Κάποιοι Αλβανοί παραχαράκτες της ιστορίας ή αλλιώς ψευδο – ιστορικοί, ισχυρίζονται ψευδώς ότι οι Μακεδόνες ήταν Ιλλυριοί και φυσικά μιλούσαν την ίδια γλώσσα.

Η θεωρία τους βασίζεται σε ένα χωρίο του αρχαίου Έλληνα γεωγράφου Στράβωνα (63-23 πΧ), του οποίου ως συνήθως διαστρεβλώνουν τη σημασία. Το εν λόγω χωρίο είναι το παρακάτω:

«αναμέμικται δε τούτοις τα Ιλλυρικά έθνη τα προς τω νοτίω μέρει της ορεινής και τα υπέρ του Ιονίου κόλπου της γαρ Επιδάμνου και της Απολλωνίας μέχρι των Κεραυνίων υπεροικούσι Βυλλίονές τε και Ταυλάντιοι και Παρθίνοι και Βρύγοι...

και δη και τα περί Λύγκον και Πελαγονίαν και Ορεστιάδα και Ελίμειαν την άνω Μακεδονίαν εκάλουν, οι δ᾽ ύστερον και ελευθέραν ένιοι δε και σύμπασαν την μέχρι Κορκύρας Μακεδονίαν προσαγορεύουσιν, αιτιολογούντες άμα ότι και κουρά και διαλέκτω και χλαμύδι και άλλοις τοιούτοις χρώνται παραπλησίως ένιοι δε και δίγλωττοί εισι. καταλυθείσης δε της Μακεδόνων αρχής υπό Ρωμαίους έπεσε. διά δε τούτων εστί των εθνών η Εγνατία οδός εξ Επιδάμνου και Απολλωνίας»

Όπως γίνεται φανερό, ο Στράβων δεν αναφέρει πουθενά σε αυτό το χωρίο ότι οι Μακεδόνες είναι Ιλλυριοί ή το αντίστροφο. Λέει απλά ότι οι νοτιότερες φυλές των Ιλλυριών είναι ανάμικτες με τους Ηπειρώτες.

Παρακάτω μάλιστα αναφέρει ότι άνω Μακεδονία θεωρείται η Πελαγονία (το νότιο κομμάτι δηλαδή του σημερινού κράτους των Σκοπίων), ενώ πολλοί θεωρούν Μακεδονία έως την Επίδαμνο (σημερινό Δυρράχιο) νοτίως της Εγνατίας Οδού γιατί όπως υποστηρίζουν οι κάτοικοι αυτής της περιοχής προσιδιάζουν στη διάλεκτο, την κόμμωση και το ένδυμα στους Μακεδόνες, αν και μερικοί από αυτούς είναι δίγλωσσοι.

Συνεπώς μόνον οι νότιοι Ιλλυριοί είχαν προσμιχθεί με Έλληνες και προσιδίαζαν κυρίως στους Έλληνες Μακεδόνες και όχι γενικά οι Ιλλυριοί. Ουσιαστικά τα ελάχιστα ιλλυρικά φύλα που κατοικούσαν νοτίως της Εγνατίας (όπως μπορείτε να δείτε στον παρακάτω χάρτη), αφομοιώθηκαν στον Ελληνισμό.

Ότι οι Μακεδόνες δεν ήταν Ιλλυριοί, ούτε μιλούσαν την ίδια γλώσσα μεταξύ τους, το γνωρίζουμε και από μια παλαιότερη αναφορά του Πολύβιου (202-120 π.Χ), ο οποίος αναφέρει ότι όταν οι Μακεδόνες έστειλαν πρεσβεία στους Ιλλυριούς χρησιμοποίησαν διερμηνέα:

«Ο δε Περσεύς, παραγενόμενος ες Στύβερραν, την τε λείαν ελαφυροπώλησε, και την δύναμιν ανέπαυσε, προσδεχόμενος τους περί τον Πλεύρατον. ΄(9) Παραγενομένων δ᾽ αυτών, ακούσας τα παρά του Γενθίου, πάλιν εξαυτής έπεμπε τον 'Αδαίον, και συν τούτω τον Γλαυκίαν, ένα των σωματοφυλάκων, και τρίτον τον Ιλλυριόν, διά το την διάλεκτον ειδέναι την Ιλλυρίδα.»