Μια μονάδα τοπικής αυτοδιοίκησης στην Αλβανία, εν προκειμένω ο Δήμος, διαχειρίζεται περίπου 70 χιλιάδες κατοίκους (πληθυσμός Αλβανίας στο ληξιαρχείο: 4,2 εκατομμύρια κάτοικοι).

Το μέσο μέγεθος των τοπικών μονάδων ποικίλλει σημαντικά από χώρα σε χώρα. Το 2019-2020, το μέσο μέγεθος των δήμων μεταξύ των κρατών μελών του ΟΟΣΑ ήταν 10.254 κάτοικοι, το 26% από αυτούς είχε λιγότερους από 2.000 κατοίκους και το 41% είχε λιγότερους από 5.000 κατοίκους. Σε δέκα χώρες του ΟΟΣΑ, το 80% των τοπικών μονάδων είχε λιγότερους από 5.000 κατοίκους.

Στα Δυτικά Βαλκάνια, οι τοπικές μονάδες τείνουν να έχουν μεγαλύτερο πληθυσμό. Το 2021, το μέσο μέγεθος των δήμων ήταν περίπου 27.500 κάτοικοι. Στη Βοσνία, το Μαυροβούνιο και τα Σκόπια οι δήμοι διοικούν λιγότερους από 30 χιλιάδες κατοίκους κατά μέσο όρο, ενώ στην Αλβανία περισσότερους από 70 χιλιάδες κατοίκους.

Ο ΟΟΣΑ συνιστά ότι οι χώρες των Δυτικών Βαλκανίων θα έπρεπε να έχουν ως αναφορά στη διακυβέρνηση της τοπικής αυτοδιοίκησης τη Γαλλία ή την Αυστρία, όπου οι μονάδες διοικούν λιγότερους κατοίκους.

Τα κράτη συχνά αναλαμβάνουν εδαφικές μεταρρυθμίσεις για να ανταποκριθούν σε δημογραφικές αλλαγές, κοινωνικοοικονομικές αλλαγές ή πιέσεις δημοσιονομικής εξυγίανσης. Η Αλβανία ανέλαβε μια το 2015, όπου συγκέντρωσε την τοπική διακυβέρνηση σε 61 δήμους, ενοποιώντας πάνω από 370 δήμους σε ολόκληρη τη χώρα.

Διαδικασίες συγχωνεύσεων δήμων έχουν αναπτυχθεί σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες και χώρες μέλη του ΟΟΣΑ. Οι συγχωνεύσεις θεωρούνται συχνά ως απειλή για την τοπική ταυτότητα και τις ιστορικές κληρονομιές, γεγονός που εξηγεί την αντίσταση σε πολλές χώρες (π.χ. Γαλλία, Σλοβακία).

Στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, οι δήμοι των Δυτικών Βαλκανίων είναι γενικά μεγάλοι ως προς τον μέσο πληθυσμό.

Ο ΟΟΣΑ σημειώνει ότι οι τοπικές κυβερνήσεις των Δυτικών Βαλκανίων μοιάζουν με τον τύπο της μεγάλης τοπικής κυβέρνησης των κρατών μελών της ΕΕ, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία ή η Σουηδία, αντί να κατατάσσονται μεταξύ των τοπικών κυβερνήσεων μικρής κλίμακας, όπως η Αυστρία ή η Γαλλία.