"Οι Τούρκοι βιάζονται να επιταχύνουν τα σχέδιά τους στο Αιγαίο και μας κόβουν τον βήχα προκαταβολικά για τα 12 μίλια βάζοντας μπουρλότο στη Θράκη", άκουγα τις προάλλες (σε κοινή έξοδο συναδέλφων στην Πλάκα) κάποιους καθηγητές να ερμηνεύουν τις ανεξελεγκτες πυρκαγιές στον Έβρο το τελευταίο δεκαήμερο. Πυρκαγιές που, εντωμεταξύ, σημειώνουν μεγάλη έξαρση με κατεύθυνση το Παπίκιο όρος και τα ορεινά χωριά της Ροδόπης (Λευκίμμη, Κασσιτερά κλπ).

Ήταν φανερό ότι δυο τρεις απ' αυτούς είχαν βγάλει ήδη τα συμπεράσματά τους αδιαφορώντας για τα 9 μποφόρ των ριπών του ανέμου στα ελληνοτουρκικά σύνορα και τα περί ερευνών της ΕΥΠ, η οποία -- έτσι κι αλλιώς -- μας απογοητεύει πάντα για τα βαριά αντανακλαστικά της που παραπέμπουν στον μυθικό "Επιμηθέα"...

"Στης Δαδιάς την ολόμαυρη ράχη" θα λέμε από τώρα και στο εξής", ψιθύρισε με λυγισμένη φωνή μια φίλη εκπαιδευτικός δίπλα μου παραφράζοντας το επίγραμμα του Σολωμού για την καταστροφή των Ψαρών από τους Τούρκους το 1824.

Μείναμε όλοι σιωπηλοί, σαν να είχαμε συνεννοηθεί μυστικά να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή στην μνήμη των 19 μεταναστών (που κάηκαν στο Εθνικό Πάρκο Δαδιάς), των 166 ειδών πουλιών που εξαϋλώθηκαν στις πύρινες φλόγες και των αμέτρητων άγριων και οικόσιτων ζώων, ερπετών και εντόμων της φλεγόμενης Θράκης.

Της Θράκης στην οποία καταγράφηκε η μεγαλύτερη πυρκαγιά της Ευρώπης από το 1957 το τελευταίο δεκαήμερο κάνοντας στάχτη μια απ' τις πιο πλούσιες πανίδες της Ευρώπης με προστατευόμενο Εθνικό Πάρκο (Δάσος Δαδιάς-Λευκίμμης-Σουφλίου), 380.000 στρέμματα στον Έβρο και 30.000 στη Ροδόπη. με αποτέλεσμα να εκτίθενται σε κοινή θέα (προς αγαλλίαση των Τούρκων απέναντι) Στρατιωτικές Μονάδες μας υψίστης αμυντικής σημασίας για την φύλαξη των βορειοανατολικών συνόρων μας:

Η βιβλική καταστροφή, εντωμεταξύ, άπλωσε σιωπή θανάτου στη Θράκη. Αυτοί που την έκαψαν (αν την έκαψαν, γιατί υπάρχουν πειστήρια ξενόφερτων εμπρηστών) -- εκμεταλλευόμενοι τις ιδανικές συνθήκες των οργιαστικών επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής στην περιοχή -- πέτυχαν να λαβώσουν θανάσιμα την οικολογική ισορροπία της.

Πέτυχαν με τις βίαιες και κατευθυνόμενες παρεμβάσεις τους (που έχουν, πολύ πιθανόν, τους ίδιους ηθικούς αυτουργούς με εκείνους της περιόδου 1995-'97 [πράκτορες MIT], οι οποίοι - καθ' ομολογία Γιλμάζ (2011) -- κατέκαψαν τα νησιά μας) να μετατρέψουν σε τόπο μαρτυρίου την περιοχή από τη Λευκίμμη του δήμου Σουφλίου (στην πλαγιά της Γρίμπενας) και το δάσος της Δαδιάς ως τα πυκνόφυτα ορεινά του δήμου Αρριανών της Ροδόπης -- επιβάλλοντας την ανατριχιαστική παρουσία του θανάτου εκεί που μέχρι πρότινος έσφυζε η ζωή.

"Πόσο άδικο είναι να μην λογαριάζονται σαν μεγάλη απώλεια οι ζωές χιλιάδων ενοίκων του ζωικού βασιλείου και των φτερωτών φίλων του που χάνονται από πυρκαγιά στη φύση...", σκεφτόμουν ώρες αργότερα επιστρέφοντας σπίτι.

Ο απολογισμός απ' τις πυρκαγιές στον Έβρο και τη Ροδόπη είναι αναμφισβήτητα βαρύς και ασήκωτος όχι μόνο σε οικολογικό, επίπεδο, αλλά και σε επίπεδο τοπικής οικονομίας και, προπάντων, ψυχολογίας των ανθρώπων των καμένων περιοχών της Θράκης.

Γιατί εκεί που ακούγονταν μέχρι χθες -- σαν βάλσαμο στις καρδιές των κατοίκων και των επισκεπτών της -- το θρόισμα των φύλλων, το κελάηδημα των πουλιών, το σύρσιμο των ερπετών, το τερέτισμα των τζιτζικιών του Έβρου και της Ροδόπης, τώρα δεν ακούγεται τίποτα .

Βουβός θρήνος... Η ευτυχισμένη ζωή στη φύση κόπηκε απότομα και το γέλιο μετατράπηκε σε κλάμα. Το πιο σπαρακτικό που με συγκίνησε ήταν εκείνο του μελισσουργού απ' το χωριό Κίρκη του Έβρου. Θρηνούσε απαρηγόρητος για τις καμένες μελισσούλες του μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό στο διαδίκτυο κι εκείνος ο θρήνος επέδρασε καταλυτικά στην ψυχή μου.

Μου ξύπνησε μνήμες από Χορό αρχαίας τραγωδίας με πρωταγωνιστή έναν δύστυχο πατέρα που χάνει το παιδί ή τα παιδιά του. Στην περίπτωση αυτή, ο "πατέρας" ήταν ο Γιώργος Καραφυλλίδης και τα "παιδιά" του, οι 10.000 μέλισσες στα καμένα μελίσσια του, τις οποίες μοιρολογούσε σπαραχτικά, σαν να έχασε τα παιδιά του:

- [...] Πουλάκια μου… Τι τραβήξανε... Κάρβουνα όλα γίνανε. Μόνο τα καπάκια μείνανε. [...] Ψυχούλες μου όμορφες, κοριτσάκια μου γλυκά, ο πιο σκληρός θάνατος σας βρήκε. Χωρίς να έχετε ποτέ καμία απαίτηση, μόνο υποχρεώσεις. Λίγο νεράκι στον παρατεταμένο καύσωνα θέλατε. Υποφέρω μόνο που σκέφτομαι πόσο γρήγορα και νευρικά κουνούσατε τα φτεράκια σας για να γλιτώσετε από τον καπνό και τις φλόγες τη βασίλισσά σας,.. Όσα μελισσάκια και να φτιάξω, πάντα για εσάς θα έχω ένα μαύρο κομμάτι μέσα μου. Σας ευχαριστώ για όλα, κοριτσάκια μου...

Έμεινα ενεή, συγκλονισμένη! Σχεδόν ασυναίσθητα ήρθε στον νου μου ένα χωρίο (απόσπασμα) από τη Γένεση, όπως το αναφέρει η Αγία Γραφή, για τις ψυχές των ζώων: "Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἐξαγαγέτω ἡ γῆ ψυχὴν ζῶσαν κατὰ γένος, τετράποδα καὶ ἑρπετὰ καὶ θηρία τῆς γῆς κατὰ γένος. καὶ ἐγένετο οὕτως. (Γεν. 1,24).

Ύστερα μου ήρθαν ανάκατες, σαν από σκόρπιες σελίδες θεολογικών πονημάτων, ερμηνείες που διαφοροποιούν τον άνθρωπο από τα ζώα αναδεικνύοντας ως πολυτιμότερη αξία τον πρώτο γιατί διαθέτει πνευματικότητα, σε αντίθεση με τα ζώα που έχουν μεν ψυχή (πέρα από φυσικές ορμές και ένστικτά), αλλά στερούνται πνευματικής ουσίας. Δεν διαθέτουν, δηλαδή, την "λογική ψυχή" του ανθρώπου.

Πέραν αυτού, για την Εκκλησία, η ψυχή των ζώων χάνεται και εξαφανίζεται οριστικά με τον θάνατό τους και δεν ισχύουν γι' αυτά τα "περί Παραδείσου και Κολάσεως", όπως και τα περί "Αναστάσεως των νεκρών, κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου", γιατί η ψυχή τους δεν είναι αθάνατη όπως αυτή του ανθρώπου και, συνακόλουθα, δεν λογοδοτούν στον Θεό όπως εκείνος.

Ωστόσο είναι πλάσματα όλα, προικισμένα με τη δημιουργική Του ενέργεια και σ' αυτό συγγενεύουν με τον άνθρωπο και έχουν λόγο ύπαρξης κοντά ή μακριά του. Έχουν λόγο είσπραξης της προστασίας του ως δημιουργήματα του κοινού, δωροδότη Πατέρα.

Αυτά σκεφτόμουν όσο διάβαζα ξανά και ξανά το διαδικτυακό αποτύπωμα της οδύνης του Εβρίτη συμπατριώτη μας. Τα κοινότοπα και "ρεαλιστικά" λόγια παρηγοριά, υπέθετα, θα τον πλήγωναν περισσότερο.

Το μόνο που θα μπορούσε να τον παρηγορήσει, ίσως, είναι ο λόγος του Μεγάλου Αντώνιου ότι "τα ζώα και τα πτηνά (όσο ζουν) έχουν νου και ψυχή και πνοή, όπως οι άνθρωποι". Πράγμα που φαίνεται να έχει συνειδητοποιήσει ο ίδιος εμπειρικά με τον πιο τραγικό τρόπο.

Έμεινα ώρα να τα σκέφτομαι όλα αυτά με την πικρή βεβαιότητα ότι ο πόνος του μελισσοκόμου της ερημωμένης πληθυσμιακά και εξαντλημένης οικονομικά Θράκης δεν έχει φτάσει ακόμα στο χορτασμένο και εθνικά αφυδατωμένο "κράτος των Αθηνών".

Το "κράτος των Αθηνών" που δεν πήρε το μάθημά του μετά την ασύλληπτη καταστροφή στην αεροπορική βάση της Νέας Αγχιάλου και συνεχίζει να αφήνει εκτεθειμένες σε κάθε είδους απειλές εθνικά "ευαίσθητες" περιοχές και κοιτίδες Ελληνισμού που "Φυλάττουν Θερμοπύλες", αντί να ενδυναμώσει τα εθνικά πληροφοριακά δίκτυα για τη διασφάλισή τους με τη συνδρομή της ΕΥΠ η οποία υπολειτουργεί αφήνοντας την MIT να αλωνίζει...

Το "κράτος των Αθηνών" που με την αδιαφορία του μετέτρεψε από χρόνια την εκτός των πυλών της πρωτεύουσας Ελλάδα σε νεο-οθωμανική επαρχία και γι' αυτό αδυνατεί να λειτουργήσει συναισθηματικά, ακόμα και στις ακραίες περιπτώσεις κλιματικής αλλαγής όπως αυτές που αντιμετωπίζουμε σήμερα.

Αρνείται να αφουγκραστεί τον πονεμένο σφυγμό των ακριτών μας και επιλέγει να καλύπτει την ελλειμματική παρουσία του στο εσωτερικό ασκώντας "υψηλή πολιτική" στο εξωτερικό (πριν βγει το πόρισμα της ΕΥΠ για το ενδεχόμενο ηθικών αυτουργών πίσω απ' τους εμπρησμούς), όπου δρομολογήθηκαν ήδη "ρεαλιστικές" συζητήσεις με εκείνους που ονειρεύονται "Γαλάζιες Πατρίδες" από τη Θράκη μέχρι την Κύπρο (βλ. συνάντηση των ΥΠΕΞ Ελλάδας-Τουρκίας [Γεραπετρίτη-Φιντάν] στις 5 Σεπτεμβρίου...).

Κρινιώ Καλογερίδου