Ως παιδί της Χιμάρας, θα μιλήσω ως έτσι. Οι Χιμαριώτες δίνουμε έναν αέναο αγώνα για τα δικαιώματα και την αναγνώριση μας. Τα μάτια μας είναι πάντα πέρα από τα επίσημα σύνορα. Σαν παιδιά προετοιμαζόμαστε για την κάθε Εθνική μας Εορτή, περιμένοντας να υψώσουμε τη γαλανόλευκη χωρίς φόβο και με το κεφάλι ψηλά, με την ελπίδα να μας δουν και να μας ακούσουν όσοι μας καταπατούν, όσοι μας έχουν ξεχάσει ή όσοι δεν μας γνωρίζουν καν, μα πάνω απ' όλα να μας δει και να νιώσει περήφανη όλη η Ελλάδα. Άκουσα να λένε: «Μπα σας θυμήθηκε τώρα προεκλογικά...» ή « Μπράβο πηγαίνετε να τον ψηφίσετε τώρα» ή «Ναι υποδεχτείτε όσους σας άφησαν εκτός συνόρων» ή «Ναι τώρα περίμενε να αλλάξουν τα σύνορα». Τα σύνορα δύσκολα αλλάζουν και αυτό το ξέρουμε καλά. Αυτό που δεν αντιλήφθηκαν όσοι έσπευσαν να σχολιάσουν αρνητικά και να κατακρίνουν τον ενθουσιασμό της Χιμάρας για την έλευση του Πρωθυπουργού στην κεντρική μας πλατεία, είναι ότι δεν μας ενδιαφέρει αν έρχονται εκλογές. Μας ενδιαφέρει να ακουστούμε. Και μας άκουσε όχι μόνο ο απανταχού Ελληνισμός, άλλα αντήχησε βροντερά η παρουσία μας σε όλο τον κόσμο. Δεν βλέπουμε απλώς τον Μητσοτάκη της ΝΔ στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού, βλέπουμε τον ηγέτη της μητέρας πατρίδας. Δεν ήταν η ώρα να κρίνουμε το υπόβαθρο κανενός. Δεν ήταν η ώρα να αναρωτηθούμε που ήταν τόσο καιρό και δεν εμφανίστηκε κανείς. Ήταν η ώρα να μας ενώσει η κοινή μας καταγωγή, το αίμα και η ιστορία μας. Το ότι έγινε πραγματικότητα πρέπει να είμαστε περήφανοι. Πέρασε πολύς καιρός που είδα τόσες πολλές γαλανόλευκες υψωμένες στα Σπήλια σε κλίμα χαράς. Γιατί συνήθως συμβαίνει στην προσπάθεια να διαμαρτυρηθούμε, να φωνάξουμε και να αντισταθούμε. Αλλά αυτή τη φορά συνέβη σαν μια τεράστια γιορτή. Ο κάθε πρωθυπουργός θα ήταν ευπρόσδεκτος. Πρωταγωνιστήσαμε μετά από καιρό στα ελληνικά και ξένα ΜΜΕ για ένα ευχάριστο συμβάν. Ακόμα πιο ευχάριστο ήταν ότι τίποτα δυσάρεστο και απρόοπτο δεν χάλασε τη γιορτή μας αυτή. Χάρηκα που είδα τον τόπο μου στο επίκεντρο της προσοχής. Ας δούμε τι μας ενώνει, και όχι τι μας χωρίζει. Ας αφήσουμε την κατάκριση αυτή τη φορά στην άκρη.

Η Χιμάρα πάντα θα αναμένει και θα υποδέχεται όποιον δεν μας ξεχνά, όποιον σέβεται και τιμά την ιστορία μας. Αυτό θα μας ενώνει, και κάπου εκεί τα κόμματα και οι παρατάξεις σβήνονται από τη δύναμη της ελληνικής ψυχής που ενώνει όλους τους Έλληνες.

Γιολάντα Λαζάρη, Φοιτήτρια ΑΠΘ