To ΚΕΑΔ και πάλι στην βουλή - Μια ακόμη ευκαιρία για την μειονότητα

To ΚΕΑΔ και πάλι στην βουλή - Μια ακόμη ευκαιρία για την μειονότητα

Στις 17 Μαΐου, η Αλβανία ήταν στο χείλος της αβύσσου. Οι εκλογές θα γίνονταν στις 18 Ιουνίου χωρίς την συμμετοχή της αντιπολίτευσης, με μόνο 15 κόμματα, συμμαχικά ή πρώην συμμαχικά του κ. Ράμα. Η αποσταθεροποίηση ήταν προ των πυλών.

Στις 18 Μαΐου, τα ξημερώματα, Ράμα και Μπάσα, για δικούς τους λόγους, κατέληξαν σε μία συμφωνία για τη συμμετοχή της αντιπολίτευσης, χωρίς όμως συνασπισμούς. Μια συμφωνία-ταφόπλακα για τα μικρά κόμματα.

Και ενώ ο Ράμα πούλησε τους συμμάχους του, μεταξύ των οποίων και το MEGA, που του είχε τάξει λαγούς με πετραχήλια και τον είχε αφελώς πιστέψει, ο Μπάσα πρότεινε στα κοινοβουλευτικά κόμματα, που στήριξαν την αντιπολίτευση το τελευταίο τρίμηνο, να συστρατευθούν, δίδοντας στους μεν αρχηγούς τους εκλόγιμες θέσεις στα ψηφοδέλτια του Δημοκρατικού Κόμματος, σε άλλα δε στελέχη τους τιμητικές θέσεις στα ψηφοδέλτια. Ήταν μία πρόταση κοινή σε όλους και την αποδέχθηκαν και τα πέντε κόμματα, ακόμη και μεγαλύτερα του ΚΕΑΔ, γνωρίζοντας ότι ήταν η μόνη επιλογή για την κοινοβουλευτική τους εκπροσώπηση. Η ρύθμιση αυτή δεν ίσχυσε για τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα της αντιπολίτευσης κι έτσι η Ερυθρόμαυρη Συμμαχία έμεινε εκτός και ο Σπαχίου εγκαταλείπει την πολιτική.

Στο ιδιόμορφο πολιτικό σύστημα της Αλβανίας, η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση είναι ζωτικής σημασίας για την ύπαρξη και τη λειτουργία κάθε πολιτικού φορέα. Αν το σύστημα ευνοεί τα μικρά κόμματα μόνον στο πλαίσιο συνασπισμών, πολύ περισσότερο εξαφανίζει τα εξωκοινοβουλευτικά. Σ’ αυτό το πολιτικό σκηνικό έπρεπε το ΚΕΑΔ και ο πρόεδρός του να αναζητήσουν τη λύση για την συνέχιση της κοινοβουλευτικής του εκπροσώπησης. Όχι για την καρέκλα του προέδρου στη βουλή αλλά για την ύπαρξη της φωνής του ΚΕΑΔ μέσα στη βουλή. Και, κακά τα ψέματα, ο Βαγγέλης Ντούλες υπήρξε πάντα η ανεξάρτητη φωνή της μειονότητας στη βουλή, αντιμετωπίζοντας στρατηγικά και όχι πελατειακά την επιβίωσή της και τη διατήρηση της ταυτότητάς της. Γνωρίζοντας καλά το πολιτικό σκηνικό, κατόρθωσε να εξασφαλίσει την είσοδο του ΚΕΑΔ στη βουλή για μία ακόμη τετραετία.

Θα πει κανείς «Τον εαυτό του βόλεψε». Μικρόψυχο το σχόλιο. Στους πέντε ηγέτες των κοινοβουλευτικών κομμάτων της αντιπολίτευσης πρόσφερε ο Μπάσα εκλόγιμες θέσεις και όλοι τις δέχθηκαν. Έπρεπε ο Βαγγέλης Ντούλες να την αρνηθεί; Έπρεπε να μετατρέψει το ΚΕΑΔ σε εξωκοινοβουλευτικό κόμμα και να το καταδικάσει για τα επόμενα χρόνια αν όχι δεκαετίες; Κι αντί να χαρούν όλοι που το ΚΕΑΔ θα είναι και πάλι στη βουλή, έστω και υπ’ αυτές τις έκτακτες συνθήκες, άρχισαν οι διαβολές, οι γκρίνιες και η λασπολογία.

Κάπου ακούστηκε ότι ο Ντούλες δεν είχε την έγκριση της Ομόνοιας για την απόφασή του. Κι όμως δεν υπήρξε αντίθετη απόφαση της Ομόνοιας, ενώ υπήρξε απόφαση του προεδρείου του ΚΕΑΔ που επικύρωσε την απόφασή του. Άρα και θεσμικά κινήθηκε σωστά. Και είναι μικρόψυχο, αντιθεσμικό και αναξιοπρεπές στελέχη της Ομόνοιας να γυρνούν από δω κι από κει και να προκαλούν σύγχυση στην μειονότητα.

Και με το MEGA τι γίνεται; Το MEGA που δημιουργήθηκε σαν αντι-ντουλικό, που πολέμησε το ΚΕΑΔ τόσα χρόνια, που συνεργάσθηκε πότε με τον Μπερίσα και πότε με τον Ράμα με στόχο να βγάλει το ΚΕΑΔ από τη βουλή, ζητάει τώρα τις ψήφους του ΚΕΑΔ. Όχι για να επιτύχει την είσοδό του στη βουλή –ξέρει ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν- αλλά για να συνεχίσει την αντι-ντουλική του πορεία, που τελικά διέσπασε τη μειονότητα στην περιφέρεια Αυλώνας. Δυστυχώς για το MEGA, πληρώνει τη συνεργασία του με τον Ράμα μια και οι οπαδοί του υποστηρίζουν ανοικτά πια το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Έτσι γίνεται πάντα. Είναι η λογική των πελατειακών σχέσεων σε συνδυασμό με την λογική της χαμένης ψήφου.

Με την είσοδο του ΚΕΑΔ στη βουλή, η μειονότητα έχει μία ακόμη ευκαιρία να αξιοποιήσει την επόμενη τετραετία για να εξασφαλίσει την αυτόνομη παρουσία της στην πολιτική σκηνή της Αλβανίας. Χρειάζεται να ξεπερασθούν μικρόψυχες αντιλήψεις, παραδοσιακές αντιπαλότητες, δηλητηριώδεις καχυποψίες και πελατειακές προσκολλήσεις ώστε κάποια στιγμή να επιτευχθεί η μεγαλύτερη δυνατή ενότητα στην αυτόνομη πολιτική έκφραση της μειονότητας.

Αν και τα πρόσωπα παίζουν ρόλο, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η νοοτροπία και η αρχομανία που αιώνες τώρα βασανίζει τη φυλή μας. Ας θυμηθούμε επιτέλους ότι «δυο λιοντάρια δεν χωρούν στον ίδιο λόφο». Κι ο δικός μας λόφος είναι πολύ μικρός για να χωρέσει τόση αντιπαλότητα, τόσο μίσος και τόση μικροψυχία.

Σχετικά άρθρα


Σχόλια