Στις 19 Οκτωβρίου 1974, η Ζωζώ Χριστοδούλου έκανε κάτι που καμία άλλη Ελληνίδα δεν είχε καταφέρει μέχρι τότε, συμμετέχοντας στον Μαραθώνιο.

Η Χριστοδούλου, τότε μόλις 23 ετών, δεν είχε στόχο να αποδείξει τίποτα. «Ήθελα απλώς να τρέξω τον Μαραθώνιο,» έχει δηλώσει σε συνέντευξή της. Όταν προπονούνταν, οι άντρες της φώναζαν ειρωνικά «πήγαινε πλύνε τα πιάτα» και ακόμα και οι φίλες της την αποθάρρυναν λέγοντας πως το τρέξιμο θα κατέστρεφε τη σιλουέτα της. Τίποτα από όλα αυτά δεν την έκαμψε όμως, και συνέχισε την προετοιμασία της με αποφασιστικότητα.

Φτάνοντας την ημέρα του αγώνα, φορούσε το νούμερο 606 και με χρόνο 5 ώρες, 1 λεπτό και 20 δευτερόλεπτα, τερμάτισε στο Παναθηναϊκό Στάδιο, έκτη μεταξύ των γυναικών και αφήνοντας πίσω της 200 άντρες. Ανάμεσα στους 650 άντρες αθλητές, υπήρχαν μόλις 44 γυναίκες από τη Γερμανία, ενώ η Χριστοδούλου ήταν η μόνη Ελληνίδα.

Η ίδια θυμάται πως κατά μήκος της διαδρομής, ο κόσμος την ενθάρρυνε φωνάζοντας «Είσαι Ελληνίδα; Θα βγεις πρώτη!»

Η Χριστοδούλου γεννήθηκε το 1951 στο Κάιρο και ήρθε στην Αθήνα στα 16 της χρόνια. Ξεκίνησε στον Αθλητικό Όμιλο Φιλοθέης, ούσα η μοναδική γυναίκα της ομάδας, και αργότερα μεταφέρθηκε στον Εθνικό, όπου προπονήθηκε στα 100 και 200 μέτρα, ενώ σταδιακά πέρασε στα 1.500 μέτρα – τη μεγαλύτερη απόσταση που επιτρεπόταν τότε για γυναίκες.

Ο Μαραθώνιος του ’74 ήρθε σε μια εποχή που οι γυναίκες δεν είχαν καν δικά τους αποδυτήρια ή το δικαίωμα να προπονούνται με ίσους όρους. Με το πείσμα της όμως, η Χριστοδούλου άνοιξε τον δρόμο για τις Ελληνίδες, κάνοντας πραγματικότητα το όνειρό της, χωρίς να ενδιαφέρεται να αποδείξει τίποτα.