Ο σουλτάνος Μεχμέτ ο 6ος υπογράφει τη Συνθήκη των Σεβρών, που βάζει την οριστική «ταφόπλακα» στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η Ελλάδα κερδίζει εδάφη και γίνεται «η χώρα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών», σύμφωνα με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. (10 Αυγούστου με το νέο ημερολόγιο) Η Συνθήκη των Σεβρών υπεγράφη στις 28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920 στην πόλη Σεβρ (Sèvres) της Γαλλίας, φέρνοντας την ειρήνη ανάμεσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και τις Συμμαχικές και σχετιζόμενες Δυνάμεις μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκ μέρους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έγινε αποδεκτή από τον σουλτάνο Μεχμέτ ΣΤ΄ ο οποίος προσπαθούσε να σώσει τον θρόνο του, αλλά απορρίφθηκε από το ανεξάρτητο κίνημα των Νεότουρκων. Το κίνημα υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ χρησιμοποίησε αυτή τη διένεξη για να αυτοανακηρυχθεί κυβέρνηση και να καταργήσει το χαλιφάτο.

Όραμα για τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό με οδηγό την ΟΜΟΝΟΙΑ

Του Θωμά Στέφου

Εσωστρεφής αυτό-ρατσισμός

Του Γιώργου Γκοτζιά
Η έλλειψη αυτογνωσίας ενός ατόμου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την άγνοια για το παρελθόν του. Με αυτόν τον συλλογισμό είμαστε σε θέση να προσδιορίσουμε άμεσα το πρόβλημα που υπάρχει έντονα, ειδικά μετά το 1990, στους Έλληνες και ειδικά στους νέους που κατάγονται από τη Βόρεια Ήπειρο.

Πέρασαν 103 χρόνια από τον τιτάνιο αυτονομιακό αγώνα των Βορειοηπειρωτών που έφερε σαν αποτέλεσμα την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας στις 17η Μαΐου 1914.

Η ανάρτηση της ελληνικής σημαίας στις Δρυμάδες ως απάντηση στην πρόκληση του προέδρου Νισάνι

Αθλητικό υλικό στους μαθητές του Ελληνικού Ενωμένου Λυκείου στο χωριό Λιβαδειά, στη Βόρειο Ήπειρο έστειλε ο ΑΠΟΕΛ.

Τό «Δέν Ξεχνῶ» μᾶς θυμίζει τό δράμα τῆς Κύπρου πού ξεκίνησε τό 1974 καί συνεχίζεται ἕως σήμερα. Ὅμως τό «Δέν ξεχνῶ» δέν ταιριάζει μόνο στήν Κύπρο ἀλλά καί στήν Βόρειο Ἤπειρο. Κάποιοι βέβαια ἀρνοῦνται νά δεχθοῦν τόν ὄρο «Βόρειος Ἤπειρος» καί μιλοῦν γιά νότιο Ἀλβανία ἐνῶ ἄλλοι ἰσχυρίζονται ὅτι ἡ Β.Ἤπειρος κάποτε ἦταν ἑλληνική ἀλλά τώρα πλέον ἔχει χαθεῖ γιά τήν Ἑλλάδα γι΄αὐτό καί πρέπει νά τήν ξεχάσουμε.

Έντονος υπήρξε και ο χριστιανικός χαρακτήρα της Ηπείρου, που τεκμηριώνει την ηθική ενότητα και την αδιάσπαστη αλληλουχία της, με τον χριστιανικό χαρακτήρα της υπόλοιπης Ελλάδας. Τον χριστιανισμό στα άγια χώματα της Ηπείρου, κήρυξε ο απόστολος των Εθνών Παύλος, ενώ πλήθος μαρτύρων του αγιολογίου της Ορθοδοξίας μας, ήραν την καταγωγή τους από την Βόρειο Ήπειρο. Όπως καταγράφει στις μαρτυρίες του, ο απόστολος Παύλος διέμεινε έναν ολόκληρο χειμώνα στην Νικόπολη, η οποία αποτέλεσε και το ορμητήριο των ιεραποστολικών του παρεμβάσεων, σε όλο φάσμα της Ηπείρου, της Ιλλυρίας και της Δαλματίας. Στα πρώτα χριστιανικά χρόνια πλήθος μαρτύρων καταγόμενοι από την ιστορική Βόρειο Ήπειρο, μαρτύρησαν για το ήθος της ορθοδοξίας. Είναι καταγεγραμμένοι ιστορικά οι θάνατοι – μαρτυρίες του επισκόπου Δυρραχίου Αγίου Αστείου (98 μ.Χ), του επισκόπου Αυλώνος Ελευθερίου (120 μ.Χ.), και του επισκόπου Φοινίκης Αγίου Δονάτου το 250 μ.Χ.

Αδιαφιλονίκητα η σημαντικότερη και ενδοξότερη στιγμή της ιστορίας της αρχαίας Ηπείρου, υπήρξε η περίοδος του βασιλιά Πύρρου. Μιας πολυτάλαντης στρατιωτικής και πολιτικής ιδιοφυΐας, που δόξασε την ηπειρωτική γη σε όλο τον αρχαίο κόσμο και την κατέστησε κέντρο κοινωνικής, πολιτισμικής και στρατιωτικής ακμής. Η περίοδος εξάλλου της βασιλείας του Πύρρου 318-272 π.Χ., αποτέλεσε και την τελευταία περίοδο ακμής του αρχαίου ελληνικού κόσμου, πρίν την ρωμαϊκή κατάκτηση. Ο Πύρρος ήρε την καταγωγή του από την ακμαία στρατιωτικά και γενναία φυλή των Μολοσσών. Πέτυχε με το υψηλό πολιτικό του κύρος, να ενώσει υπο την αιγίδα του όλα τα ηπειρωτικά φύλλα και να καταστήσει ενιαία διοικητικά την Ήπειρο, από τον Αχελώο, ως τον Αώο ποταμό. Επεκτείνοντας την στρατιωτική παντοδυναμία του κατευθύνθηκε βορειότερα προς το Δυρράχιο, κατακτώντας και ιλλυρικά φύλλα. Όμως ο Πύρρος ευφυής καθώς ήταν δεν περιχαράκωσε την κηδεμονία του, μόνο στον στρατιωτικό τομέα. Ανέπτυξε πολιτισμικά και κοινωνικά την Ήπειρο και προσήγγισε για την εποχή του ασύλληπτα επίπεδα ακμής. Προς την κατεύθυνση αυτή έφτιαξε μεγάλα και πρωτοπόρα έργα υποδομής, όπως δρόμους, γεφύρια, υδραγωγεία, ναούς, θέατρα κ.α. Στο πεδίο της οικονομικής πολιτικής έκοψε νομίσματα και εξακόντισε το κύρος και την πολιτική και στρατιωτική παντοδυναμία της Ηπείρου, σε όλο τον αρχαίο κόσμο.

Είναι το αυτόνομο κράτος που δημιουργήθηκε με την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας το 1914, στο βόρειο τμήμα της περιοχής της Ηπείρου, κομμάτι που συμπεριλαμβάνεται στην σημερινή αλβανική επικράτεια. Η περιοχή κατοικείται σε ποσοστό περίπου 54%, από αναγνωρισμένη με διεθνείς συνθήκες “ελληνική εθνική μειονότητα” και για την ιστορία, απελευθερώθηκε 3 φορές (1912, 1914 και 1940) αλλά επεστράφη μετά από διεθνείς πιέσεις.

Εθνικός πόνος, αγανάκτηση, πατριωτικός θυμός! Η Βόρειος Ήπειρος ξανασταυρώνεται! Η ελληνικότατη αυτή περιοχή, που 3 φορές ελευθερώθηκε από τον Ελληνικό Στρατό και μια φορά αυτονομήθηκε με τον αγώνα των ιδίων Βορειοηπειρωτών, σήμερα υφίσταται και πάλι τα δεινά της οδυνηρής σκλαβιάς.

Της Μελίνας Κονταξή
Ιστορικός - Δρ Βαλκανικού Πολιτισμού

H περιοχή της αρχαίας πόλης του Βουθρωτού στη Βόρειο Ηπειρο δεν αποτελεί μονάχα καταφύγιο για μερικά παγκοσμίως απειλούμενα είδη, αλλά και τόπο πλούσιας πολιτιστικής κληρονομιάς, η οποία δικαιώνει την ένταξή του στον Κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Το Εθνικό Πάρκο περιλαμβάνει μεγάλη ποικιλία οικοτόπων — φυσικών, ημί-φυσικών και τεχνητών — έλη γλυκού νερού, καλαμιώνες, μεσογειακά δάση και μακία, καλλιεργήσιμες εκτάσεις και οπωρώνες, καθώς και παράκτια ύδατα με βραχώδεις και αμμώδεις ακτές, ανοιχτά αλοφυτικά εδάφη, κα.. Αυτοί οι οικότοποι που φιλοξενούν μεγάλη ποικιλία χλωρίδας και πανίδας, που συμπεριλαμβάνει και παγκοσμίως απειλούμενα είδη φυτών και ζώων, ξεχωρίζουν την περιοχή του Βουθρωτού ως την πιο σημαντική από άποψη βιολογικής ποικοιλότητας στην Αλβανία.

Η μοίρα της Ηπείρου και ιδιαίτερα της αλύτρωτης Βορείου Ηπείρου ήταν σχεδόν πάντοτε τραγική. Ετσι εξηγείται γιατί τα τραγούδια του λαού της, ακόμη κι εκείνα που δεν έχουν θρηνητικό χαρακτήρα, μοιάζουν με τον βαρύ και μονότονο σκοπό τους, σαν μοιρολόγια.

Ο Σπύρος Μαντάς, Πρόεδρος του Κέντρου Μελέτης Πέτρινων Γεφυριών, ο οποίος αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του να γνωρίσει τα πέτρινα γεφύρια της Βαλκανικής, επισκέφτηκε για 19η φορά την Αλβανία και ακολουθώντας τα ίχνη της Εγνατίας Οδού μελέτησε νέα γεφύρια. Στο ταξίδι του αυτό δεν παρέλειψε την Βόρειο Ήπειρο.