Διίστανται οι απόψεις των Τούρκων ιστορικών σχετικά με το πρόσωπο του εθνικού ήρωα των Αλβανών Γεωργίου Καστριώτη – Σκεντέρμπεη, καθώς και τον ρόλο που εκείνος διαδραμάτισε στην ιστορία της περιοχής κατά την οθωμανική περίοδο.

Ιδιαίτερα ο γνωστός Τούρκος ιστορικός Χαλίλ Ιναλτζίκ, που πέρυσι πέθανε, εκτιμούσε τον Καστριώτη για την αντίστασή του, ενώ ανέφερε πως αποτελούσε ένα προσωρινό εμπόδιο στις οθωμανικές εκστρατείες. Το επίκεντρο του ενδιαφέροντός του ήταν επίσης οι πρώτες οθωμανικές κτήσεις στην Αλβανία, συμπεριλαμβανομένου του συστήματος των τιμαρίων και διαφόρων κτηματολογικών μητρώων.

Σύμφωνα με αλβανική ιστοσελίδα, η οποία φέρνει ένα απόσπασμα από τη φωνή «ARNAWUTLUK» στην εγκυκλοπαίδεια του Ισλάμ, μια έκδοση του 1960. Ο Ιναλτζίκ, ο οποίος είναι ο συγγραφέας αυτής της εγκυκλοπαιδικής φωνής για την Αλβανία και τους Αλβανούς, δίνει μια λεπτομερή εξήγηση της ιστορίας και της γεωγραφίας της χώρας. Ο ίδιος ενστερνίζεται την άποψη περί της ιλλυρικής καταγωγής των Αλβανών, βασιζόμενος στην διατήρηση τοπωνυμιών της περιοχής, ενώ ακόμη αναφέρει:

«Από το 847/1443 και μετά, ο Σκάντερμπεγκ, ο γαμπρός του Αριανίτη, πήρε τα ινία της εξέγερσης. Η ασυνήθιστη ενέργεια και γενναιότητα του, και οι διεθνείς συγκυρίες εκείνης της περιόου, έδωσαν στο κίνημα έναν σημαντικό διεθνή χαρακτήρα. Αφήνοντας στην άκρη τον θρύλο που άκμασε για το πρόσωπό του, ενώ πρέπει να σημειωθεί ότι η προέλευση και τα κίνητρα της εξέγερσής του δεν ήταν διαφορετικά από αυτά των άλλων Αλβανών αρχόντων. Διορίστηκε ως διοικητής της Κρούγιας (Akcahisar), περίπου το έτος 842/1438, απομακρύνθηκε το 1440. Ήθελε να επιστρέψει στην Κρούγια και τα υπάρχοντα του πατέρα του στο σύνολό τους και να τα εξουσιάζει ως φεουδάρχης και όχι τιμαριούχος. Είναι αλήθεια ότι έκανε συμμαχία με άλλες φεουδαρχικές οικογένειες όπως τους Τοπία, τους Μπάλσα, τους Ντουκαγκίνη, τους Δουσμάνους, τον Λέκα Ζαχαρία και τον Αριανίτη, (Αλέσσιο - Λέζα, 1 Μαρτίου 1444),

Επίσης ήλεγχε μόνο τη βόρεια Αλβανία, ενώ η κεντρική και νότια Αλβανία παρέμεινε υπό τον οθωμανικό έλεγχο. Οι σουμπάσηδες και οι σαντζακμπέηδες από το Αργυρόκαστρο την Οχρίδα και τον Μπεράτι, προσπάθησαν να τον καταστείλουν με τοπικές δυνάμεις. Πραγματοποιούσε συνεχώς ανταρτοπόλεμο. Πολλές από τις μάχες που περιγράφει ο Μαρίνο Μπαρλέτι με φανταστικές φιγούρες δεν ήταν παρά τοπικές συγκρούσεις. Οι δυνάμεις του Καστριώτη δεν φάνηκαν ποτέ να ξεπερνούν τις 3.000.

Με συμφωνία της 26ης Μαρτίου του 1451 έγινε ο Καστριώτης έγινε υποτελής του Αλφόνσο Ε' της Νάπολης και παρέδωσε την Κρούγια στον λαό του.

Ο Αριανίτης, ο οποίος είχε κτήσεις στη νότια Αλβανία (Αυλώνα, Κανίνα κ.λπ) ακολούθησε το παράδειγμά του. Εξουσιοδοτήθηκε από τον βασιλιά να αποδεχτεί εκ μέρους του την πίστη και των άλλων αλβανών αρχόντων. Έτσι ο Ζενεβίση και οι άλλοι έγιναν υποτελείς του Αλφόνσο. Σε αντάλλαγμα, ο βασιλιάς συμφώνησε να τους χορηγήσει μια ετήσια σύνταξη που κυμαίνεται από 300 έως 1400 δουκάτα για καθένας από αυτούς και να τους δώσει καταφύγιο σε περιόδους κινδύνου.

Αυτή η απλή αλλαγή των κυρίων εξαρτάται σαφώς από το γεγονός ότι το σύστημα της Αραγονίας φαινόταν πιο ευνοϊκό από το οθωμανικό καθεστώς των αλβανών άρχοντων. Ωστόσο, όπως αποδεικνύεται από ένα έγγραφο της Αραγονίας «οι απλοί άνθρωποι δεν είχαν παράπονο εναντίον της οθωμανικής διοίκησης», ανέφερε ο Ιναλτζίκ.

Αν και τα παραπάνω αναφερόμενα τείνουν να απομυθοποιούν το πρόσωπο του Καστριώτη, καθώς βρίσκονται και από την τουρκική σκοπιά της ιστορίας, ωστόσο η αναπαραγωγή τους στην Αλβανία δεν έχει πάντα κοινή αποδοχή.

Πρώτον γιατί υπάρχουν ακόμη τρωτά σημεία μεταξύ του αλβανισμού και του οθωμανισμού, με μερίδα του λαού να αισθάνεται πως ανήκει στον τουρκικό – οθωμανικό κόσμο και δεύτερον, γιατί κάποιοι σκοπίμως διαδίδουν ή και αναπαράγουν απόψεις κατά του εθνικού ήρωα της χώρας, καθώς ένας Χριστιανός ήρωας που κατέσφαξε πολλούς τούρκους και γενίτσαρους, θεωρείτε ακόμη ως καταπατητής της αλβανο – τουρκικής φιλίας.