Στην ελληνική μυθολογία, ο Άδης αποτελούσε τον υπόκοσμο, ένα βασίλειο νεκρών που άπλωνόταν κάτω από την επιφάνεια της γης. Παρόλο που η ύπαρξή του ανήκε καθαρά στη σφαίρα του μύθου, οι αρχαίοι Έλληνες συνέδεσαν την τοποθεσία του με διάφορα πραγματικά μέρη.

Πιο συγκεκριμένα, πίστευαν πως η είσοδος στον Άδη βρισκόταν σε μια συγκεκριμένη τοποθεσία στην Ελλάδα: το Ακρωτήριο Ταίναρο.

Αυτή η πεποίθηση ενισχύθηκε από τον μύθο του Ηρακλή και του δωδέκατου άθλου του, όπου έπρεπε να κατέβει στον Άδη για να φέρει στην επιφάνεια τον Κέρβερο, τον φύλακα του υποκόσμου. Ο Ηρακλής ταξίδεψε στο Ακρωτήριο Ταίναρο, θεωρούμενο ως την είσοδο στον Άδη, για να ολοκληρώσει την αποστολή του.

Πέρα από τον μύθο του Ηρακλή, πλήθος αρχαίων ελληνικών κειμένων, με ρίζες που φτάνουν έως τον Πίνδαρο στις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ., τοποθετούν την είσοδο στον Άδη στο Ακρωτήριο Ταίναρο. Η παράδοση αυτή ενισχύεται από την γεωγραφική θέση του ακρωτηρίου, καθώς αποτελεί το νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδας, άρα συμβολικά "τα πέρατα της γης".

Επιπλέον, η άγρια και απόκοσμη όψη του Ακρωτηρίου Ταίναρου, με τους γκρεμούς, τις χαράδρες και την έλλειψη βλάστησης, ταιριάζει απόλυτα με την εικόνα του Άδη ως τόπου σκοτεινότητας και θανάτου.

Σημαντικό ρόλο στην σύνδεση του Ακρωτηρίου Ταίναρου με τον Άδη έπαιξε και η ύπαρξη χρησμού νεκρών στην περιοχή, όπου οι ζωντανοί επικοινωνούσαν με τα πνεύματα των νεκρών.

Αν και η σαφής σύνδεση του Ακρωτηρίου Ταίναρου με τον Άδη εμφανίζεται αργότερα, στοιχεία από έργα του Ησιόδου και του Ομήρου ίσως υπονοούν την ύπαρξη αυτής της παράδοσης ήδη από τον 8ο αιώνα π.Χ.