Ο χρόνος κυλάει γρήγορα και χωρίς να τον καταλάβεις. Οι μνήμες όμως μένουν ανεξίτηλες, σταθερές, ιδίως όταν έχουν να κάνουν με πρόσωπα δραστήρια, με προσωπικότητες που προσέφεραν για τούτον τόπο και κόσμο, που συνδύασαν το βίο τους με το βίο του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Κι ένα τέτοιο δραστήριο, αγωνιστικό πρόσωπο ήταν ο Θοδωρής Βεζιάνης.

Πέρασαν πέντε χρόνια από την εκδημία του, την 5^η Αυγούστου 2015. Η μνήμη του, όμως, είναι ζωντανή. Και είναι ζωντανή διότι ζωντανά είναι τα έργα του, οι πράξεις του, τα μηνύματά του, οι σκέψεις και οι συμβουλές του.

Δεν μπορεί να ξεχαστεί ο συνιδρυτής της οργάνωσης Ομόνοια. Ο άνθρωπος που διοργάνωσε το πρώτο εορταστικό συλλαλητήριο στους Γεωργουτσάτες, για ν' αναγγείλει την απόφαση του Υπουργείου Δικαιοσύνης για την ίδρυση της Ομόνοιας. Δεν μπορεί να ξεχαστεί ο εν βοή πρώτος εκλεγμένος Πρόεδρος της Ομόνοιας για το Παράρτημα του Αργυροκάστρου , μια θέση που κατείχε για πολλά έτη. Δεν μπορεί να ξεχαστεί ο πρόεδρος που μετέτρεψε το γραφείο του σε σχολείο, για να μάθουν τα ελληνόπουλα του Αργυροκάστρου την μητρική τους γλώσσα, όταν η αλβανική κυβέρνηση έκλεισε με διάταγμα την λειτουργία τους. Δεν μπορεί να ξεχαστεί ο άνθρωπος που ξεσήκωσε την Δρόπολη, όταν απελάθηκε ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στο Αργυρόκασττρο, Χρήστος Ιακώβ και ο Αρχιμανδρίτης Μητροπόλεως Αργυροκάστρου Χρυσόστομος Μαηδώνης. Δεν μπορεί να ξεχαστεί ο πρόεδρος που βροντοφώναξε στο δικαστήριο των πέντε ηγετών της Ομόνοιας την 15 Αυγούστου 1994 στα Τίρανα, πως μας φυλακίσατε και μας δικάζετε μόνον και μόνον επειδή είμαστε Έλληνες. Δεν μπορεί να ξεχαστεί ο δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας «2000 -Το όραμα», που επί είκοσι χρόνια, από το υστέρημά του, την κυκλοφορούσε στον βορειοηπειρωτικό χώρο, για να ενημερωθεί αυτός ο κόσμος και να κρατήσει ψηλά την εθνική του φρόνηση. Ο άνθρωπος φωτογράφος που με την φωτογραφική του έκθεση «Να αναδείξουμε τις αξίες του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού″, που έφτασε μέχρι την Κύπρο, Αμερική και μακρινή Αυστραλία, ανέδειξε τον βορειοηπειρωτικό μας χώρο και κόσμο.

Ο άνθρωπος που έζησε κι ένιωσε τους ανθρώπους και τα προβλήματα του χώρου μας, που πάλεψε μέχρι την τελευταία του στιγμή για ομόνοια και ενότητα, μακριά από κάθε είδους έχθρας και μίσους, γκρίνιας, διάσπασης και διχασμού, ή όπως έγραψε στο τελευταίο του αθάνατο γραπτό: «Να σταματήσει ο βραχνάς εμείς και εσείς. Είμαστε όλοι Έλληνες». Που αγαπούσε όσο τίποτε άλλο το χωριό και τη γενέτειρά του και διάλεξε ν' αναπαυτεί εκεί.

Τον άνθρωπο με το φαρδύ μέτωπο και διαπεραστικό βλέμμα, τον ευκίνητο, τον άοκνο, τον στοχαστικό, τον διορατικό. Τον πάντα εύχαρι και αποφασιστικό, τον άνθρωπο των ήπιων τόνων με κοινωνικές αρχές, τον επικοινωνιακό, που έτσι τον γνώρισαν όπου κι αν πάτησε το πόδι του.

Τον άνθρωπο που έμεινε πιστός στις ιδέες του. Που δεν πρόδωσε ιδεολογία, δεν έσπασε, δεν δείλιασε, δεν παραδόθηκε, αλλά έμεινε αγωνιστής του Βορειοηπειρωτικού.

Λυπάμαι που κάποιος, εν καιρώ απουσία του, προσπαθεί να αμαυρώσει την εικόνα του. Αλλά όσο κι αν προσπαθεί ο ήλιος με τον κόσκινο δεν σκεπάζεται.

Για μένα ο Θοδωρής Βεζιάνης ήταν ο συνάδελφος, ο συναγωνιστής. ο συνιδρυτής, ο συνοδοιπόρος, ο συμβουλευτής, ο πολιτικός, ο επικοινωνιακός.

Ο Θοδωρής Βεζιάνης θα μείνει ιστορικός ηγέτης του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού και το έργο του θα συνεχίζει να μας εμπνέει και να μας ενθαρρύνει.

Βαγγέλης Παπαχρήστος - sfeva.gr