Καλημέρα σας, Χρόνια Πολλά και Καλή χρονιά.

11 Γενάρη 1991, κάποιοι φωτισμένοι και πρωτοπόροι συμπατριώτες μας κατάλαβαν την επείγουσα ανάγκη για αυτοοργάνωση σε ένα κοινό φορέα με σκοπό τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας που το δικτατορικό καθεστώς δεν έκανε σεβαστά για αρκετές δεκαετίες. Η οργάνωση αυτή έμελλε να είναι όλα αυτά τα χρόνια πρωτοπόρος στους αγώνες για αυτοπροσδιορισμό, πολιτικά - περιουσιακά - πολιτιστικά δικαιώματα, αλλά και φυσικά το δικαίωμα εκπαίδευσης στη μητρική μας γλώσσα. Τα κατάφεραν για δύο λόγους: πρώτον, γιατί είχαν να αντιμετωπίσουν ένα κράτος που έβγαινε από το πιο βάρβαρο καθεστώς της Ευρώπης και δεύτερον, γιατί οι μεγάλες αλλαγές γίνονται όταν ολόκληρος ο λαός καταλαβαίνει, συμμετέχει και κάνει κτήμα του την ανάγκη για αλλαγή και δημοκρατία. Σίγουρα όμως επέλεξαν το σωστό και κατάφεραν πολλά πράγματα.

Οι Βορειοηπειρώτες σε αυτά τα 33 χρόνια ήταν σε πολλές οργανώσεις και σχεδόν σε όλα τα αλβανικά κόμματα, αλλά διώξεις και φυλακίσεις υπέστησαν μόνο τα μέλη και υποστηρικτές της Ομόνοιας, και αυτή είναι η τρανή απόδειξη ότι πορεύονται όλα αυτά τα χρόνια στο σωστό δρόμο, στο δρόμο της αυταπάρνησης και του αγώνα.

Ασφαλώς και υπάρχουν σε όλους τους χώρους έξυπνοι και αξιόλογοι άνθρωποι, αλλά την ιστορία την γράφουν οι παρόντες.

Και σε αυτούς θέλω σήμερα να αποτίσω φόρο τιμής, γιατί αν δεν υπήρχαν αυτοί όταν εγώ γύρισα στην Χειμάρρα το 2015, δεν θα έβρισκα το χώρο και την ζεστή αγκαλιά για να συνεχίσω τον αγώνα. Σε όλα αυτά τα 33 χρόνια υπήρχαν καλές και λιγότερο καλές στιγμές, αλλά πάντα η Ομόνοια ήταν εδώ να κρατάει αναμμένο το καντήλι της ελπίδας και της υπομονής. Αυτό όμως το γεγονός δεν πρέπει να το υποτιμά κάνεις και κυρίως δεν δικαιούνται να κάνουν κριτική αυτοί που δεν έκαναν τίποτα ή σε παρα πολλές περιπτώσεις ήταν απέναντι.
Αν οι ιδρυτές της Ομόνοιας ήταν σήμερα ανάμεσα μας και έβλεπαν την σημερινή κατάσταση της χώρας, αλλά και της ελληνικής ελληνικής μειονότητας, δεν θα ήταν περήφανοι, γιατί όπως όλοι γνωρίζετε στην σημερινή Αλβανία δε γίνεται σεβαστό το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, το τεκμήριο της αθωότητας, το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, το δικαίωμα στην περιουσία.

Είναι λυπηρό ότι δεν λειτουργεί ο διαχωρισμός των εξουσιών. Και εύλογα γεννάται το ερώτημα:
Αξίζει η συνέχιση αυτού του αγώνα; Σίγουρα και αξίζει για τους εξής λόγους: σήμερα είμαστε πιο ώριμοι από ποτέ, πιο ανεξάρτητοι και πιο ικανοί και κάποιοι από εμάς πιο αποφασισμένοι, αρκεί να οργανωθούμε, να ανοιχτούμε στην κοινωνία και να αγκαλιάζουμε όλους αυτούς που έχουν διάθεση για προσφορά και αγώνα, να αγκαλιάσουμε τους άριστα σπουδαγμένους νέους μας, και να εκμεταλλευτούμε τις νέες τεχνολογίες για να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε όλα όσα αξίζουμε. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι σήμερα η πατρίδα μας, η Ελλάδα, οικονομικά διανύει μια από τις καλύτερες περιόδους της ιστορίας της, ο γεωπολιτικός της ρόλος είναι αναβαθμισμένος και απ' αυτήν την σταθερότητα και την πρόοδο θα πρέπει να ωφεληθούμε κι εμείς ως αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του έθνους.

Όσο και να φαίνεται σήμερα ότι τα πράγματα είναι τα ίδια με πριν από 30 χρόνια, να είστε σίγουροι ότι δεν μπορεί να είναι ίδια, υπάρχει μια φανερή προσπάθεια του σημερινού πρωθυπουργού να εγκαθιδρύσει μία δικτατορία, αλλά δεν μπορεί να τα καταφέρει, γιατί είναι ένα κακέκτυπο, για τον απλό λόγο ότι καμιά φωτοτυπία δεν μπορεί να είναι καλύτερη από το πρωτότυπο, ούτε καν το ίδιο.

Αν και βρίσκομαι εδώ και οχτώ μήνες στη φυλακή, θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι είμαι πιο αισιόδοξος από ποτέ, γιατί στις 14 Μαΐου αποδείξαμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, κερδίσαμε, ταπεινώσαμε το καθεστώς και το κάναμε να τρέμει. Αφού το κάναμε μια φορά, μπορούμε να το ξανακάνουμε όποτε ξαναχρειαστεί.

Ένα να θυμάστε, ότι το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν την χαραυγή. Δόξα και τιμή στους ιδρυτές και αγωνιστές της Ομόνοιας! Καλή δύναμη! Καλό αγώνα!

Διονύσιος Φρέντης Μπελέρης
Εκλεγμένος Δήμαρχος Χιμάρας
Πρόεδρος Τοπικού Παραρτήματος Ομόνοιας Χιμάρας