Ο διάλογος μεταξύ ενός Βορειοηπειρώτη Ιερολοχίτη και ενός Άγγλου απεσταλμένου κατά τον Αγώνα του 1914

Ο διάλογος μεταξύ ενός Βορειοηπειρώτη Ιερολοχίτη και ενός Άγγλου απεσταλμένου κατά τον Αγώνα του 1914

Στον μεγάλο εθελοντικό Βορειοηπειρωτικό Αγώνα που οι τότε Ηπειρώτες και οι μετέπειτα Βορειοηπειρώτες κάνανε για να δικαιωθούν μετά την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο κάθε αγωνιστής ξεχωριστά, πάλευε με τον τρόπο να στηρίξει τον αγώνα.

Ιδιαίτερα οι Ιερολοχίτες μάχονταν όχι μόνο με τα όπλα, αλλά και με το προσωπικό τους ανάστημα απέναντι στους απεσταλμένους των Μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίοι και λίγο αργότερο επιδίκασαν ένα σημαντικό τμήμα της Ηπείρου, στο νεοσύστατο αλβανικό κράτος.

Ένα αξιοπρόσεκτο περιστατικό έλαβε χώρα στη Δερβιτσάνη της Δρόπολης στο Αργυρόκαστρου. Εκεί όπου ένας Βορειοηπειρώτης Ιερολοχίτης συζητά με έναν Άγγλο απεσταλμένο (μέλος της Διεθνούς Επιτροπής Ελέγχου) για το μέλλον του Αγώνα. Ακολουθεί η συζήτηση όπως καταγράφεται στην Εφημερίδα «Πυρσός Βορείου Ηπείρου», κατά τον Φεβρουάριο του 1980.

« - Πόσα φυσίγγια έχεις ; ρωτάει ο Άγγλος.

- Αυτά που 'χω στις θήκες μου, του απαντάει ο Ιερολοχίτης.

- Πόσα είναι ;

- Εξήντα.

- Αυτά μόνο έχεις ;

- Έχω και σαράντα στο κατάλυμα μου.

- Δηλαδή, εκατό. Άλλα δεν έχεις ;

- Όχι, αποκρίνεται ο Δερβιτσιώτης.

- Με εκατό φυσίγγια θα πολεμήσεις ; Γίνεται πόλεμος με εκατό φυσίγγια ; Κι άμα σωθούν αυτά, τι θα κάνεις ;

- Και την Κυβέρνηση γιατί τη σχηματίσαμε, μυλόρδε, παρά για να φροντίσει, τι θα κάνουμε, όταν σωθούν τα 100 φυσίγγια. Και τα χρήματα που δίνουν οι Ηπειρώτες, γιατί άλλο παρά για φυσίγγια τα δίνουν…

- Έχετε, λοιπόν, χρήματα ;

- Στέλνουν οι Ηπειρώτες κάθε μέρα.

- Έχουν στείλει πολλά ;

- Ως δύο-τρία εκατομμύρια για πρώτη δόση. Και στέλνουν καθημερινά και δέκα έξι σωστά χρόνια μπορούμε να κρατήσουμε πόλεμο με στρατό 50.000 στο πόδι , μιλόρδε.

- Αλλά ο Βηδ (ο Αλβανός ηγεμόνας) θα σας δώσει όσα προνόμια κι εγγυήσεις θέλετε. Γιατί είσαστε τόσο αδιάλλαχτοι ;

- Αν οι Γάλλοι, μιλόρδε, σας έδιναν όλων των ειδών τα προνόμια και σας έπαιρναν την Αγγλία, τι γνώμη θα δίνατε, Άγγλοι σεις ;

- Αυτό είναι άλλο πράγμα , είπε νευρικά ο Άγγλος .

- Είναι κάτι περισσότερο από όμοιο, μιλόρδε. Στο σπίτι του νοικοκύρη δε δίνει προνόμια ο φιλοξενούμενος αλλά ο νοικοκύρης, αν θέλει, δίνει, όσα του αρέσει.

Κι εμείς μέσα τώρα στην Αυτόνομη Ήπειρο δεν έχουμε άλλο σκοπό παρά να τους θεωρήσουμε όλους ίσους κι ελεύθερους, να δώσουμε εγγυήσεις, και προνόμια κι ο,τι θέλουν, αλλά να 'μαστε εμείς οι νοικοκυραίοι και να μη μας δώσουν σαν να 'μαστε νοικάτορες.

Αυτή είναι η ουσία, μιλόρδε, και τα τουφέκια γι' αυτή κι όχι για καμιά άλλη δουλειά έχουν το φουσέκι. Μ' αυτή τη δύναμη της ψυχής, με τη θερμή πίστη, ότι ο Θεός θα ευλογήσει το δίκαιο αγώνα τους και με τη συνείδηση, ότι εκτελούν χρέος ιερό προς την πατρίδα τους, ρίχνονται στη μάχη.

Ξέρουν, βέβαια, ότι ο εχθρός είναι και σε αριθμό και σε όπλα και σε ξένη βοήθεια, σε πολύ καλύτερη θέση απ' αυτούς.Κι όμως, οι Ηπειρώτες δε λιποψυχούν. Γιατί ξέρουν κάτι άλλο, πολύ σημαντικό. Ότι, όταν κανείς αγωνίζεται για τα ιερά και τα όσια της φυλής του, εκείνο που μετράει πάνω από υλικό εξοπλισμό κι αριθμητική δύναμη, είναι της ψυχής η φλόγα κι η αντοχή.

Γι' αυτό και προχωρούν αποφασιστικά, γενναία. Όπως ταιριάζει στους Έλληνες κάθε εποχής , όταν η πατρίδα τους καλεί να υπερασπιστούν την τιμή και τη λευτεριά της.»

Ο Χρονογράφος

Σχετικά άρθρα


Σχόλια

Προσθήκη σχολίου