Έχει ζήσει υπέροχες στιγμές και μας έχει χαρίσει απλόχερα τεράστιες συγκινήσεις σε βαθμό που λίγοι άνθρωποι έχουν καταφέρει. Κάποιος εύστοχα θα μπορούσε να πει πως αυτός ο άνθρωπος τα έχει ζήσει όλα. Παρόλα αυτά η χθεσινή ημέρα τον συγκίνησε όσο καμιά άλλη. «Έζησα πολύ έντονα την σημερινή ημέρα αδερφέ, ήταν κάτι το ξεχωριστό» μου είπε στο τηλέφωνο μόλις επέστρεψε στο σπίτι του το βράδυ της Πέμπτης. Γιατί κόμπιασες στην ομιλία σου; τον ρώτησα... «Για να μην δακρύσω» μου απάντησε αφοπλιστικά.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Πύρρος πάει στη Χιμάρα, πηγαίνει αρκετά συχνά. Ούτε η πρώτη φορά του που συναντά τόσους πολλούς Χιμαραίους μαζί, οι Χιμαραίοι είναι διαχρονικά στο πλευρό του Πύρρου και στις χαρές και στις λύπες του και αυτός μετέχει στις εκδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα στην Αθήνα και κρατάει επαφή με όλους. Τότε τι είναι αυτό που τον συγκίνησε;

Φυσικά δεν ήταν μόνο ο Πύρρος, ήταν και όλοι οι υπόλοιποι Χιμαραίοι, ειδικά αυτοί που ζουν μόνιμα στις πατρογονικές μας εστίες. Μεγάλοι άνθρωποι, νοικοκυραίοι, βιοπαλαιστές, πατριώτες, σκληραγωγημένοι, χάονες.

Αυτό που συγκίνησε τον Πύρρο, είναι αυτό που συγκίνησε και όλους τους υπόλοιπους απλούς Χιμαραίους. Έτσι το βίωσε και ο Πύρρος σαν ένας απλός Χιμαραίος που παρόλο που αντρώθηκε και κατέκτησε τον κόσμο, παραμένει ακόμη ένα ταπεινό τέκνο της Χιμάρας που το αξίωσε ο Θεός να δει έναν Έλληνα πρωθυπουργό στη Χιμάρα να στέλνει ηχηρό μήνυμα πως δεν είμαστε μόνοι μας, δεν είμαστε απροστάτευτοι και ούτε κατά διάνοια δεν αμφισβητείται η ελληνικότητά μας.

Ναι και ο Πύρρος λύγισε χθες και η Χιμάρα ολόκληρη λύγισε.