην Αλβανία με τις φυλακές τις εξορίες, τα καταναγκαστικά έργα, τη μυστική αστυνομία, τη φτώχεια, την πείνα, την οπισθοδρόμηση. Τους λέμε Βορειοηπειρώτες αυτούς τους 400.000 Έλληνες και μέσω αυτών ελπίζουμε να διεκδικήσουμε κάποτε, όταν έρθει η ώρα της μοιρασιάς κάποιο κομμάτι γης ελληνικής στη Βόρειο Ήπειρο.

H Αρβανίτικη ή Αρβωνίτικη δεν είναι γλώσσα των Αλβανών αλλά των μακρινών προγόνων μας των Πελασγών. Εδώ θα αναφερθώ μόνο σε λίγα αποσπάσματα από το βιβλίο.

Η εθνολογική σύνθεση της Ηπείρου - Η στάση των Συμμάχων - Το Μ.Α.Β.Η., ο Ε.Δ.Ε.Σ. και το Ε.Α.Μ. - Ο Χότζα και η ίδρυση του κομμουνιστικού αλβανικού κράτους

Μετά την πρόσφατη συμφωνία της χώρας μας με τη FYROM για το όνομα, την εθνικότητα και τη γλώσσα των κατοίκων του γειτονικού κράτους, φαίνεται ότι παίρνουν σειρά και άλλα εθνικά θέματα. Ένα από αυτά είναι το ζήτημα των ελληνοαλβανικών σχέσεων.

Έλληνες και χριστιανοί. Αυτό ήταν το έγκλημα των Ποντίων που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα ματωμένα χώματα της Μικράς Ασίας, στις αρχές του 20ού αιώνα. Και έπρεπε να πληρώσουν. Τον Δεκέμβριο του 1916 ετοιμάστηκε και επισήμως το σχέδιο εξόντωσης του άμαχου ελληνικού πληθυσμού του Πόντου, αν και ήδη από το 1914 οι άνδρες Πόντιοι δολοφονούνταν με κάθε ευκαιρία. Οι γυναίκες και τα παιδιά έπεφταν θύματα βιασμού και σφαγής. Και όσοι δεν γνώρισαν το μαχαίρι του φονιά, εξορίστηκαν και ομαδικά εκδιώχθηκαν προς περιοχές όπου πριν φθάσουν πέθαιναν.