Στο έργο του "Αλέξανδρος", ο Πλούταρχος μάς προσφέρει μια συναρπαστική ματιά στην προσωπική πανοπλία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, λίγο πριν την κοσμογονική μάχη των Γαυγάμηλων (331 π.Χ.) εναντίον των Περσών.

...ο Παρμενίων μπήκε στη σκηνή και, αφού στάθηκε κοντά στο κρεβάτι, τον φώναξε δυο ή τρεις φορές με το όνομά του· και, μόλις σηκώθηκε, τον ρώτησε τι είχε πάθει και κοιμόταν σαν να ήταν νικητής και όχι σαν να επρόκειτο να δώσει την πιο μεγάλη του μάχη. [32.3] Τότε ο Αλέξανδρος χαμογελώντας του είπε: «τι λοιπόν; Δεν νομίζεις ότι έχουμε ήδη νικήσει και έχουμε απαλλαγεί από το να περιπλανιόμαστε και να καταδιώκουμε τον Δαρείο, που φυγομαχεί μέσα σε μια χώρα μεγάλη και κατεστραμμένη;» [32.4] Με τη λογική και το θάρρος απέδειξε ότι ήταν μεγάλος και συγκροτημένος όχι μόνο πριν από τη μάχη αλλά και στη διάρκεια της ίδιας της μάχης. [32.5] Γιατί στη μάχη δημιουργήθηκε υποτροπή και ταραχή στην αριστερή πτέρυγα με τον Παρμενίωνα, όταν το Βακτριανό ιππικό έπεσε επάνω στους Μακεδόνες με πολλή ορμή και δύναμη και ο Μαζαίος απέσυρε από τη φάλαγγα ιππείς και τους έστειλε τους σκευοφύλακες. [32.6] Γι᾽ αυτό και ο Παρμενίων, ανησυχώντας για τους δυο αυτούς λόγους, έστειλε στον Αλέξανδρο αγγελιαφόρους να του πουν ότι χάνονται το χαράκωμα και οι αποσκευές, αν δεν έστελνε γρήγορα ισχυρές ενισχύσεις στην οπισθοφυλακή από το μέτωπο. [32.7] Ήταν ακριβώς η στιγμή που ο Αλέξανδρος έδινε στους άνδρες του το σύνθημα της επίθεσης. Όταν άκουσε όσα ζητούσε ο Παρμενίων, είπε ότι δεν είναι σώφρων ο άνθρωπος ούτε και στα καλά του· από την ταραχή του έχει ξεχάσει ότι, αν νικήσουν, θα αποκτήσουν και όσα ανήκουν στους εχθρούς, ενώ, εάν ηττηθούν, δεν θα χρειαστεί να ενδιαφερθούν για χρήματα ούτε και για δούλους, αλλά πώς θα πεθάνουν πολεμώντας με τιμή και δόξα. [32.8] Αυτά παράγγειλε να πουν στον Παρμενίωνα και έβαλε την περικεφαλαία του· τον άλλον οπλισμό τον είχε από τη στιγμή που βγήκε από τη σκηνή: εσωτερικά ένα ένδυμα με ζώνη σικελική και πάνω από αυτό διπλό λινό θώρακα από τα λάφυρα στη μάχη της Ισσού. [32.9] Η περικεφαλαία ήταν σιδερένια, γυάλιζε σαν καθαρό ασήμι, έργο του Θεόφιλου. Πιασμένο με αυτήν ήταν ένα σιδερένιο πάλι κομμάτι γύρω από τον τράχηλο με ένθετα πετράδια· [32.10] το μαχαίρι του ήταν υπέροχο για το χρώμα του και ήταν ελαφρύ, δώρο του βασιλιά του Κιτίου· το κρατούσε μαζί του, επειδή είχε ασκηθεί πολύ να χειρίζεται το μαχαίρι στις μάχες. [32.11] Φορούσε χλαμύδα με πόρπη στον ώμο, δουλεμένη πολύ καλύτερα από ό,τι ο υπόλοιπος οπλισμός· ήταν δώρο του παλαιού Ελικώνα, τιμή της πόλης των Ροδίων, από την οποία του είχε δοθεί ως δώρο· τη χρησιμοποιούσε και αυτή στις μάχες. [32.12] Όταν περνούσε μπροστά από τη φάλαγγα έφιππος ή τακτοποιώντας την ή δίνοντας οδηγίες ή συμβουλές ή επιβλέποντας, είχε άλλο άλογο, επειδή λυπόταν τον Βουκεφάλα, που ήταν ήδη πολύ γερασμένος· αλλά όταν κινούσε για μάχη, του έφερναν εκείνον· ίππευε και άρχιζε αμέσως την επίθεση.

Πηγή: Μτφρ. Α.Ι. Γιαγκόπουλος – Ζ.Ε. Μαλαθούνη. 2012. Πλούταρχος, «Αλέξανδρος». Θεσσαλονίκη: ΚΕΓ.