Τα Αγία Θεοφάνεια είναι μία από τις αρχαιότερες εορτές της εκκλησίας μας η οποία θεσπίσθηκε το 2ο αιώνα μ.Χ. και αναφέρεται στη φανέρωση της Αγίας Τριάδας κατά τη βάπτιση του Ιησού Χριστού. Η ιστορία της βάπτισης έχει ως εξής: Μετά από θεία εντολή ο Ιωάννης ο Πρόδρομος εγκατέλειψε την ερημική ζωή και ήλθε στον Ιορδάνη ποταμό όπου κήρυττε και βάπτιζε. Εκεί παρουσιάσθηκε κάποια ημέρα ο Ιησούς και ζήτησε να βαπτισθεί. Ο Ιωάννης, αν και το Άγιο Πνεύμα τον είχε πληροφορήσει ποιος ήταν εκείνος που του ζητούσε να βαπτισθεί, στην αρχή αρνείται να τον βαπτίσει ισχυριζόμενος ότι ο ίδιος έχει ανάγκη να βαπτισθεί από Εκείνον. Ο Ιησούς όμως του εξήγησε ότι αυτό ήταν το θέλημα του Θεού και τον έπεισε να τον βαπτίσει. Και τότε μπροστά στα έκπληκτα μάτια των θεατών διαδραματίσθηκε μία μοναδική και μεγαλειώδης σκηνή, όταν με την μορφή ενός περιστεριού κατήλθε το Άγιο Πνεύμα και κάθισε επάνω στο βαπτιζόμενο Ιησού, ενώ συγχρόνως ακούσθηκε από τον ουρανό η φωνή του Θεού η οποία έλεγε: «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα» («Αυτός είναι ο αγαπημένος μου Υιός, αυτός είναι ο εκλεκτός μου»).

Το βασικό πρόβλημα στις ελληνοαλβανικές σχέσεις υπήρξε η διεκδίκηση της περιοχής, την οποία οι Αλβανοί ονομάζουν Νότια Αλβανία και οι Έλληνες, όπως είναι και το ορθό, Βόρειο Ήπειρο.

Οι ελληνικές θέσεις σ’ αυτή τη διεκδίκηση στηρίζονταν σε ιστορικά γεγονότα και σε φυλετικές και θρησκευτικές διακρίσεις. Οι Αλβανοί διεκδικούσαν τμήμα του Ηπειρωτικού χώρου με το αιτιολογικό ότι στο τμήμα αυτό κατοικούσαν αλβανόφωνοι ορθόδοξοι και μουσουλμάνοι. Ένα πρόβλημα που κληροδοτήθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι συνήθιζαν στις απογραφές να κατατάσσουν τους πληθυσμούς της Αυτοκρατορίας ανάλογα με το θρήσκευμα που ακολουθούσαν. Αυτή η συνήθεια των Τούρκων να θεωρούν τη θρησκεία και όχι την εθνική συνείδηση ως κριτήριο καθορισμού της εθνικότητας, υπήρξε η αιτία της διαμάχης μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών.

Οι μουσουλμάνοι Αλβανοί που ασκούσαν στην Ήπειρο την τουρκική εξουσία, δημιουργούσαν σύγχυση των ορίων Ηπείρου και Αλβανίας. Έτσι ιστορικά οι Έλληνες τοποθετούσαν τα όρια της Ηπείρου, όπως είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, στο Γενούσο (Σκούμπι) ποταμό, ενώ οι μουσουλμάνοι Αλβανοί επεξέτειναν τα όρια της Αλβανίας μέχρι τον Αμβρακικό κόλπο. Η διαμάχη αυτή συνεχίστηκε μέχρι το 1912, χρονιά που οι Αλβανοί κατόρθωσαν να διασφαλίσουν σημαντικές παραχωρήσεις από τους Νεότουρκους, με κυριότερη την εδαφική καταγραφή της Αλβανίας, αφού μέχρι τότε ήταν απλά μια γεωγραφική έκταση χωρίς όρια.

Η σημαία της Χειμάρρας κατά την Τουρκοκρατία, εικονίζονται οι Αρχάγγελοι, Μιχαήλ και Γαβριήλ ως οι προστάτες της πόλης

Το βράδυ 4ης Νοέμβρη μέρα Κυριακή, παρευρέθημεν στη λιτανεία λειψάνων Αγίου Σπυρίδωνος όπου τοποθετήθην με Πολυξίγγη και επισήμους. Τιμητικά προσκύνησα σώμα Αγίου και τα άνθη ρόδων που έλαβα τα φυλάω για να τα στείλω στους γονείς μου. Μετά τη λειτουργία καθήσαμε μετά του δημάρχου στο καφενείο του ξενοδοχείου ενώπιον της ωραίας πλατείας και του παλαιού φρουρίου της πόλης. Μετά τηλεγραφήσαμε προς Βενιζέλο και Σαπουτζάκη παρακαλούντες να περάσουμε στην Ήπειρο.

Απ' το ημερολόγιο
του Καπετάν Στυλιανού Γαλερού
Απόσπασμα απ' το υπό έκδοσιν βιβλίο
για τη δράση του σώματος του Στυλιανού Γαλερού
στη Χειμάρρα το 1912-13

Η «Εαρινή Επίθεση» των Ιταλών απέτυχε. Ο Μουσολίνι έφυγε ταπεινωμένος. Το ύψωμα 731 έγινε δόξα και το όνομά του γράφτηκε στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη: «731».

Μεγάλη συμβολή στον Β' ΠΠ είχε και η χώρα μας. Πιο γνωστή στο ευρύ κοινό, η ελληνο-ιταλική σύγκρουση και η Μάχη της Κρήτης (Επιχείρηση Ερμής). Ένα περιστατικό ηρωικό από το ελληνο-αλβανικό μέτωπο που δεν είναι τόσο πολύ διαδεδομένο, διαδραματίστηκε κατά την διάρκεια της "Εαρινής Επίθεσης" των Ιταλών...

«Το εν λόγω ύψωμα βρίσκεται περί τα 20χιλ βόρεια της Κλεισούρας. Ήταν ένα από τα ισχυρότερα ερείσματα, που κατέλαβε ο Ελληνικός Στρατός κατά τους χειμερινούς αγώνες, που προηγήθηκαν, κλειδί της όλης τοποθεσίας, στον κεντρικό τομέα της Αλβανίας. Η παραμονή σε ελληνικά χέρια του υψώματος αυτού καταδίκαζε κάθε προσπάθεια των Ιταλών. Η αρχή της ιταλικής επίθεσης έγινε νωρίς το πρωί της 9ης Μαρτίου, με σφοδρή δράση του πυροβολικού με όλμους και αεροπορικό βομβαρδισμό των ελληνικών θέσεων.

Το επίσημο ιταλικό τελεσίγραφο

Στις 3 τα μεσάνυχτα της 28ης Οκτωβρίου ο πρεσβευτής της Ιταλίας στην Ελλάδα κόμης Γκράτσι επιδίδει στον πρωθυπουργό της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά το παρακάτω τελεσίγραφο

Παρακάτω θα διαβάσετε έναν μεσελέ (ιστοριούλες στα πεζούλια και τις εξώθυρες) του Αλέξανδρου Χ. Μαμμόπουλου από την μεγάλη του συλλογή στους τόμους "ΗΠΕΙΡΟΣ" του 1961
.
Μια ξεχωριστή νότα ευτράπελη και εξυπνότατη του Αργυροκάστρου ήταν οι κολιάκηδες, οι αγυιόπαιδες, τα χαμίνια, οι γαυριάδες. Άφθονη τροφή για δράση τους έδιναν οι πολυποίκιλοι τύποι, που κατέφθαναν στην πόλη τους απ' όλες τις περιφέρειες, που αναφέραμε. Ποιος μπορεί να τους λησμονήσει; Απ' αυτούς έγινε το συνώνυμο κολιάκης, που σημαίνει, σ' όλη την περιφέρεια, τον Καστρινό προς δήλωση πειράγματος, μα και τον πανούργο, τον έξυπνο, εκείνον που δεν σέβεται τον μεγαλύτερό του.

Μια επαρχιώτισσα γριά μπαίνει στην είσοδο της πόλεως. Ξεκαβαλλικεύει, σέρνει το γαϊδούρι από το καπίστρι και σκυφτή, κουφή, στηριζόμενη στο μπαστούνι ανέβαινε το καλντερίμι για το παζάρι.

Ο κολιάκης, αθέατος, από το διπλανό σοκάκι έχει ανέβει κιόλας στο σαμάρι του γαϊδάρου της γριάς και θρονιασμένος κουνάει τα πόδια του δαγκάνοντας ένα ψημένο καλαμπόκι.

Η θριαμβευτική πομπή συνεχίζει μέχρι την αγορά, όπου ο κολιάκης πασίγνωστος δέχεται τα πυρά των ομοίων του και σβέλτος, όπως είναι κατεβαίνει κι εξαφανίζεται ανάμεσά σ' αυτούς.

-- Αγχιασμός ή Ογχησμός, Σκάλωμα - Άγιοι Σαράντα, Porto Eda, Saranda......
-- Η νύφη του Ιονίου
-- Η πόλη των Αγίων Σαράντα είναι κτισμένη στην ειδυλλιακή θέση του αρχαίου Ογχησμού ή Αγχιασμού και άκμασε σαν εμπορικός σταθμός τα Ρωμαϊκά χρόνια καθώς εξυπηρετούσε το εμπόριο μεταξύ Ηπείρου και Ιταλίας. Ήταν έδρα επισκοπής. Μετά την καταστροφή της από τις αλλεπάλληλες επιδρομές των Γότθων (552 μ.Χ.)οι κάτοικοί της κατέφυγαν στην Χειμάρρα.

Στα χρόνια της τουρκοκρατίας δημιουργήθηκε στην τοποθεσία της τελωνειακός και στρατιωτικός σταθμός γνωστός με το όνομα Σκάλωμα ή Σκαλα των Αγίων Σαράντα ,από την γειτονική ομόνυμη εκκλησία.Την Εκκλησία των Σαράντα Μαρτύρων της Σεβαστείας οι ιστορικοί την περιγράφουν ως πρωτοβυζαντινής τεχνοτροπίας ,με δύο σειρές κολώνες και αψίδες.Λένε ότι στον περίβολό της υπήρχαν 40 εκκλησίες ,μία για κάθε Μάρτυρα.

Η σύγχρονη πόλη έχει την αρχή της στα τελευταία χρόνια του 19ου αιώνα μετά την επανάσταση και την καταστροφή στο γειτονικό Λύκουρσι και τα πρώτα ταραγμένα χρόνια του 20ου αιώνα.Τότε συνοικίσθηκαν κοντά στο λιμάνι πολεμόπληκτοι αγρότες των γύρω περιοχών και νομάδες Βλάχοι ,οι οποίοι είχαν πάντοτε εκεί τα χειμαδιά τους.

Την απάντηση στην κ. Ρεπούση για τα περί «νεκρής γλώσσας» τη δίνει ο Οδυσσέας Ελύτης, ο οποίος στην τελετή απονομής του βραβείου Νόμπελ τον Νοέμβριο του 1979 ανέφερε μεταξύ άλλων:

Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επαναστάσεως ο Βορειοηπειρώτης οπλαρχηγός Χατζημιχάλης Νταλιάνης έφθασε έως τον Λίβανο και τη Συρία για να ξεσηκώσει την ορθόδοξη χριστιανική κοινότητα της περιοχής κατά των κατακτητών οθωμανών. Ο Χατζημιχάλης, ο οποίος τελικά φονεύθηκε μαχόμενος στο Φραγκοκάστελλο της Κρήτης, εστάλη από τους επαναστατημένους Ελληνες για να εντάξει στη μεγάλη Ελληνική Επανάσταση φιλικούς πληθυσμούς, οι οποίοι δεν μιλούν ελληνικά, αλλά θεωρούν εαυτούς απογόνους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της Ρωμανίας. Οι Ελληνες του 19ου αιώνα είχαν πλήρη συνείδηση ότι η βυζαντινή κληρονομιά τούς συνέδεε με το ποίμνιο του Πατριαρχείου Αντιοχείας, τους Ρουμ Ορτοντόξ (Ρωμιοί ορθόδοξοι) της Συρίας και του Λιβάνου.

Τώρα που δυσάρεστα γεγονότα ξαναφέρνουν τη Συρία στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, είναι χρήσιμο να εστιάσουμε την προσοχή μας -και την προσευχή μας- στους ομόδοξους αδελφούς μας. Το Πατριαρχείο Αντιοχείας έχει το όνομα μιας ιστορικής πόλεως των ελληνιστικών και βυζαντινών χρόνων, αλλά εδρεύει στη Δαμασκό της Συρίας. Η Αντιόχεια είναι πλέον τουρκική πόλη, έπειτα από μία περίεργη συνεργασία Γάλλων και Τούρκων εις βάρος της Συρίας κατά τις παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η περιοχή αυτή λέγεται στα αραβικά Χατάι και στα τουρκικά Ισκεντερούν Σαντζάκ (νομός Αλεξανδρέττας). Θεωρείται από τη Συρία ως έδαφος παρανόμως κατεχόμενο από τους Τούρκους.

Μια φωτογραφία του 1956 δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις

Τα σημαντικότερα αλβανικά ΜΜΕ επαναλαμβάνουν όσα έγραψε πριν από λίγο στο FB ο εκπρόσωπος τύπου της Αρχιεπισκοπής Θ.Δήμας για την πραγματικότητα όσον αφορά την εκκλησία της Πρεμετής. Ο κ. Δήμας, αναρτώντας και μια φωτογραφία της εκκλησίας τραβηγμένη το 1956, απευθυνόμενος σε όσους προσπαθούν να εξαπατήσουν την αλβανική κοινή γνώμη, γράφει:

Ένα επίκαιρο βίντεο που μαρτυρά πως το καθεστώς του Ενβέρ Χοτζα μέσα από την οργάνωση της νεολαίας ''Ναΐμ Φράσερι'' στο Δυρράχιο ανέλαβε να εκτελέσει μια πράξη με σκοπό την οριστική κατάργηση του χριστιανισμού στην Αλβανία μέσα από το γκρέμισμα των εκκλησιών και τον εξευτελισμό του κλήρου.

2 Μαρτίου 1913

«Προκειμένου να απέλθητε έντευθεν, οικεία βούλησει, και επικείμενης της λήξεως του αγώνος, δράττομαι της ευκαιρίας να ομολογήσω Υμίν την εκ μέρους του τόπου μου ευγνωμοσύνην δια τας υπηρεσίας τας οποίας προσεφέρετε προς αυτός.

Η Χειμάρα θα φέρει μετά συγκινήσεως την ανάμνησιν οτι τα τέκνα της Κρήτης ανέμιξαν το αίμα μας μετά του αίματος των ιδίων αυτής τέκνων και δι' αυτού επότισαν τα Ελληνικά αυτής εδάφη, αποτίοντες το φόρον του καθήκοντος προς την μεγάλης μας Πατρίδα την Ελλάδα

Ο Αρχηγός ιδιαιτέρως βεβαιοί ότι ο Αρχηγός των Κρητών Εθελοντών και ανδρείου καθ' όλας τας μάχας, αλλά και περινουστάτου ανδρός δυναμένου να διοικήση πολλούς και ανομοίους κατά τα ήθη μαχητάς θεωρεί επιβεβλημένον καθήκον ενόρκως να πιστοποιήση οτι ο Γαλερός είναι άξιος πάσης τιμής και αμοιβής και η Πατρίς δεόν εν καιρώ να μη λησμονήση τας παρασχεθείσας προς αυτήν υπηρεσίας του περι ων και άλλοθι θα ποιήσω μνείαν.

Ο Αρχηγός
Τ.Σ. Υπ. Σπυρομήλιος»

Ποτέ και πουθενά δίχως το ντουφέκι του ο καπετάν Μπουάς.

Σε αναμνηστική φωτογραφία με τους συναγωνιστές του στην μάχη για την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Δίπλα απ' την σημαία το σύνθημα που υπηρέτησε μέχρι και τον θάνατό του «ΕΝΩΣΙΣ Η ΘΑΝΑΤΟΣ»

Μετά τον Β΄ Π.Π., τότε που χαράσσονταν τα νέα σύνορα, που είχε ξεκινήσει ο λεγόμενος «ψυχρός πόλεμος», που είχε τεθεί επισήμως η διεκδίκησις της Ελλάδος επί της Β. Ηπείρου και που ο Ελληνικός Στρατός ήταν έτοιμος να απελευθερώσει την «δόλια μας αδελφή».

Ανατρέχουμε στα γιουγκοσλαβικά αρχεία και βρίσκουμε ένα «Σημείωμα της συζήτησης του Bebler με τον Cannon (αμερικανό πρέσβη στο Βελιγράδι) για την αμερικανική θέση σχετικά με το αμετάβλητο των συνόρων (26/03/1948)». Ιδού η αντιμετώπιση που μας επιφύλαξαν οι «μεγάλοι μας σύμμαχοι», που για χάρη τους χύσαμε ποταμούς αίματος:
«Αναφορικά με την τελευταία μας συνομιλία για τα επεισόδια στα ελληνοαλβανικά σύνορα και τη δήλωσή του κατά τη συνομιλία αυτή, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι εναντίον κάθε μεταβολής των συνόρων και ότι είναι αδιανόητο να αναμένεται η συγκατάθεσή του σε πιθανή απόπειρα της ελληνικής κυβέρνησης να μεταβάλλει τα σύνορα με τη βία, έστειλε τηλεγράφημα στο StateDepartment, θέτοντας το ερώτημα αν επιδοκιμάζεται η στάση του. Έλαβε καταφατική απάντηση στην οποία αναφέρεται ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι αντίθετη σε κάθε αναθεώρηση των ελληνοαλβανικών συνόρων με κάθε μορφή.