Σύμφωνα με ξένη πηγή οι Αλβανοί ήταν πάντα οι πιστοί ακόλουθοι του Σουλτάνου καταστέλλοντας τις εξεγέρσεις των Χριστιανών. Γι αυτό το λόγο κατά την τουρκοκρατία μετανάστευσαν στην Ήπειρο, την Μακεδονία, την Παλαιά Σερβία ώστε να έχουν καλύτερο έλεγχο των Χριστιανών της Αυτοκρατορίας.

Αυτό αποτελεί ένα στοιχείο που αντικρούει στην λεγόμενη «αυτόχθονη» παρουσία, την οποία επικαλούνται συχνά – πυκνά.

«Η Τουρκία έχει κερδίσει πολλά από τους Αλβανούς. Οι ανώτερες τάξεις της, προικισμένες με εξαιρετική ευφυΐα και σωματική δραστηριότητα, υπήρξαν οι πιο πολύτιμοι πολιτικοί και στρατιωτικοί αξιωματούχοι που απολάμβανε ποτέ η κυβέρνηση. Επειδή ήταν μουσουλμάνοι, μπόρεσαν να λάβουν υψηλές θέσεις στο στρατό και την κρατική υπηρεσία.

Είναι ένα από τα πιο αξιοσημείωτα γεγονότα της οθωμανικής ιστορίας ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πραγματικά μεγάλων πολιτευτών και στρατιωτών της αυτοκρατορίας, αν όχι χριστιανικής καταγωγής, ήταν, και εξακολουθούν να είναι, Αλβανοί. Στην ενίσχυση της τουρκικής κυριαρχίας στις ευρωπαικές επαρχίες, μετά την περίοδο παρακμής, οι Αλβανοί ήταν απαραίτητοι. Η μετανάστευσή τους από τα βουνά τους στην Ήπειρο, στην Παλαιά Σερβία, στην κοιλάδα του Βαρδάρη και στις παραλιακές πόλεις της Μακεδονίας , έλεγξε για μεγάλο χρονικό διάστημα τις συνωμοσίες και τις εξεγέρσεις των χριστιανικών στοιχείων».

«Οι Σουλτάνοι της Τουρκίας και οι σύμβουλοί τους αναγνώριζαν πάντα την αξία των Αλβανών».

Πηγή: Herbert Adams Gibbons "The New Map of Europe"