Ο Ράμα δήλωσε ότι θα αποσυρθεί από τη δικαιοδοσία της Διεθνούς Διαιτησίας, καθώς το δικαστήριο αυτό επέβαλε πρόστιμο 110 εκατομμυρίων ευρώ κατά της αλβανικής κυβέρνησης. Το πρόστιμο θα πάει υπέρ του Ιταλού επιχειρηματία, Φραντσέσκο Μπεκέτι.

Η προειδοποίηση του Ράμα ότι η Αλβανία μπορεί να αποχωρήσει από τη δικαιοδοσία του Διαιτητικού Δικαστηρίου ICSID (Διεθνές Κέντρο Διακανονισμού Επενδυτικών Διαφορών), καθιστά την Αλβανία την τέταρτη χώρα στον κόσμο που αποχωρεί από τη διεθνή συνθήκη για την επίλυση επενδυτικών διαφορών. Οι τρεις προηγούμενες χώρες είναι η Βολιβία, η Βενεζουέλα και ο Εκουαδόρ. Το τελευταίο έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, την οποία θα δούμε παρακάτω. Ταυτόχρονα, υπάρχουν πολλές άλλες χώρες, που δεν έχουν υπογράψει καθόλου τη συνθήκη, όπως η Ρωσία ή η Βραζιλία.

Η Αλβανία είναι μέλος της σύμβασης ICSID εδώ και 32 χρόνια. Η συμφωνία υπογράφηκε τον Οκτώβριο του 1991 και τέθηκε σε ισχύ ένα μήνα αργότερα.

Από νομική πλευρά, για την υπόθεση Beketi, η Αλβανία έχει τιμωρηθεί για παραβίαση της Διμερούς Επενδυτικής Συνθήκης με την Ιταλία, συμφωνία που τέθηκε επίσημα σε ισχύ το 1996.

Στη συνθήκη, οι δύο χώρες αναλαμβάνουν να προστατεύουν τις αμοιβαίες επενδύσεις και σε περίπτωση διαφωνιών, να αναγνωρίζουν τη δικαιοδοσία των Διεθνών Δικαστηρίων, συμπεριλαμβανομένου του ICSID. Η Αλβανία έχει επί του παρόντος Διμερείς Επενδυτικές Συνθήκες με 45 χώρες. Η τελευταία που τέθηκε σε ισχύ είναι αυτή με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα το 2017.

Τι θα συμβεί εάν η κυβέρνηση αποσύρει την Αλβανία από τη συνθήκη του Διεθνούς Κέντρου Επίλυσης Επενδυτικών Διαφορών; Μια απάντηση μπορεί να έρθει από το Εκουαδόρ.

Από την έξοδο από τη συνθήκη ICSID το 2018, το Εκουαδόρ ήταν πάντα η χώρα με τις χαμηλότερες ξένες επενδύσεις σε ΑΕΠ μεταξύ όλων των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Στα 10 χρόνια που ακολούθησαν, οι άμεσες ξένες επενδύσεις δεν έφτασαν ποτέ το επίπεδο εξόδου πριν από το ICSID.

Δεύτερον, η έξοδος από τη διεθνή συνθήκη για την προστασία των επενδύσεων αυξάνει τον κίνδυνο μιας χώρας στα μάτια των ξένων επενδυτών. Λιγότερες ξένες επενδύσεις, υψηλότερο κόστος χρέους και μια άλλη ανησυχία είναι οι περιορισμοί που ενδέχεται να προκύψουν στη χρήση παγκόσμιων συστημάτων πληρωμών.