Μετά τον Β΄ Π.Π., τότε που χαράσσονταν τα νέα σύνορα, που είχε ξεκινήσει ο λεγόμενος «ψυχρός πόλεμος», που είχε τεθεί επισήμως η διεκδίκησις της Ελλάδος επί της Β. Ηπείρου και που ο Ελληνικός Στρατός ήταν έτοιμος να απελευθερώσει την «δόλια μας αδελφή».

Ανατρέχουμε στα γιουγκοσλαβικά αρχεία και βρίσκουμε ένα «Σημείωμα της συζήτησης του Bebler με τον Cannon (αμερικανό πρέσβη στο Βελιγράδι) για την αμερικανική θέση σχετικά με το αμετάβλητο των συνόρων (26/03/1948)». Ιδού η αντιμετώπιση που μας επιφύλαξαν οι «μεγάλοι μας σύμμαχοι», που για χάρη τους χύσαμε ποταμούς αίματος:
«Αναφορικά με την τελευταία μας συνομιλία για τα επεισόδια στα ελληνοαλβανικά σύνορα και τη δήλωσή του κατά τη συνομιλία αυτή, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι εναντίον κάθε μεταβολής των συνόρων και ότι είναι αδιανόητο να αναμένεται η συγκατάθεσή του σε πιθανή απόπειρα της ελληνικής κυβέρνησης να μεταβάλλει τα σύνορα με τη βία, έστειλε τηλεγράφημα στο StateDepartment, θέτοντας το ερώτημα αν επιδοκιμάζεται η στάση του. Έλαβε καταφατική απάντηση στην οποία αναφέρεται ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι αντίθετη σε κάθε αναθεώρηση των ελληνοαλβανικών συνόρων με κάθε μορφή.

1940. Μετά το βροντερό ΟΧΙ ο Στρατός μας προελαύνει ηρωικά σκορπώντας τη λευτεριά στη Βόρειο Ήπειρο. Το Ναυτικό μας περιπολεί στην Αδριατική και εμποδίζει τον από θάλασσα ανεφοδιασμό των Ιταλικών Στρατευμάτων. Οι καταιγιστικοί ναυτικοί βομβαρδισμοί των Πλοίων μας υποστηρίζουν τις παράκτιες επιχειρήσεις του Στρατού Ξηράς στο πλαίσιο της διακλαδικότητας. Η Αεροπορία μας σχίζοντας τους αιθέρες κατατροπώνει την κατά πολύ υπέρτερη σε αριθμό και υλικό εχθρική αεροπορία. Στις 6 Δεκεμβρίου, στη γιορτή του Αγίου Νικολάου, απελευθερώνονται οι Άγιοι Σαράντα. Οι Ένοπλες Δυνάμεις μας απέκτησαν τώρα ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Οι δύο ακτές του Στενού της Κερκύρας είναι κάτω από τον πλήρη έλεγχο τους. Τα ναρκαλιευτικά μας αμέσως άρχισαν να καθαρίζουν από τις νάρκες το στενό για να εξασφαλίσουν ένα ασφαλή δίαυλο από και προς τους Αγίους Σαράντα, που τώρα πια θα μπορούσε να είναι ο λιμένας ανεφοδιασμού των μαχόμενων στρατευμάτων μας στη Βόρειο Ήπειρο, αντί για το λιμένα Πρεβέζης που ήταν αρκετά μακριά από το μέτωπο.

Η Ναυτική Διοίκηση Βορείου Ηπείρου είχε αναλάβει σημαντικό ρόλο. Εκεί υπηρετούσε και ένας δραστήριος Ανθυποπλοίαρχος, ο Πύρρος Σπυρομήλιος. Είχε γεννηθεί ανήμερα του Αγίου Στυλιανού στις 26 Νοεμβρίου του 1913 στη Χειμάρρα της Βορείου Ηπείρου, αλλά μεγάλωσε στη Κέρκυρα όπου κατέφυγε κυνηγημένος.

Πατέρας του ήταν ο Στρατηγός Νικόλαος Σπυρομήλιος, ο θρυλικός Καπετάν Μπούας του Μακεδονικού Αγώνα. Γόνος της ηρωικής οικογένειας των Σπυρομήλιων, εισήλθε στην Σχολή Ναυτικών Δοκίμων στις 13 Σεπτεμβρίου του 1929 για να αποφοιτήσει τέσσερα χρόνια αργότερα στις 30 Σεπτεμβρίου 1933 σαν μάχιμος Σημαιοφόρος. Η γνωστή από την Ιστορία οικογένεια του καταγόταν από τη Χειμάρρα, που βρίσκεται στην περιοχή που αργότερα ονομάσαμε «Βόρειο Ήπειρο», λόγω της διαμορφώσεως των συνόρων.

Ο Γιώργος Νεράντζης ήταν ο τυχερός

Με λαμπρότητα πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη τελετή καθαγιασμού των υδάτων στην Αθήνα, η οποία τελέστηκε στη Δεξαμενή και στο Κολυμβητήριο του Εθνικού Γυμναστικού Συλλόγου.

Στη Δεξαμενή, όπου χοροστάτησε ο επίσκοπος Νεοχωρίου, Παύλος, παραβρέθηκαν μεταξύ άλλων η υπουργός Τουρισμού, Όλγα Κεφαλογιάννη, ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης, οι βουλευτές, Προκόπης Παυλόπουλος, Ανδρέας Ψυχάρης, Παναγιώτης Κουρουμπλής και Μαρίνος Ουζουνίδης, και ο δήμαρχος Αθηναίων, Γιώργος Καμίνης.

Στην ανάγκη καταπολέμησης της διαφθοράς, ώστε να αποκαλύπτεται «παντού και πάντοτε το φως» αναφέρθηκε η υπουργός Τουρισμού, Όλγα Κεφαλογιάννη, μετά την τελετή.

«Σε κρίσιμες και δύσκολες εποχές, όπως αυτές που ζούμε, όπου η κοινωνία δοκιμάζεται, και οι πολίτες είναι αυτοί που σηκώνουν το βαρύ φορτίο της κρίσης, εμείς οι πολιτικοί που εκπροσωπούμε το έθνος, οφείλουμε εκτός από τις ευχές να μιλάμε και με τις πράξεις μας.

13 χρόνια από το θάνατό του

Πέρασαν 13 χρόνια, από την 31η Δεκεμβρίου 1999, την ημέρα που ο Παναγιώτης Μάρτος, πέρασε στην αθανασία. Έφυγε ο άνθρωπος που αγωνίστηκε για δημοκρατία και ανθρώπινα δικαιώματα, ο άνθρωπος που δε λύγισε μπροστά στα απάνθρωπα βασανιστήρια στα σκοτεινά κελιά των φυλακών, ο άνθρωπος που κράτησε ανδρεία στάση στο εδώλιο του κατηγορημένους στην περίφημη δίκη παρωδία των Πέντε της Ομόνοιας και έδειξε ανοιχτά σε όλους τα βασανιστήρια που υπέστη.

Πέρασαν 13 χρόνια χωρίς ν’ ακούμε τα σοφά του λόγια και τα ατράνταχτα τεκμήρια, χωρίς να μπορέσομε ν’ απολαύσομε τον τεράστιο πνευματικό θησαυρό, που έκρυβε μέσα του.

Ένα πράγμα είναι παράξενο μα και αληθινό. Όσο περνούν τα χρόνια τόσο στερεώνει και γιγαντώνεται η φυσιογνωμία του εκλιπόντος ανθρώπου. Όχι, όμως, του κάθε ανθρώπου. Γιγαντώνεται η φυσιογνωμία του ανθρώπου εκείνου, που η ζωή και το έργο του είναι συνδεδεμένα με τον διπλανό του, με τον συνάνθρωπο του, με την κοινωνία στην οποία πέρασε, μα κυρίως όταν το όνομά του είναι συνδεδεμένο με τα ιδανικά του έθνους.

«Ελάτε δω γειτόνισσες και σεις γειτονοπούλες μου,
τα σπάργανα να φτιάξουμε και το Χριστό ν’ αλλάξουμε
τα σπάργανα για το Χριστό, ελάτε όλες σας εδώ
να πάμε να γυρίσουμε, τα μάγια να σκορπίσουμε,
να πάμε στο ψηλό βουνό να δούμε τα βαγγέλια
να δούμε και την Παναγιά, όπου μας στέλνει τη χαρά
με του Χριστού τη δύναμη, τη χάρη του παιδιού της
τα σπάργανα για το Χριστό, ελάτε όλες σας εδώ
κοιμάται στα τριαντάφυλλα, γεννιέται μες στα λούλουδα
γεννιέται μες στα λούλουδα, κοιμάται στα τριαντάφυλλα.
Τα σπάργανα για τον Χριστό, ελάτε όλες σας εδώ
Τα σπάργανα να φτιάξουμε και το Χριστό ν’ αλλάξουμε»

Ακούστε παρακάτω την εκτέλεση

Άρθρο της εφημερίδας ΕΣΤΙΑ στις 24-12-1940

Ποια ευγνωμοσύνη οφείλει, πρέπει να οφείλει, ο Ελληνισμός ολόκληρος εις τον δόλιο αλλά και κωμικό ψευδοκαίσαρα της Ρώμης, διότι με την άτιμη ενάντια στην πατρίδα μας επίθεση του, του έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσει χθές την άφθαστη χαρά της αναγγελίας της εισόδου του απελευθερωτικού Ελληνικού στρατού στην Ιστορική και προσφιλή σε κάθε Ελληνική καρδιά Χειμάρρα.

Μέσα εις την όλην ιστορίαν της Ηπείρου, η οποία, διά μέσου μακρών αιώνων και χιλιετιών , είναι μια ιστροία υπερήφανου ακραιφνούς Ελληνισμού, περιπετειών, δοκιμασιών, αγώνων και θυσιών, η Ελληνικώτατη Χειμάρρα κατέχει εντελώς εξέχουσα θέση. Δέν έδωσε η Ήπειρος αυτή εις την Ελληνική Ιστορία μόνο υπέροχους πολεμιστές, των οποίων η γενναιότητα και η αυταπάρνηση μένουν ως μεγάλα παραδείγματα για όλες τις επιούσιες Ελληνικές γενιές έδωσε και τόσους μεγάλους ευεργέτες, όσους ίσως καμία άλλη Ελληνική περιοχή, και μεγάλους του γένους διδασκάλους και επιστήμονες, τιμήσαντας την Ελληνική επιστήμη. Τα ονόματα των Ζαππών και του Αρσάκη, του Τόσιτσα και του Μπάγκα , του Σίνα και του Αβέρωφ, του Ζωσιμά και του Στουρνάρα, τα ονόματα των μεγάλων διδασκάλων Πηγά και Μπαλάνου, Γορδίου και Κοσμά, δεν θα τα λησμονήσει ποτέ η ΕλληνικήΙστορία. Μέσα εις τα θαυμάσια εκπαιδευτήρια, τα οποία εις όλες τας πόλεις και τας πολίχνας της Ηπείρου έκτιζαν οι μεγάλοι αυτοί, ευεργέται, εδίδασκον ακόμη και κατά τους σκοτεινούς της δουλείας αιώνες οι μεγάλοι αυτοί διδάσκαλοι και συντηρούν και κρατούν τον εθνικό φρόνημα του πληθυσμού δια της Ελληνικής Παιδείας.

Όλη η Αλβανία ήταν μια μεγάλη φυλακή, ενώ το καθεστώς του τρόμου και της φοβέρας προς την Ελληνική Μειονότητα καταπιεστικότερο.

«Εκείνο πάντως το οποίο οφείλουν όλαι αι Ελληνικαί Κυβερνήσεις να γνωρίζουν, είναι ότι το θέμα (της Βορείου Ηπείρου) υφίσταται. Και εκείνον το οποίον απαγορεύεται εις τον αιώνα, είναι δι΄ οιονδήποτε λόγον η απάρνησις του ιερού αιτήματος….. Καθ΄ όσον αφορά την Βόρειο Ήπειρο... η διεκδίκησις είναι ιερά και απαράγραπτος»

Γεώργιος Παπανδρέου Από ομιλία του στη Βουλή των Ελλήνων στις 12/6/1960 (τώρα πως φτάσαμε στον μαλάκα τον Γιωργάκη ένας θεός ξέρει).

Η 17η Φεβρουαρίου 1914, ημέρα Ανακηρύξεως της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου

Μια ημερομηνία που θα έπρεπε να μνημονεύεται από συγκεκριμένο πολιτικό χώρο (ντιν νταν Λευκέ Λύκε που είσαι και στα έσω) υπερβολικά πλέον μετά από τις τελευταίες δηλώσεις του Μπερισα.

Στης 12 Φεβρουαρίου 1914 σχηματίσθηκε στο Αργυρόκαστρο η προσωρινή κυβέρνηση υπό τον , Γεώργιο Χρηστάκη - Ζωγράφο, ο αρχηγός της Ελληνικής πόλης Χειμάρρας ο ταγματάρχης Σπύρος Σπυρομήλιος εξέδωσε σειρά γραμματοσήμων.

Ένα γραμματόσημο αποκαλύπτει μια πτυχή της ιστορίας

Όταν η Ελλάδα απελευθερώθηκε από την γερμανική κατοχή, το 1944, ετέθη το θέμα έκδοσης μίας αναμνηστικής σειράς γραμματοσήμων για την συμβολή της Ελλάδας στην νίκη των συμμαχικών δυνάμεων κατά των δυνάμεων του άξονα. Όλες οι άλλες χώρες που είχαν εμπλακεί με τους συμμάχους, και όχι μόνο, ετοίμαζαν ή είχαν ήδη θέσει σε κυκλοφορία παρόμοιες εκδόσεις. Αποφασίστηκε λοιπόν από την Ελληνική κυβέρνηση η έκδοση να πραγματοποιηθεί στην Αγγλία με την μέθοδο της χαλκογραφίας για ένα πιο άρτιο αισθητικά αποτέλεσμα.

Ένα από τα γραμματόσημα που σχεδιάστηκαν εικόνιζε μια ελληνική στρατιωτική μονάδα σε πορεία κατά τον Ελληνοιταλικό πόλεμο.

Πράγματι στις 24 Οκτωβρίου 1946 ο αγγλικός εκτυπωτικός οίκος Thomas de la Rue στέλνει στην Ελληνική κυβέρνηση το δοκίμιο του σχετικού γραμματοσήμου για έγκριση ώστε να προχωρήσει στην εκτύπωση. Στις 11 Νοεμβρίου 1946 το Υπουργείο των ΤΤΤ εξετάζει το δοκίμιο και αποφαίνεται «Εγκρίνεται ως τελικόν δοκίμιον, υπό τον όρον αλλαγής της ένδειξης ΑΛΒΑΝΙΑ εις τοιαύτην ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ».

28 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1940 – 28 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

Σαν σήμερα, πριν από 72 χρόνια, οι μαχητές Ιωαννής Μπουραντάς, Στέφανος Γραβιάς και Χρήστος Στάμου από το Νομό Άρτας, άφησαν πίσω τους παιδιά, οικογένειες και ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της πατρίδας.

Μια μικρή ομάδα ευζώνων στρατοπέδευσε στο Βοδίνο. Σφυροκοπούσε με όπλα και πολυβόλα, ενάντια στα ιταλικά στρατεύματα, στον κάμπο της Δρόπολης. Οι στρατιώτες μας με σύνθημα «Επάνω τους παιδιά» ανάγκασαν τους Ιταλούς να τραπούν σε φυγή.

Όπως αναφέρουν και οι στίχοι:

Με το χαμόγελο στα χείλη
παν’ οι φαντάροι μας μπροστά
και ‘γίναν οι Ιταλοί ρεζίλι,
γιατί η καρδιά τους δεν βαστά...

28η Νοεμβρίου 1940, η βορειοηπειρωτική γη ποτίστηκε με το αίμα τους και αγκάλιασε περήφανα τα ηρωικά κορμιά τους.

Αποτελεί πρόκληση, πέρα από κάθε προηγούμενο, η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου Τιράνων, που υιοθέτησε αίτημα των Αλβανοτσάμηδων και μετονόμασε την ...πλατεία «AliDemi» σε «Sheshi Çamëria» (Πλατεία Τσαμουριάς). Πρόκειται για ακραία εθνικιστική πράξη, που δεν έχει κανένα ιστορικό έρεισμα... Φτάνουν πια οι αδίστακτες προκλήσεις των Αλβανοτσάμηδων, που έχουν κάνει εγκλήματα στη Θεσπρωτία... Απλοί Θεσπρωτοί εξοργίστηκαν από αυτή την πράξη και απαντούν στους Αλβανοτσάμηδες ότι "η ιστορία μιλά, οι τάφοι φωνάζουν, τα κόκαλα των δολοφονημένων Ελλήνων αποδεικνύουν την ελληνικότητα της Θεσπρωτίας". Αρχικά οι δημοτικοί σύμβουλοι του τσάμικου κόμματος "PDIU" είχαν προτείνει την μετονομασία της πλατείας «Avni Rustemi» σε πλατεία «Τσαμουριάς», όμως, η πρόταση αυτή δεν πέρασε και πρότειναν την μετονομασία της πλατείας «Ali Demi» σε «Sheshi Çamëria» (Πλατεία Τσαμουριάς). Ομόφωνα το δημοτικό συμβούλιο Τιράνων προχώρησε σε έγκριση της πρότασης, στα πλαίσια της 100ης επετείου της Ανεξαρτησίας της Αλβανίας. Η ομιλία του επικεφαλής των συμβούλων του "PDI", στο δημοτικό συμβούλιο Τιράνων, Tahir Muhedini, ήταν εξοργιστική από κάθε άποψη: Έτσι το όνομα της πλατείας θα συνοδεύεται από το όνομα της "Τσαμουριάς", για να τιμήσει αυτούς τους έξι χιλιάδες νεκρούς, οι οποίοι δεν κατάφεραν να επιζήσουν από το μακρύ δρόμο που αναγκάστηκαν να πάρουν χάρη στην ελληνική γενοκτονία. Επίσης, η πλατεία αυτή θα εκπροσωπήσει τους 300.000 τσάμηδες που βρίσκονται στην Αλβανία».

Η ιστορική ημέρα της 22 Νοεμβρίου 1940

Στὶς 22 Νοεμβρίου 1940 ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς προελαύνει μετὰ ἀπὸ σκληρὲς μάχες στὴν Κορυτσᾶ καὶ γίνεται δεκτὸς μέσα σὲ μία θάλασσα ἀπὸ γαλανόλευκες. Ἡ Κορυτσᾶ προστίθεται στὴ σειρὰ τῶν πόλεων καὶ χωριῶν τῆς Βορείου Ἠπείρου ποὺ ὑποδέχονται γιὰ τρίτη φορὰ ἀπὸ τὸ 1912 τὸν ἐλευθερωτὴ Ἑλληνικὸ Στρατὸ καὶ προδιαγράφει τὴν ἥττα τῆς φασιστικῆς Ἰταλίας. Ὁ ἀντίκτυπος ἀποκτᾶ παγκόσμιες διαστάσεις στὰ πρωτοσέλιδα τῶν ἐφημερίδων καὶ στὸ ραδιόφωνο. Οἱ γελοιογράφοι τῶν συμμαχικῶν χωρῶν ἐμπνέονται τὰ διάσημα σκίτσα ποὺ σατιρίζουν τὸν Μουσολίνι. Ἡ Κορυτσᾶ εἶναι ἡ πρώτη πόλη στὸν κόσμο ποὺ ἀπελευθερώνεται ἀπὸ τὶς δυνάμεις τοῦ Ἄξονα.

Τὸ 1941 ὁ Ὄρσον Οὐὲλς γυρίζει τὸν «Πολίτη Κέιν», ἴσως τὴν πιὸ ἄρτια ταινία ὅλων τῶν ἐποχῶν ποὺ σήμερα διδάσκεται στὶς Σχολὲς Κινηματογράφου ὅλου του κόσμου. Ἐκεῖ λοιπὸν γιὰ νὰ δοθεῖ τὸ ἱστορικὸ πλαίσιο τοῦ 1940 ποὺ διαδραματίζεται ἡ ὑπόθεση, προβάλλονται τὰ πρωτοσέλιδα τῶν ἐφημερίδων τῆς ἐποχῆς: «Δύο ἰταλικὲς μεραρχίες παγιδεύτηκαν στὰ ὑψώματα ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸ Στρατό», «Οἱ Ἕλληνες χτυποῦν τὴν Ἰταλία κατὰ μῆκος τῶν ὑψωμάτων τῆς Κορυτσᾶς» κ.α. Δίπλα λοιπὸν στὸ θάνατο τοῦ Κέιν διαβάζουμε μὲ μεγάλους τίτλους τὶς νίκες τοῦ Ἑλληνικοῦ Στρατοῦ καὶ τὴν κατάληψη τῆς Κορυτσᾶς! Ἡ τεράστια σημασία τῆς Ἑλληνικῆς νίκης στὴν ἔκβαση τοῦ πολέμου ἐκτιμήθηκε ἄλλωστε καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χίτλερ. H Λένι Ρίφενσταλ μία ἄλλη σημαντικὴ μορφὴ τῆς ἕβδομης τέχνης καὶ μούσα τοῦ ναζισμοῦ στὴν αὐτοβιογραφία της ἀναφέρει ὅτι ὁ Χίτλερ τῆς εἶπε σὲ συνάντησή τους στὶς 30 Μαρτίου 1944: "Ἂν οἱ Ἰταλοὶ δὲν εἶχαν ἐπιτεθεῖ στὴν Ἑλλάδα καὶ δὲν χρειάζονταν τὴ βοήθειά μας, ὁ πόλεμος θὰ εἶχε πάρει διαφορετικὴ τροπή. Θὰ εἴχαμε προλάβει νὰ κατακτήσουμε τὸ Λένινγκραντ καὶ τὴ Μόσχα, πρὶν πιάσει τὸ Ρωσικὸ ψύχος."

Το ζήτημα του ακριβούς αριθμού των νεκρών κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και την επιχείρηση καταστολής της, παραμένει ακόμη και σήμερα ένα δισεπίλυτο πρόβλημα, προκαλώντας συζητήσεις, αλλά και ισχυρισμούς ανιστόρητους και πέρα από κάθε λογική.

Όπως αναφέρει ο κ. Καλλιβρετάκης, Λεωνίδας, συγγραφέας και δημιουργός της έρευνας "Πολυτεχνείο '73: Το ζήτημα των θυμάτων: Νεκροί και τραυματίες" , "η χαώδης και ατεκμηρίωτη πληροφόρηση που υπάρχει γύρω από αυτό το ζήτημα, δεν είναι δυνατόν να απολαμβάνει εσαεί αυτή την ιδιότυπη 'ασυλία', στο όνομα της δήθεν προστασίας της φήμης του Πολυτεχνείου".

Από τα μέσα του 2002 έχει ξεκινήσει μια ιστορική έρευνα στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών με τίτλο "Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973". Στο πλαίσιο αυτής της έρευνας επιχειρείται η συγκέντρωση και επεξεργασία με επιστημονικές μεθόδους τεκμηρίων που αφορούν σε πολλές παραμέτρους των γεγονότων, όπως το χρονικό της εξέγερσης, το επιχειρησιακό σχέδιο για την καταστολή της, η εξέλιξη των γεγονότων έξω από το Πολυτεχνείο κ.ο.κ. Ένα από τα ζητούμενα είναι, φυσικά, ο αριθμός και η ταυτότητα των θυμάτων. Αν και η έρευνα βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, επιχειρείται στο σημείο αυτό μια συνοπτική παρουσίαση των πρώτων διαπιστώσεων, με έμφαση στη "γενεαλογία" του ζητήματος.

ΠΑΝΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδας, ιδρύεται Εργαστήριο Ηπειρώτικου Πολυφωνικού Τραγουδιού. Σκοπός του η διάδοση της παλαιότατης, σπανιότατης πολυφωνικής κληρονομιάς, με το τόσο επίκαιρο αξιακό περιεχόμενο της συλλογικής έκφρασης και νοοτροπίας. Το Ηπειρώτικο Πολυφωνικό Τραγούδι είναι ένα στολίδι της Ηπειρώτικης μουσικής παράδοσης κι η Πανηπειρωτική θέλει να συμβάλει στον αγώνα για τη διάσωσή του σε μια εποχή οριακή για την επιβίωση της αυθεντικής ερμηνείας.

Το Ε.Η.Π.Τ. θα λειτουργεί στο πλαίσιο της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδας. Τα σεμινάριά του μπορούν να τα παρακολουθούν μέλη των Αδελφοτήτων, των Ενώσεων και Συλλόγων Αποδήμων Ηπειρωτών καθώς και τα μέλη της Χορωδίας της Π.Σ.Ε. Ιιδαίτερο κάλεσμα απευθύνεται σε νέους, απόδημους ηπειρώτες για να κάνουν δική τους υπόθεση το μέλλον της Ηπειρώτικης Πολυφωνίας.