Στις 16 Δεκεμβρίου του 1912 ξεκινά στο Λονδίνο η Διάσκεψη των Αντιμαχόμενων Κρατών με τη συμμετοχή των Βαλκανικών Κρατών και του Οθωμανικού Κράτους.

Μια μέρα αργότερα, στις 17 Δεκεμβρίου 1912, με πρωτοβουλία του Υπουργού Εξωτερικών της Αγγλίας, συνήλθε στο Λονδίνο η Διάσκεψη των Πρέσβεων με τη συμμετοχή των Πρέσβεων της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Αυστροουγγαρίας, της Ιταλίας και της Ρωσίας στο και το θέμα του νεοσύστατου αλβανικού κράτους συμπεριλήφθηκε στην ατζέντα του Συνεδρίου.

Τρεις μέρες μετά, στη σύνοδο της Διάσκεψης που πραγματοποιήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου του 1912, η αυτονομία της Αλβανίας γίνεται αποδεκτή με την προϋπόθεση ότι θα βρίσκεται υπό την επικυριαρχία του Οθωμανικού Padishah και ταυτόχρονα υπό την εγγύηση και την εποπτεία των έξι Μεγάλων Δυνάμεων.

Έπειτα στη συνεδρίαση της 28ης Δεκεμβρίου του 1912 στη Διάσκεψη των Εμπόλεμων Χωρών, που έγινε μετά την παραπάνω απόφαση, αποφασίστηκε η Αλβανία να αποκτήσει αυτόνομη διοικητική δομή, αλλά υπό την προϋπόθεση ότι επικεφαλής της θα οριστεί πρίγκιπας από την Οθωμανική δυναστεία, πράγμα που κάνει την οθωμανική πλευρά από την πλευρά της να την αναγνωρίσει και δηλώνει ότι θα σεβαστεί τις απόψεις των Μεγάλων Δυνάμεων για την Αλβανία.

Παράλληλα οι Τούρκοι στρατιώτες και αξιωματούχοι συνεχίζουν να εκτελούν τα καθήκοντά τους στα οριοθετημένα από τις Μεγάλες Δυνάμεις «αλβανικά» εδάφη.

Καθώς οι διαπραγματεύσεις για το μέλλον της Αλβανίας συνεχίζονται στο Λονδίνο, η Διοίκηση του Δυτικού Οθωμανικού Στρατού ενημερώνει την Κωνσταντινούπολη ότι η ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Αλβανίας έχει προκαλέσει αβεβαιότητα μεταξύ των αξιωματούχων της οθωμανικής διοίκησης και του λαού και αναγκάζεται να ρωτήσει την Υψηλή Πύλη για το δρόμο που πρέπει να ακολουθηθεί μετά από αυτές τις εξελίξεις.

Έτσι στις 22 Δεκεμβρίου του 1912, το Υπουργικό Συμβούλιο απάντησε στην ερώτηση της Διοίκησης του Δυτικού Στρατού, λέγοντας ότι αφού το ζήτημα της παραχώρησης αυτονομίας στην Αλβανία είχε καταστεί οριστικό, μέχρι να επιτευχθεί συμφωνία ειρήνης, η διοίκηση και ο στρατός θα πρέπει να συνεχίσουν να παραμένουν όπως έχει γίνει μέχρι τώρα.

Περίπου πέντε εβδομάδες μετά την εξέλιξη αυτή, η Οθωμανική Κυβέρνηση, μέσω τηλεγραφήματος που εστάλη στις 29 Ιανουαρίου 1913, ανακοινώνει ότι έχει αναγνωρίσει την αυτονομία της Αλβανίας και ενημερώνει τους υπαλλήλους της περιοχής ότι θα ήταν σκόπιμο η αλβανική σημαία να ανυψωμένη μαζί με τηξ οθωμανική. Ωστόσο, η αλβανική κυβέρνηση της Αυλώνας δεν παίρνει στα σοβαρά αυτό το τηλεγράφημα.

Ακόμη και σε τηλεγράφημα του Οθωμανού Πρωθυπουργού προς τον Ισμαήλ Κεμάλ, ο τελευταίος ζήτησε βοήθεια και υποστήριξη από τους Οθωμανούς στρατιώτες προκειμένου να τερματιστεί ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος που συνεχίστηκε σύμφωνα με τα συμφέροντα της Αλβανίας και της Οθωμανικής Κυβέρνησης.

Ωστόσο ο Ισμαήλ Κεμάλ δεν ικανοποιεί ούτε αυτό το αίτημα του Οθωμανικού Κράτους.

Όσο για την τύχη των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών, τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν γεμάτα με αγώνες και αίμα, στην προσπάθειά τους να μην υπαχθούν σε ένα νέο κατ' αυτούς τουρκικό κράτος, καθώς η αποχώρηση των Οθωμανών θεωρούσαν πως ήταν το τελευταίο κεφάλαιο της υποδουλωμένης ιστορίας τους, πριν ενωθούν με τη Μητέρα Ελλάδα.

Ωστόσο οι Μεγάλες Δυνάμεις και τα συμφέροντά τους, αποφάσισαν, παρά τους δίκαιους αγώνες των Ελλήνων, να τους προσαρτήσουν στην μια νέα χώρα, χειρότερη από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.