Ο Χιμαραίος Σπύρος Βάρφης στον Αγώνα του 1821

Ο Χιμαραίος Σπύρος Βάρφης στον Αγώνα του 1821

Μεγάλη είναι η προσφορά των Βορειοηπειρωτών στον μεγάλο ξεσηκωμό του Γένους κατά των Τούρκων το 1821. Είτε αφορά υλική, είτε αφορά άυλη προσφορά, οι τότε υπόδουλοι Ηπειρώτες από τα μέρη της σημερινής Βορείου Ηπείρου, δεν έπαψαν να αγωνιούν για την πορεία του Έθνους.

Το όνειρο για μια ελεύθερη Ελλάδα που θα συμπεριλάμβανε στα όριά της όλους τους Έλληνες από την Ανατολή έως και την Δύση, φούντωνε το αίσθημα του αγώνα.

Μέσα στα πολλά μέρη που συνέβαλαν στον Αγώνα, ξεχωριστή θέση κατέχει η Χιμάρα, η οποία διαχρονικά δεν λογάριαζε να γίνει ολόκληρη θυσία ώστε το Γένος να ελευθερωθεί.

Η ίδια με αίμα κρατήθηκε σχεδόν ελεύθερη μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και όπως λένε και τα τραγούδια του λαού της, επιθυμία της ήταν όλος ο τόπος να «γίνει» Χιμάρα, δηλαδή ελεύθερος, αφού η χιμαριώτικη γη αποτελούσε για χιλιάδες χρόνια συνώνυμο της ελευθερίας και της ανυποταγής στον οποιονδήποτε κατακτητή.

Μέσα στα πολλά πρόσωπα που ξεχωρίζουν στην θρυλική ιστορία των Χιμαραίων που συμμετείχαν στην Επανάσταση του 1821, ήταν εκείνο του Σπύρου Βάρφη, ο οποίος είχε το τέλος πολλών άλλων γνωστών αγωνιστών του Γένους μας.

Ο Σπύρος Βάρφης μαζί με τα άλλα δύο του αδέρφια, τον Ζάχο και τον Χρήστο, κατάφεραν να εντάξουν στον Αγώνα πλήθος Χιμαριωτών, ενώ μαζί πολέμησαν κατά του Δράμαλη στην Κόρινθο, στο Μεσολόγγι πλάι στον Κίτσο Τζαβελλά, αλλά και στον Καραϊσκάκη στην Αττική.

Ο αγώνας του Σπύρου Βάρφη πληρώθηκε από τον ίδιο ακριβά, αφού η ένταξή του στην μάχη έφερε την δήμευση της περιουσία του από τους Τούρκους, φθάνοντας στο σημείο να καταλήξει μετά την απελευθέρωση, φτωχός και άσημος αξιωματικός τελευταίας τάξεως, χωρίς ούτε μια σύνταξη από το νέο Ελληνικό Κράτος.

Άνθρωπος οικογενειάρχης που δόθηκε με ψυχή στην Επανάσταση, οδηγήθηκε στην φτώχεια, καταλήγοντας να αφαιρέσει την ζωή του το 1865 στην Αθήνα όπου και διέμενε.

Βρισκόμαστε 200 χρόνια μετά την Επανάσταση και δυστυχώς βλέπουμε μια Ελλάδα να παλεύει με τον ίδιο της τον εαυτό, διώχνοντας με τον τρόπο της μακριά τα ίδια της τα παιδιά και επίσης 200 χρόνια μετά να διατηρεί ανέπαφες τις ίδιες «πρακτικές» αποξένωσης των απογόνων εκείνων που έδωσαν το αίμα τους για να σταθεί ελεύθερη.

Νομοθετώντας και ανακοινώνοντας χίλιες δυο αποφάσεις, λειτουργεί εις βάρος του Έθνους της, ξεχνώντας πως στην δύσκολη ώρα, οι Βορειοηπειρώτες, οι Κύπριοι και τόσοι άλλοι Έλληνες λειτουργούν ως ανθρώπινη ασπίδα στις επιβουλές των ξένων. Η ιστορία παραμένει ζωντανή και είναι σε θέση να κρίνει και να δικάσει όσους βλάπτουν το μέλλον της πατρίδας.

Ο Χρονογράφος

Σχετικά άρθρα


Σχόλια

Προσθήκη σχολίου