Ποια άραγε να είναι η βαρύτητα της Ανάστασης στον τόπο μας; Ποιος μπορεί να «μετρήσει» την ανυπομονησία των ανθρώπων για να γιορτάσουν λεύτεροι τη χαρά, τότε, στα χρόνια του διωγμού…;

Κι όσο τα χρόνια περνάνε, οι νεότεροι προσπαθούμε να συλλάβουμε με το νου μας τα βάσανα που περνούσαν οι δικοί μας, για να νιώσουν έστω και στα κρυφά τις γιορτές που τώρα εμείς θεωρούμε δεδομένες.

Δερβιτσάνη, αρχές του 2000, με κόσμο πολύ που ακόμη κράτα νωπές τις μνήμες του καθεστώτος, γιατί τότε ζούσαν αρκετοί από όσους πολέμησε η δικτατορία του Χότζα.

Μεταξύ αυτών ο ιεροψάλτης και άξιος Δεροπολίτης, Θωμάς Διαμάντης. Μια μορφή σπάνια και θαρραλέα, που πέρασε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του, εξόριστος στη Μέση Αλβανία.

Γέρος πια ο «θειο – Θωμάς» όπως τον λέγαμε, από την πτώση του καθεστώτος επέστρεψε στη γενέτειρά του την Δερβιτσάνη και έστησε την πρώτη βυζαντινή χορωδία, μαζεύοντας γύρω του πλήθος παιδιών, ενώ παράλληλα ασκούσε και το επάγγελμα του τσαγκάρη.

Φωνητικά ταλέντα και παραφωνίες, από κοινού στους ψαλμούς της Μεγάλης Εβδομάδας και στα Εγκώμια του Επιταφίου, να δίνουν το ρυθμό της πίστεως. Μέχρι και σήμερα τα χειρόγραφα Εγκώμια του θειο – Θωμά βρίσκονται φυλαγμένα στο Ναό της Δερβιτσάνης, για να φανερώνουν τον παλμό ενός ανθρώπου που άφησε ανεξίτηλα σημάδια στο τόπο μας.

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, δεν γίνεται να μην θυμηθώ αυτή την τόσο σημαντική προσωπικότητα του τόπου μου, που πλάι στον αείμνηστο παπά Μιχάλη Ντάκο, κρατούσε αναμμένο τον φάρο μιας γενιάς σπουδαίας, που έδωσε πολλά περισσότερα απ' όσα της προσφέρθηκαν…

Καλή Ανάσταση σε όλους!