Παραμονή Πρωτοχρονιάς και ήδη βρίσκεσαι επτά μήνες φυλακή, άδικα και για πείσμα. Και για λόγους πέρα από αυτούς. Ανυπομονείς τη λευτεριά, να ανταμώσεις με την οικογένειά σου, με τον λαό που σε επέλεξε, να δεις τη Χιμάρα, να ξαναγυρίσεις στον τόπο σου. Να δικαιωθείς, να αναλάβεις την αποστολή σου. Μια αναμονή βασανιστική, γιατί πέρα από τους τοίχους η ζωή κυλά κι εσύ θέλεις να την πιάσεις. Μια αναμονή που μοιάζει Γολγοθάς, με τις αναβολές για την «απονομή δικαιοσύνης» η μια μετά την άλλη.

Σήμερα, έμελλε να βιώσεις μια παράδοξη μάχη μέσα σου. Έπρεπε να παλέψει, από τη μια η θλίψη και ο ανείπωτος πόνος για το χαμό αγαπημένου σου προσώπου, ο χαμός της γιαγιάς σου, που όσοι είμαστε εγγόνια δεν θέλουμε να δούμε πότε αυτή τη μερα, με τη χαρά που ένιωσες τους Χιμαραίους δίπλα σου, να ζητωκραυγάζουν για σένα, για πρώτη φορά μετά τη νίκη σου, κοντά σου. Μια καθυστερημένη γιορτή, στο μαύρο σύννεφο ενός θανάτου. Και εσύ τι να κάνεις; Να μαραζωθείς ή να χαρείς; Να κλάψεις; Κι αν κλάψεις, γιατί να κλάψεις; Για τον χαμό που βιώνεις ή ότι βλέπεις και πάλι τη Χιμάρα που τόσο λαχταράς;

Τι κάνεις με μια τέτοια εσωτερική μάχη; Τι να πρωτοαφήσεις να αναδυθεί; Τι να εκφράσεις; Μένεις σιωπηλός. Κι αυτή η σιωπή, κρύβει μια άβυσσο. Εμείς φωνάζουμε για σένα, αλλά εσύ φωνάζεις πιο δυνατά από εμάς.

Σαν να μην έφτανε αυτό, έπρεπε να σε περιμαζέψουν στα γρήγορα. Να ποδοπατήσουν ένα κοιμητήριο, ενώ θρηνείς. Και σε φεύγουν σαν κατατρεγμένο. Φεύγεις και πρέπει να μαζέψεις ότι συναίσθημα άφησες πίσω, να το πάρεις εκεί μαζί σου. Να γυρίσεις ξανά στην αναμονή. Και ποιος θα το άντεχε αυτό; Κουράγιο, Φρέντη! Το φως θα λάμψει και μαζί του κι εσύ!

Γιολάντα Λαζάρη - Φοιτήτρια ΑΠΘ