Ο τίτλος του άρθρου θα μπορούσε να αντικατοπτρίζει τις σκέψεις του μέσου αδιάφορου βορειοηπειρώτη για την πρωτοβουλία μιας ομάδας ανθρώπων για την εκ νέου τοποθέτηση του αγάλματος της Βορείου Ηπείρου επί της οδού Τοσίτσα. Είναι ακριβώς η ίδια προσέγγιση που έχουν εδώ και χρόνια σε οποιαδήποτε πρωτοβουλία αφορά τα κοινά, αδιαφορία και απάθεια. Στα θετικά της συγκεκριμένης κατηγορίας, πέραν του να απέχει, δεν θα βάλει εμπόδια στις εκάστοτε πρωτοβουλίες.

Υπάρχει και μια δεύτερη ομάδα συμπατριωτών μας, οι επαγγελματίες με τις προσωπικές τους ατζέντες. Αυτή η κατηγορία έχει κοινά χαρακτηριστικά με την πρώτη, με την διαφορά όμως πως διαθέτει την «ικανότητα» να υπηρετήσει αυτό που κατά βάθος χλευάζει, διακρίνοντας την ευκαιρία να κερδίσει αναγνώριση. Απαραίτητη προϋπόθεση για να εμπλακούν, να πουλάει το θέμα και φυσικά να έχει δρομολογηθεί η θετική του έκβαση. Είθισται να μην έχουν ηθικούς φραγμούς και με την πρώτη ευκαιρία να καπηλευτουν τις ενέργειες των άλλων παρουσιάζοντας την συμβολή τους ως βαρύνουσας σημασίας για την επίλυση του ζητήματος ενώ στην πραγματικότητα δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτα.

Η ομάδα πρωτοβουλίας για την τοποθετηση του αγάλματος, ευτυχώς απαρτίζεται μόνο από ρομαντικούς. Με ήθος, αξιοπρέπεια και μεθοδικότητα έχουν καταφέρει να κάνουν γνωστό το θέμα και έχουν φτάσει κοντά στην επίτευξη του στόχου. Όπως είναι φυσικό, αυτό προσέλκυσε και τους επαγγελματίες παράγοντες που δεν θα άφηναν την ευκαιρία να πάει χαμένη, όμως ο κόσμος όμως έχει μάτια και βλέπει.

Σε μια χρονική περίοδο όπου το βορειοηπειρωτικό έχει ατονήσει, αυτή η πρωτοβουλία θα μπορούσε να αποτελέσει τη σπίθα για την αναθέρμανση του ενδιαφέροντος τόσο για τα μικρά όσο και τα μεγαλύτερα ζητήματα που αφορούν την κοινότητα μας.

Επομένως ναι, το άγαλμα μας μάρανε.

Θοδωρής Γκούμας

*Σκίτσο άρθρου: Κωνσταντής Κυριακού

Υ.Γ: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπωματική, μπορεί και όχι...