Εμείς οι Βορειοηπειρώτες που εδώ και τόσα χρόνια έχουμε μείνει έξω από το σημερινό Ελληνικό Κράτος, δεν παύουμε, ούτε να τιμάμε, ούτε και να αγαπάμε την Ελλάδα.
Γραφει ο Άγγελος Συρίγος
Θέλουμε επιτέλους σωστές αλλαγές για να ζήσουμε στον τόπο μας
Η ένταξη της Βορείου Ηπείρου στο νεοσύστατο αλβανικό κράτος ήταν μεν η ικανοποίηση των αυτουργών Ιταλών και Αυστροουγγαρέζων, που είχαν τα δικά τους συμφέροντα στην Αδριατική και των Αλβανών φεουδαρχών να φτιάξουν το δικό τους κρατίδιο, ήταν όμως κι ένας μεγάλος πονοκέφαλος για την διατήρηση και σωτήρια της.
Βρισκόμαστε στα πρόθυρα του νέου σχολικού έτους και στη Βόρειο Ήπειρο τα πράγματα συνεχίζουν να είναι δύσκολα. Αυτοί που έχουν απομείνει στον τόπο είναι κυρίως οι υπερήλικες και οι μεσήλικες, οι οποίοι με μεγάλο κόπο και ζήλο προσπαθούν να στηρίξουν τα παιδιά τους, είτε για να τελειώσουν με επιτυχία το σχολείο, είτε για να σπουδάσουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, (πανεπιστήμιο) κυρίως της Ελλάδος.
Γράφει ο ΝΙΚΟΣ Θ. ΥΦΑΝΤΗΣ
Γράφει o Άρης Δημητρακόπουλος
Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας
Γράφει ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Π. ΜΑΛΛΙΑΣ*
Στον απόηχο των καλοκαιρινών πανηγυριών και εορτών, μένουμε οι τελευταίοι μάρτυρες ενός τόπου ο οποίος για ένα δεκαπενθήμερο περίπου, ζωντάνεψε από την ελπίδα των νέων, από τα ορθάνοιχτα παράθυρα των μέχρι πρότινος κλειδαμπαρωμένων σπιτιών.
Όλοι γνωρίζουμε και πολλές φορές το έχουμε επισημάνει πως η ίδρυση της Ομόνοιας ήταν μια αναγκαιότητα. Χρειαζόταν η ΕΕΜ να είχε μια φωνή, ένα λάβαρο. Με το σκεπτικό αυτό στις 11 Γενάρη 1991 ιδρύθηκε στη Δερβιτσιάνη η πολιτικο-κοινωνική και πολιτισμική οργάνωση με το όνομα ΟΜΟΝΟΙΑ.
Τό υπουργείο Εξωτερικών, πού κανονικά θά έπρεπε νά είναι η Μεγάλη Σχολή της Παγκόσμιας Διπλωματίας, πετυχαίνει πάντα νά κερδίζει χρόνο υπέρ του... αντιπάλου
Γράφει ο Γιώργος Γκοτζιάς*