Η ιστορία του πατέρα Νικολάου Σαλαμή, ενός Έλληνα ορθόδοξου ιερέα, είναι επίσης η ιστορία των ίδιων των Ελλήνων Καναδών, ξεκινώντας από τη στιγμή που οι πρώτοι μετανάστες πάτησαν το πόδι τους σε εκείνη τη γη. Η ελληνική κοινότητα έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καναδικής κοινωνίας.

Ο πατέρας Σαλαμής είδε προσωπικά τον ερχομό τεσσάρων γενεών Ελλήνων μεταναστών στον Καναδά και τους βοήθησε να χτίσουν μια νέα ζωή και να βρουν παρηγοριά σε μια χώρα εντελώς ξένη για αυτούς.

Κατά τη διάρκεια της ζωής του ως Ελληνορθόδοξος ιερέας στο Μόντρεαλ, τέλεσε πάνω από 10.000 λειτουργίες και άλλες θρησκευτικές τελετές μέχρι που τελικά συνταξιοδοτήθηκε σε ηλικία ενενήντα ετών.

Ο Νικόλαος Σαλαμής γεννήθηκε στη Σάμο το 1897, γιος του Κωνσταντίνου και της Μαριγούς. Προερχόμενος από φτωχή οικογένεια, ουσιαστικά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι του σε ηλικία δεκαεπτά ετών και να μεταναστεύσει στη Βόρεια Αμερική για να πάει εκεί με τον μεγαλύτερο αδελφό του Βασίλειο.

Εγκαταστάθηκε στην ελληνική κοινότητα του Μόντρεαλ το 1919 και επέστρεψε στην Ελλάδα για πέντε χρόνια τη δεκαετία του 1930 κΙ παντρεύτηκε την Ευφροσύνη Βέργου το 1938. Αργότερα χειροτονήθηκε Ελληνορθόδοξος ιερέας.

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο ιερέας υπηρετούσε στην ελληνορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Τορόντο, όπου γεννήθηκαν τα παιδιά τους Μαρίκα και Κωνσταντίνος.

Επέστρεψε στο Μόντρεαλ το 1945, όταν η ελληνική κοινότητα διευρυνόταν ταχύτατα. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1940, συνολικά πάνω από 100.000 Έλληνες είχαν μεταναστεύσει στον Καναδά.

Μια σημαντική ώθηση για αυτήν την έξοδο από την Ελλάδα ήταν ο αιματηρός εμφύλιος πόλεμος της, ο οποίος μαίνονταν από το 1946 έως το 1949. Οι περισσότεροι από τους νεοαφιχθέντες από εκείνη την εποχή ήταν αμόρφωτοι, ανειδίκευτοι και δεν μιλούσαν καμία από τις δύο επίσημες γλώσσες του Καναδά, τα αγγλικά και τα γαλλικά.

Τότε ήταν που ένιωσε ιδιαίτερη συγκίνηση να προσφέρει στην ελληνική κοινότητα τις πνευματικές και θρησκευτικές του υπηρεσίες. Εκτός από τις βαπτίσεις, τους γάμους και τις κηδείες, μείωσε και τις κοινωνικές προστριβές που κατά καιρούς προέκυπταν μεταξύ της εγκατεστημένης ελληνικής κοινότητας και των νέων μεταναστών, που θεωρούνταν «εκτοπισμένοι».

Τα επόμενα σαράντα χρόνια, ήταν αληθινός πατέρας για το ποίμνιό του, βοηθώντας τους Έλληνες της πόλης, παλιούς και νέους, να ενωθούν και να οικοδομήσουν μια εύρωστη κοινότητα που αργότερα ενσωματώθηκε για να γίνει μέρος της ευρύτερης καναδικής κοινωνίας.

Υπερέβαινε και πέρα από τις θρησκευτικές του υποχρεώσεις, ποιμάνοντας τα παιδιά των μεταναστών ενώ έγιναν πολιτογραφημένοι Καναδοί πολίτες. Τους βοήθησε στις προκλήσεις της εκμάθησης Αγγλικών και Γαλλικών και να λάβουν την εκπαίδευση που επιθυμούσαν οι γονείς τους.

Εκτός από τη συνεχή πνευματική βοήθεια υποστήριζε στην εύρεση θέσεων εργασίας και στην εύρεση καταλυμάτων. Ήταν η ήρεμη δύναμη που περιόριζε την πολιτική σύγκρουση μεταξύ Ελλήνων μεταναστών και καθιερωμένων ελληνοκαναδών πολιτών.

Συνταξιοδοτήθηκε στα ενενήντα. Ωστόσο, δεν έπαψε ποτέ να βοηθά τους Ελληνοκαναδούς ενορίτες που είχαν ανάγκη. Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 108 ετών στις 15 Οκτωβρίου 2005.