Έχοντας κατά νου όλα όσα επί σειρά ετών γράφονται για την κομμουνιστική περίοδο στον τόπο μας, αρχικά δίστασα να συντάξω το παρόν κείμενο. Θεώρησα πως δεν είμαι ο καθ' ύλην αρμόδιος, μιας και γεννήθηκα κατά την μεταβατική περίοδο και οι γνώσεις μου επί του θέματος δεν είναι άμεσα βιωματικές.

Ο Παπαδημήτρης, ή Δημήτρης Στεφάνου της οικογένειας Παπαδημαίων της Νίβιτσας, εφημέριος του χωριού και ηγούμενος της Μονής Κοκαμιάς σε μια ιδιόχειρη σημείωση στο πρώτο φύλλο του θαυματουργού Ευαγγελίου, με ημερομηνία Αυγούστου 1643 μας έδινε την πληροφορία ότι:

*Νικόλαος Α. Σταύρου
Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών του Παν/μίου Χάουαρντ της Ουάσιγκτον

Η Καρολίνα G. είναι Αλσατή. Ο Παύλος Μπερμπέρογλου είναι ένας από τους Γάλλους στρατιώτες που σκοτώθηκαν για να απελευθερώσουν τα πάτρια εδάφη, στο τέλος του Β΄ Π.Π. Ωστόσο, αν και «ατόφια Γαλλίδα», η μητρική της γλώσσα είναι τα αλσατικά. Στο σχολείο διδάχθηκε τα γαλλικά, στα τέλη της δεκαετίας του 1970.

Μία ανάλυση για την ιστορία των τσάμηδων που νομίζουμε ότι καλό είναι να διαβάσουμε όλοι μας. Το παραμύθι των τσάμηδων θα μας απασχολήσει απ΄ ότι φαίνεται για πολύ και καλό είναι να ξέρουμε ποιοι πραγματικά ήταν.

Η κάλυψη των ιστορικών γεγονότων απ' την παλαιότερη ελληνική εφημερίδα

«Εκείνο πάντως το οποίο οφείλουν όλαι αι Ελληνικαί Κυβερνήσεις να γνωρίζουν, είναι ότι το θέμα (της Βορείου Ηπείρου) υφίσταται. Και εκείνον το οποίον απαγορεύεται εις τον αιώνα, είναι δι΄ οιονδήποτε λόγον η απάρνησις του ιερού αιτήματος….. Καθ΄ όσον αφορά την Βόρειο Ήπειρο... η διεκδίκησις είναι ιερά και απαράγραπτος»

Η Βόρεια Ήπειρος δημιουργήθηκε πριν από περίπου έναν αιώνα μετά τη διχοτόμηση της Ηπείρου από της Μεγάλες Δυνάμεις.

Όλα ξεκίνησαν με το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας που υπογράφηκε στις 13 Φεβρουαρίου του 1914 στην ιταλική πόλη από τις Μεγάλες Δυνάμεις και με το οποίο χαράζονταν τα αλβανικά σύνορα. Η περιοχή της Βόρειας Ηπείρου παραχωρούνταν στην Αλβανία, η οποία είχε αναγνωριστεί επίσημα ως ανεξάρτητο κράτος με τη Συνθήκη του Λονδίνου. Σύμφωνα με την απόφαση το Αργυρόκαστρο, το Βουθρωτό, το Δέλβινο, η Κορυτσά, η Χειμάρα, οι Άγιοι Σαράντα και η νήσος Σάσων ήταν πλέον αλβανικά εδάφη. Οι Μεγάλες Δυνάμεις, οι οποίες μετείχαν στη συνδιάσκεψη ήταν η Αγγλία , η Γαλλία, η Ιταλία, η Ρωσία, η Γερμανία, και η Αυστροουγγαρία. Η συμμαχία της Ιταλίας και της Αυστρίας, ήθελε ένα ανεξάρτητο κράτος στην περιοχή για να αποτελεί μία ζώνη ουδέτερη που να μπορεί να μετατραπεί εύκολα σε προγεφύρωμα σε πολεμική φάση.

Η πριγκίπισσα Αργυρώ - Το Αργυρόκαστρο και η δολοφονία του γιου της - Η φοβερή κατάρα της - Τι γράφουν για την Αργυρώ οι Ι. Λαμπρίδης, Κ. Κρυστάλλης και Ν. Πολίτης - Τα ιστορικά στοιχεία του θρύλου - Η Αργυρώ στην αλβανική παράδοση

του Μιχάλη Στούκα

Έχουν περάσει 2 χρόνια από το περίφημο «άνοιγμα» της Κακαβιάς όπως το διατυμπάνιζε ο ΥπΕξ του ΠΑΣΟΚ. κ. Παπούλιας, το οποίο τάχα, θα βελτίωνε την κατάσταση των Βορειοηπειρωτών και θα μπορούσαν να επικοινωνούν με τη Μάνα Ελλάδα….Αμ δε,…τίποτε δεν άλλαξε, απεναντίας συνέχιζε το στυγνό καθεστώς του Αλία καλά να κρατεί…Αυτό το απεδείκνυε η πορεία θανάτου πολλών φυγάδων που κατάφερναν να περνούν τα ηλεκτροφόρα σύρματα. Για πρώτη φορά στις 23 Δεκεμβρίου 1987 κατάφεραν και γυναίκες να περάσουν στην Ελλάδα (φωτό άρθου), οι δυό αδερφές Γεωργία και Κλεοπάτρα Παπαγιάννη 21 και 23 ετών από Γεωργουτσάτες. Στην συνέντευξη τύπου που έδωσαν στα γραφεία της Σ.Φ.Ε.Β.Α. στην Αθήνα λίγες εβδομάδες αργότερα περιέγραψαν με συγκλονιστικό τρόπο την περιπετειώδη φυγή τους μέσα στα χιόνια με το δηλητήριο έτοιμο…., καθώς και τα πάνδεινα που περνούσαν στον σοσιαλιστικό «παράδεισο» της Αλβανίας, αιτία που τους ανάγκασε μέσα στο χειμώνα να αφήσουν συγγενείς και με κίνδυνο της ζωής τους να περάσουν στην Ελλάδα. Από όσα είπαν τότε, αξίζει να θυμηθούμε κάποια ενδιαφέροντα….

Στις 11 Ιανουάριου του 1991, στο Κεφαλοχώρι της Δρόπολης την Δερβιτσιάνη, μια ομάδα πρωτοβουλίας ίδρυσε τη δική μας οργάνωση, την ΟΜΟΝΟΙΑ, κάνοντας πραγματικότητα έναν πόθο συγκεντρωμένο μέσα στις καρδιές όλων των Ελλήνων, όλων εκείνων που θυσιάστηκαν, που φυλακίστηκαν κι εξορίστηκαν, που εκτελέστηκαν και χάθηκαν χωρίς ίχνος, χωρίς τάφο, χωρίς όνομα.

Αγιασμός των υδάτων και ρίψη του Σταυρού στο κέντρο της Χιμάρας

Πιστοί στα ελληνικά και χριστιανικά έθιμα οι κάτοικοι της Χιμάρας όπως κάθε χρόνο, μετά την λήξη της θείας λειτουργίας συγκεντρώθηκαν στα Σπήλια όπου έγινε η ρίψη του τίμιου σταυρού.

Στο περιβάλλον του Ψυχρού Πολέμου, οι ΗΠΑ αποθάρρυναν βλέψεις της Ελλάδας για επέμβαση σε αλβανικό έδαφος και έδιναν ιδιαίτερη σημασία στην προσπάθεια του Τίτο να αποστασιοποιηθεί από το σοβιετικό μπλοκ.

Ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία για την στάση των Ηνωμένων Πολιτειών έναντι της Ελλάδας όσον αφορά το Μακεδονικό και τις σχέσεις με άλλες βαλκανικές χώρες φέρνουν στο φως αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της CIA από το 1949.

Ο Ιωσήφ Στάλιν προσπαθούσε να συγκρατεί τον Ενβέρ Χότζα στον πόλεμο που είχε εξαπολύσει κατά της Εκκλησίας και του θρησκευτικού αισθήματος με την άνοδό του στην εξουσία το 1944. Σε μία συνάντησή τους στη Μόσχα, ο Στάλιν του συνέστησε: «Μην παίρνεις μέτρα. Η θρησκεία έχει βαθιές ρίζες στη συνείδηση και την ψυχολογία του λαού, θα έχεις προβλήματα». Στο βιβλίο του «Με τον Στάλιν», ο Αλβανός δικτάτορας θυμάται: «Έχεις πολλούς Χριστιανούς; με ρώτησε ο Στάλιν. Να μη φοβάσαι τους ορθόδοξους, δεν είναι φανατικοί, να φοβάσαι τους καθολικούς γιατί έχουν πίσω τους το Βατικανό

Στις 30 Μαΐου 1913 υπεγράφη η Συνθήκη του Λονδίνου, ως αποτέλεσμα της Διάσκεψη λεγόμενης και Συνδιάσκεψη Ειρήνης, που έγινε στην αγγλική πρωτεύουσα, για τον τερματισμό του Α΄ Βαλκανικού πολέμου (1912-1913). Αυτή η Συνθήκη συνομολογήθηκε μεταξύ των Βαλκανικών Συμμάχων (Βουλγαρίας - Ελλάδας - Μαυροβουνίου και Σερβίας) αφενός, και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αφετέρου. Έμεινε γνωστή και ως Βαλκανο-Τουρκική Συνθήκη.