Οι κρίσιμες γεωπολιτικές και οικονομικές εξελίξεις των τελευταίων ετών, σε παγκόσμιο επίπεδο, αφύπνισαν κατά κάποιο τρόπο την ελληνική εξωτερική πολιτική και της επέβαλαν να πράξει τα αυτονόητα για την διασφάλιση και προστασία των εθνικών μας συμφερόντων απέναντι σε οποιαδήποτε πρόκληση.

Της Αθηνάς Κρεμμύδα*

Κατά κοινή ομολογία διπλωματών και διακεκριμένων διεθνολόγων και αναλυτών είναι η πρώτη φορά στην μεταπολεμική Ελλάδα που το επιτελείο του Υπουργείου Εξωτερικών έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου ενημερώνοντας διεθνείς οργανισμούς, συμμάχους και αρχηγούς κρατών για την προκλητική στάση της Τουρκίας και τις θέσεις μας επικαλούμενοι πάντα το Διεθνές Δίκαιο.

Η υπογραφή του συνυποσχετικού με την Αλβανία, για την παραπομπή της διευθετήσεως της ΑΟΖ, στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, αποτελεί πλέον θέμα μείζονος εθνικού συμφέροντος για την Ελλάδα και, εφόσον πραγματοποιηθεί, μια σημαντική νίκη στις παράλογες απαιτήσεις της Τουρκίας.

Δυστυχώς όμως η Ελλάδα, αν και χώρα των Βαλκανίων, δεν έχει καμία ουσιαστική επιρροή στη περιοχή και η ανεπάρκειά της, μετά κι από την αρνητική κατάληξη των διαπραγματεύσεων με τα Σκόπια, φάνηκε κι από την αποτυχημένη απόπειρα επισκέψεως του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στα χωριά της Βορείου Ηπείρου όπου διαμένει η Εθνική Ελληνική Μειονότητα. Η δικαιολογία του "κακού καιρού", που δεν έπεισε τελικά κανέναν, αποτελεί ένδειξη της άγνοιας και της προχειρότητας με την οποία αντιμετωπίζουμε τόσα χρόνια τις ελληνοαλβανικές σχέσεις αλλά και την μειονότητα στην Αλβανία. Οι ευθύνες βέβαια στην συγκεκριμένη περίπτωση βαραίνουν όλο το πολιτικό σύστημα των τελευταίων 30 και πλέον ετών στην Ελλάδα.

Στο Υπουργείο Εξωτερικών συνεχίζει να επικρατεί ακόμα η λανθασμένη άποψη περί συμμορφώσεως της Αλβανίας, στα θέματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της μειονότητας, όταν η χώρα γίνει μέλος της ΕΕ, αγνοώντας πλήρως το γεγονός ότι πλέον έχουμε να αντιμετωπίσουμε μια μικρή Τουρκία στα βόρεια σύνορά μας.

Η Αλβανία αποτελεί αδιαμφισβήτητα το μακρύ χέρι της Τουρκίας στα δυτικά Βαλκάνια και αναφερόμαστε πλέον σε δυο χώρες με εκπληκτικές ομοιότητες και στην εξωτερική τους πολιτική, αλλά και στον τρόπο που χειρίζονται το εσωτερικό τους ακροατήριο. Η προσβλητική αναφορά του Αλβανού πρωθυπουργού, περί κοροϊδίας των ευρωπαίων από την Ελλάδα, λίγο πριν την επίσκεψη Μητσοτάκη, καταδεικνύει και μια περίεργη και υποτιμητική στάση απέναντι στην Ευρώπη, που γεννά πολλά ερωτήματα για το αν τελικά η Αλβανία συνεχίζει να επενδύει ακόμα στην ευρωπαϊκή της προοπτική.

Μήπως ήρθε η ώρα η Ελλάδα να εξετάσει σοβαρά το θέμα της προστασίας της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας και να το αναβαθμίσει σε μείζον εθνικό ζήτημα; Η σύσταση επιτροπής στο Υπουργείο Εξωτερικών που θα αναλάμβανε την ενημέρωση των διεθνών και ευρωπαϊκών οργανισμών που άπτονται θεμάτων σχετικά με τα δικαιώματα των μειονοτήτων θα ήταν μια καλή αρχή. Διαθέτουμε άλλωστε όλα τα απαραίτητα διπλωματικά όπλα για να διεθνοποιήσουμε το θέμα χωρίς ακρότητες και να διασφαλίσουμε την εθνική και πολιτιστική μας κληρονομιά στην Βόρειο Ήπειρο.

Η αδιαφορία των ελληνικών κυβερνήσεων για τους Βορειοηπειρώτες αποτυπώθηκε στο πέρασμα του χρόνου και η αλλοίωση του πληθυσμού, ο φόβος, η εγκατάλειψη και η καταπάτηση των δικαιωμάτων τους αποτελούν πλέον απειλή για την επιβίωση τους στις πατρογονικές τους εστίες.

Οι προκλήσεις των δύσκολων καιρών που διανύουμε απαιτούν αφύπνιση, εγρήγορση και κυρίως ενιαία εθνική εξωτερική πολιτική για όλα τα εθνικά ζητήματα, αποδεκτή από όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Η αριστερά στην Ελλάδα θα πρέπει επιτέλους να αξιολογήσει το εθνικό συμφέρον πάνω από το ιδεολογικό της αφήγημα. Τα εθνικά μας θέματα δεν πρέπει επ ουδενί να αποτελούν αντικείμενο προεκλογικής αντιπαραθέσεως μεταξύ των κομμάτων. Το πολυπόθητο συνυποσχετικό που προσδοκούσε η ελληνική κυβέρνηση να υπογράψει με την Αλβανία, δυστυχώς, όπως φαίνεται θα παραμείνει στον πάγο, με την Τουρκία επίσης να είναι σε κατάσταση αναμονής μέχρι τις ερχόμενες εκλογές στην χώρα μας.

Ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός για ακόμα μια φορά χάθηκε στην ομίχλη των ελληνοαλβανικών σχέσεων προσμένοντας το πλήρωμα του χρόνου για την ιστορική του δικαίωση ή την οριστική του εξαφάνιση, κυρίως με δική μας ευθύνη.

* Γ.Γ. της Κίνησης για την Αναγέννηση της Βορείου Ηπείρου – Κ.Α.Β.Η.