Ο αγώνας που επωμίσθηκαν οι μειονοτικές περιφέρειες Δελβίνου - Χιμάρας, ήταν άνισος. Μόνες τους και αβοήθητες απο παντού, έπρεπε να συγκρατήσουν το μανιασμένο ενωμένο μέτωπο των δυο εχθρικών ένοπλων δυνάμεων, που πίεζαν ασφυχτικά τις μικρές βορειοηπειρωτικές δυνάμεις και τις σφυροκοπούσαν χωρίς οίκτο. Απ' τη μια μεριά τα ελληνοαλβανικά ΕΑΜ και Μαλλίστες απ' την άλλη. Τα άλλα τμήματα της Βορείου Ηπείρου - Κορυτσάς - Αργυροκάστρου, δυστυχώς, δεν αφυπνίστηκαν γρήγορα. Δεν μπόρεσαν να προλάβουν και να εξασφαλίσουν τον έλεγχο της περιοχής των και όταν άρχισε η πίεση των εαμοκομμουνιστών, είχαν χάσει κάθε ευκαιρία ν' αντιδράσουν και να ορθώσουν το σωτήριο ανάστημά τους που θα συνέβαλλε πιο αποτελεσματικά στον κοινό βορειοηπειρωτικό αγώνα.