Βρισκόμαστε στα πρόθυρα του νέου σχολικού έτους και στη Βόρειο Ήπειρο τα πράγματα συνεχίζουν να είναι δύσκολα. Αυτοί που έχουν απομείνει στον τόπο είναι κυρίως οι υπερήλικες και οι μεσήλικες, οι οποίοι με μεγάλο κόπο και ζήλο προσπαθούν να στηρίξουν τα παιδιά τους, είτε για να τελειώσουν με επιτυχία το σχολείο, είτε για να σπουδάσουν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, (πανεπιστήμιο) κυρίως της Ελλάδος.

Μετά την κατάκτηση της Ηπείρου και μέχρι τις αρχές του 17^ου αιώνα, η Οθωμανική κατοχή κατέστρεψε τα πάντα. Στην Ήπειρο βασίλευε απόλυτο πνευματικό σκοτάδι. Αμάθεια, άγνοια και αμορφωσιά είναι τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου. Οι μονές και οι νάρθηκες των εκκλησιών αποδείχτηκαν καταφύγιο, μετά την υποδούλωση, σε πνευματικές εστίες του ελληνισμού, που δίδασκαν φτωχοί μοναχοί και παπάδες λίγα κολλυβογράμματα, όσο να κρατιέται ζωντανή η σπίθα του Γένους. Στοιχεία για την προ της Τουρκοκρατίας εποχή δεν υπάρχουν. Πληροφορίες βρίσκουμε μετά την επικράτηση της Τουρκοκρατίας. Το Δέλβινο καταλήφθηκε οριστικά το 1537. Σαν επακόλουθο της ανάπτυξης του εμπορίου με το εξωτερικό, της βιοτεχνίας και του σχηματισμού των πρώτων αστικών κέντρων, άνθισαν πολύ πρώιμα τα γράμματα στην Ήπειρο. Ταξιδεμένοι Ηπειρώτες, άφησαν περιουσίες ολόκληρες, για να ιδρυθούν και να συντηρηθούν σχολεία στη γενέτειρά τους. Τα αρχαιότερα σχολεία είναι των Ιωαννίνων, του Δελβίνου, του Αργυρόκαστρου, της Δρόβιανης κ.ά.

Από πολύ παλιά λειτουργούσε στη Δρόβιανη μοναστηριακή σχολή στο Ναό του Αγίου Αθανασίου της Κάτω Δρόβιανης. Επίσης το 1370 άνοιξε θεολογική σχολή στην αρχαία μονή Αγίου Νικολάου. Η Δρόβιανη ήταν ονομαστή για τους πολλούς δασκάλους και παπάδες που έβγαζε.