Η φράση «Ένας στρατός βαδίζει με το στομάχι του», αποδιδόμενη στον Ναπολέοντα, ίσχυε με απόλυτη ακρίβεια για τους αρχαίους Έλληνες στρατιώτες. Η επιτυχία μιας εκστρατείας εξαρτιόταν όχι μόνο από την πολεμική δεινότητα, αλλά και από την ικανότητα τροφοδοσίας του στρατού.

Η επιμελητεία, η μεταφορά υλικού και προσωπικού, αποτελούσε ζωτικής σημασίας κομμάτι της στρατιωτικής οργάνωσης. Οι στρατιώτες κουβαλούσαν μερικά τρόφιμα μαζί τους, όμως η βασική τους διατροφή στηριζόταν στην αναζήτηση τροφής, η οποία περιλάμβανε λεηλασία, κυνήγι και αγορές από τοπικές αγορές και εμπόρους.

Η διατροφή των στρατιωτών αποτελούνταν κυρίως από δημητριακά, όσπρια, ελιές, κρεμμύδια, σκόρδο και τυρί. Ο Ξενοφών, στην "Ανάβαση", περιγράφει τρόφιμα που έφεραν μισθοφόροι: κριθαράλευρο, κρασί, ελιές, σκόρδο και κρεμμύδια.

Ένα δημοφιλές γλυκό και πηγή ενέργειας ήταν το ίτριον (σημερινό παστέλι), ένα μείγμα μελιού και σουσαμιού, το οποίο αναφέρεται από τον Όμηρο στην Οδύσσεια και στην Ιλιάδα.

Οι Σπαρτιάτες, η κυρίαρχη στρατιωτική δύναμη στην Ελλάδα κατά τον 5ο αιώνα π.Χ., είχαν ως βασικό γεύμα τον μαύρο ζωμό, ένα πιάτο από χοιρινό και αίμα. Θεωρούμενο άνοστο από άλλους Έλληνες, αποτελούσε ζωτικό κομμάτι της Σπαρτιατικής διατροφής.