2018: Η χρονιά-σταθμός για το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα.

Όταν το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας ανακάλυψε πρόσφατα το βορειοηπειρωτικό ζήτημα, κανένας αρμόδιος ή μη του υπουργείου δεν μπορούσε να φανταστεί την πολυπλοκότητα του θέματος με πολλές νομικές και εθνικές προεκτάσεις. Ο φάκελος «Βορειοηπειρωτικό» παρέμεινε επί χρόνια ξεχασμένος στα υπόγεια του υπουργείου είτε από άγνοια είτε για ιδεολογικούς λόγους, και όσοι ελάχιστοι τολμούσαν να το αναφέρουν εισέπρατταν την απαξίωση και την περιφρόνηση των «αρμοδίων».

Η πρόσφατη ομόφωνη απόφαση κατά της δημεύσεως της πατρικής χειμαρριώτικης γης, από το Δημοτικό Συμβούλιο της Χειμάρρας, έρχεται ως άλλος κεραυνός εν αιθρία στα σχέδια καταπάτησης της ξακουστής ηρωικής πατρίδας του Σπυρομήλιου. Αποτελεί το εγγύτερο ιστορικό παράδειγμα ενότητας στον τόπο μας, μετά από τη σύσσωμη δημοκρατική – επαναστατική ανταπόκριση των Βορειοηπειρωτών λίγο πριν και λίγο μετά την πτώση της χοτζικής δικτατορίας στον τόπο.

Γράφει η Μυρένα Σερβιτζόγλου / Ακόλουθος Τύπου

Γράφει ο ΝΙΚΟΣ Θ. ΥΦΑΝΤΗΣ

Στις αποφάσεις του σε ότι αφορά στο δικαίωμα κατοχύρωσης ιδιωτικής, κοινοτικής, εκκλησιαστικής ή μοναστηριακής ιδιοκτησίας, εν πάση περιπτώσει κάθε φύσης μη κρατικής περιουσίας ο Ράμα δείχνει να διακατέχεται από υποτροπιάζουσα κομουνιστική νοοτροπία.

Διαβάζουμε και ακούμε το τελευταίο χρονικό διάστημα, δημόσιες δηλώσεις του πρόσφατα παραιτηθέντος Υπουργού Εξωτερικών, για εθνικά θέματα που άπτονται της ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ της χώρας. Θέματα τα οποία πρέπει να συζητούνται ΜΟΝΟ στα δημοκρατικά θεσμοθετημένα όργανα της Πολιτείας και όχι δημόσια,δηλώνοντας:

Η τραγελαφική κατάσταση που επικρατεί εδώ και λίγο καιρό στη Βόρειο Ήπειρο, τείνει να γίνει μονιμότητα για όλους τους γηγενείς Έλληνες . Είναι απίστευτη η μανία με την οποία το αλβανικό (επίσημο και ανεπίσημο) κράτος πάει να εξορίσει μια και καλή όλους όσοι επιμένουν παρά τις αντίξοες συνθήκες, να ζούνε στις πατρογονικές τους εστίες.

του Γιάννη Ξένου από την Ρήξη φ. 148

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας*

«Στο τέλος δεν θα θυμόμαστε τα λόγια των εχθρών μας, αλλά τη σιωπή των φίλων μας»

(Με αφορμή το σημερινό 40ήμερο μνημόσυνο του Κωνσταντίνου Κατσίφα)

"Χωρίς φανατισμό ή μισαλλοδοξία ζητάμε το αυτονόητο, να γνωρίζουμε τις συνθήκες θανάτου ενός ανθρώπου που ήταν μέλος της Ελληνικής Εθνικής μειονότητας με διπλή ιθαγένεια, Ελληνική και Αλβανική".

Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου

Eνα σενάριο πάνω στο οποίο αξίζει να εργαστούν οι εγκέφαλοι των υπουργείων Εξωτερικών και Αμυνας

Σαν να μην έφτανε η εν ψυχρώ δολοφονία του Κωνσταντίνου Κατσίφα από τους Βουλιαράτες την ημέρα της εθνικής μας εορτής, που την βάψανε με αίμα, σαν να μην έφταναν οι λασπολογίες και οι ανιστόρητες δηλώσεις, η εθνικιστική τους ρητορική και η αγριότητα κατά των μελών της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, δημιουργώντας ένα κλίμα ανασφάλειας, φόβου και βίας, τώρα βάλανε στο στόχαστρο την ίδια την ιστορία μας. Μια ιστορία χαρακωμένη με αγώνες και ανδραγαθήματα, βαμμένη με αίμα. Κι όταν ένας λαός δεν έχει ιστορία, σημαίνει ότι δεν έχει οντότητα, δεν έχει παρελθόν και μέλλον.