Βρισκόμαστε 200 χρόνια μετά την έναρξης της Ελληνικής Επανάστασης κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με τους Έλληνες πότε με ομόνοια και πότε με διχόνοια, να παλεύουν για να ορθώσουν το ανάστημά τους. Καθ’ όλη τη διάρκεια της υποδούλωσης, γενιές και γενιές Ελλήνων γαλουχήθηκαν με τα νάματα της ελευθερίας και της Ορθοδοξίας, ενώ δε θα πρέπει να ξεχνάμε πως ο αρχικός τους πόθος δεν ήτανε, ούτε το Ναύπλιο, ούτε η Αίγινα, ούτε η Αθήνα, μα η Κωνσταντινούπολη, η οποία και εκπροσωπούσε για χίλια χρόνια την κοιτίδα της Ρωμιοσύνης, δηλαδή του Ελληνισμού μπολιασμένου στη διδασκαλία της ορθόδοξης πίστης.

Έτσι οι Έλληνες ασχέτως από τον τόπο καταγωγής τους, έσπευσαν να συνδράμουν υλικά, πνευματικά και φυσικά στο μεγάλο ξεσηκωμό του Γένους. Έλληνες από την Κύπρο, τον Πόντο, της παραδουνάβιες περιοχές, την Ήπειρο, που μέχρι το 1914 ήτανε μία και αδιαίρετη, έδωσαν όλο τους το είναι στην Επανάσταση, αγωνιζόμενοι όχι μόνο κατά το 1800, αλλά πολύ νωρίτερα με μια σωρεία τοπικών επαναστάσεων οι οποίες ουσιαστικά δε μπορούμε να θεωρήσουμε πως είχανε αποτυχημένη έκβαση, μα με το πλήρωμα του χρόνου, συνέβαλαν στην αναζωπύρωση της ψυχής του Έλληνα ώστε όλα να οδηγήσουν εν καιρώ στην ίδρυση του σύγχρονου ελληνικού έθνους – κράτους.

Παρότι αναφερόμαστε σε Έλληνες που έλκουν την καταγωγή τους από περιοχές εκτός της σημερινής Ελλάδος και ακόμη απόγονοί τους συναντώνται πότε ως αναγνωρισμένοι Έλληνες, πότε ως απλοί ορθόδοξοι άλλης εθνικότητας, ουσιαστικά μιλάμε για εκείνο το ελληνικό στοιχείο που μπορεί λόγω διαφόρων δυσχερειών να μην παρέμεινε προσκολλημένο στον ελληνικό εθνικό μας κορμό.

Εν προκειμένω να καταφέρουμε να αναγνωρίσουμε εν συνόλω την προσφορά των Ελλήνων στη δημιουργία μιας σύγχρονης Ελλάδας των σημερινών της συνόρων και των περιορισμένων δυνατοτήτων, θα πρέπει όλες αυτές οι διοργανωτικές επιτροπές να ενσκήψουνε στις αληθινές διδαχές και στην ορθή μελέτη της ιστορίας μας, χωρίς να μεροληπτούν εναντίον τόσων και τόσων Ελλήνων.

Πρώτον, η επίσημη Ελλάδα θα πρέπει να ευαισθητοποιήσει την νεοελληνική κοινή γνώμη, ώστε να τη φέρει σε άμεση επαφή με την ιστορική αλήθεια και δεύτερον να απαιτήσει από όλους εκείνους τους διεθνείς οργανισμούς οι οποίοι άπτονται των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όλοι οι εκτός της Ελλάδος Έλληνες, να χαίρουν όλων των δικαιωμάτων, έχοντας ίσες δυνατότητες στην εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας (είτε μητρικής τους είτε όχι), στην εργασία, στην εθνική τους ταυτότητα, χωρίς να φοβούνται να δηλώσουν ευθαρσώς την ελληνική τους καταγωγή.

Η επίσημη Ελλάδα θα πρέπει για μια φορά να υψώσει το ανάστημά της και να απαιτήσει, να απορρίψει τις ποικίλες ενοχικές της διαθέσεις που την δείχνουν αδύναμη μπροστά στην παγκόσμια κοινότητα. Θα μπορούσαμε να γιορτάσουμε πραγματικά τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση, μόνο εάν η ίδια η Ελλάδα αναγνώριζε αποδεχόμενη με πραγματική ισότητα και όπως αρμόζει στο αίμα που χύθηκε ποτάμι στο χώμα της, όλα της τα παιδιά, όπου κι αν βρίσκονται.

Ο Χρονογράφος