Οι διακυμάνσεις στη ζωή ενός ανθρώπου είναι εκείνες που διαμορφώνουν τις μνήμες γι’ αυτόν. Αδιάφορος στις αντιξοότητες, ο Λεωνίδας Δ. Παπαγεωργίου ακολούθησε τα βιώματα άλλων εποχών, πιστός στις επιταγές αγώνων και προπατόρων. Ανεψιός του γενναίου στρατηγού Θεμιστοκλή Κετσέα, νικητού στις μάχες της Κλεισούρας και της Τρεμπεσίνας κατά την κρίσιμη καμπή του Ελληνοιταλικού Πολέμου, και εγγονός του αγωνιστή ιατρού Ιωάννου Αγγέλογλου, που βρήκε τον θάνατο από το κομμουνιστικό λεπίδι στα «μαρμαρένια αλώνια» της Μακεδονίας μας, ο νεαρός Λεωνίδας από ενωρίς, χάρις και στα σωματικά και πνευματικά προσόντα του, προαλείφετο για το στρατιωτικό στάδιο. Όμως ο ανυπότακτος χαρακτήρας του τον απεμάκρυνε από την Σχολή Ευελπίδων και τον οδήγησε στην απόφαση να καλλιεργήσει το ομολογουμένως σπάνιο ταλέντο του στη ζωγραφική, την οποία και εσπούδασε στην γνωστή Royal Academy Of Arts του Λονδίνου.
Άλλη, όμως, ήταν και πάλι η συνέχεια, καθώς στην αγγλική πρωτεύουσα εγνώρισε τον πρίγκηπα Αμπντούλ Χακ, της βασιλικής οικογενείας του Αφγανιστάν, τον οποίο και ακολούθησε στην χώρα του, όταν εκείνος, ως πολέμαρχος των φιλοβασιλικών «Μουτζαχεντίν», αντιτάχθηκε στη ρωσσική εισβολή της δεκαετίας του 1980. Και ενώ η νίκη των Αφγανών ανταρτών οδήγησε στην απομάκρυνση των ρωσσικών στρατευμάτων, η ανάμειξη του αμερικανικού παράγοντα επέφερε τον εμφύλιο πόλεμο, στον οποίο ο Αμπντούλ Χακ βρήκε τον θάνατο, και ο Έλληνας φίλος του απεχώρησε από το Αφγανιστάν.
Πολύ γρήγορα όμως, ο Θεός του Πολέμου εκάλεσε και πάλι τον Λεωνίδα Παπαγεωργίου. Αυτή τη φορά ο Αρμένιος εθνικιστής ηγέτης Βαζγκέν Σαρκισιάν εζήτησε την συνδρομή του στο Ναγκόρνο Καραμπάχ εναντίον των τουρκόφιλων Αζέρων. Η θετική ανταπόκριση του Παπαγεωργίου συνοδεύτηκε από την ανάθεση στους σχεδιασμούς του, μαχίμων μονάδων του νεοσύστατου Αρμενικού Στρατού, οι οποίες και συνετέλεσαν στην εκδίωξη των Αζέρων και την απελευθέρωση, κατά την διετία 1990-1992, του Ναγκόρνο Καραμπάχ. Η συνδρομή του εκείνη τιμήθηκε με την αναγόρευσή του σε Επίτιμο Συνταγματάρχη του Αρμενικού Στρατού, με παράλληλη απονομή του τότε θεσπισθέντος Μεγαλόσταυρου του Αρτσάχ [από το όνομα του αρχαίου βασιλέως της Αρμενίας, Αρσάκη.]
Τα μετέπειτα γεγονότα, με τη δολοφονία του Σαρκισιάν μέσα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου στο Ερεβάν από πράκτορες ξένης υπηρεσίας, η οποία αργότερα ενήργησε και για την αρπαγή του αποκαλυπτικού αρχείου του Παπαγεωργίου για το Αφγανιστάν και την Αρμενία, έβαλαν τέλος στις πολεμικές αποστολές του και τον έφεραν στην οριστική εγκατάστασή του, μαζί με την αγαπημένη σύζυγό του Αγγέλα [το γένος Πουρή-Νικολούδη] και τον συγγραφέα υιό του Αλέξανδρο, στην ανατολική ακτή της ακριτικής Σάμου, απέναντι στα παράλια της Ιωνίας, της «προσωρινά υπό τουρκική κατοχή» όπως συνήθιζε να λέει στους σημαντικούς ξένους επισκέπτες του κτήματός του.
Αλλά και πάλι το καθήκον τον εκάλεσε, αυτή τη φορά σε αλύτρωτη ελληνική γη, τη μαρτυρική Βόρειο Ήπειρο. Το 1997, κατά την διάρκεια της εμφυλίου συρράξεως «Βορείων» και «Νοτίων» της μετακομμμουνιστικής Αλβανίας, ο Λεωνίδας Παπαγεωργίου έρχεται στην απειλούμενη από Τσάμηδες και Κοσσοβάρους επαρχία της αδούλωτης Χειμάρρας, χαλυβδώνοντας την άμυνα τοπικών ομάδων αγωνιστών με όπλα από στρατιωτικές αποθήκες της περιοχής. Και ναί μεν η σύγκρουση τελικά αποφεύχθηκε, όμως και μόνον οι φήμες ότι Έλληνες αξιωματικοί είχαν φθάσει στην Χειμάρρα, εκράτησαν μακριά τους επίβουλους και ετόνωσαν το ηθικό των υπερασπιστών της.
Με ανυποχώρητη πίστη στα ιδανικά του, ο Λεωνίδας Παπαγεωργίου εδήλωνε παρουσία όπου είχε δυνατότητα να το πράξει: Από τις στέπες του Αφγανιστάν και τις χιονισμένες κοιλάδες της Αρμενίας μέχρι τα αλύτρωτα εδάφη της Βορείου Ηπείρου και τις νησιωτικές προφυλακές του Αιγαίου, απαρασάλευτος ακρίτας στις πεποιθήσεις του, χωρίς περιορισμούς για τόπους και χρόνους. Στα περάσματα αυτά άφησε ανεξίτηλη την ανάμνησή του σε όσους τον εγνώρισαν και μοιράστηκαν τους αγώνες των χρόνων εκείνων, ενώ και οι αναγνώστες της «Εστίας» θα ενθυμούνται τις εμπεριστατωμένες αναλύσεις του από τον διεθνή γεωστρατηγικό χώρο. Ας είναι ελαφρά η ακριτική γη της Σάμου που τον σκεπάζει, απέναντι στην Ιωνία των οραματισμών του.
Άδωνις Κύρου - εφημερίδα ΕΣΤΙΑ
Σχόλια