Στις 14 Ιανουαρίου του 1920 η Συνδιάσκεψη της ειρήνης εξέδωσε διακοίνωση της οποίας η τέταρτη παράγραφος όριζε ότι η Ιταλία θα κρατούσε τον έλεγχο της Αυλώνας και την εντολή για τα ζητήματα της Αλβανίας, ενώ το νότιο σύνορο της Αλβανίας θα ήταν η προταθείσα γραμμή από τη γαλλική και τη βρετανική αντιπροσωπεία στην Επιτροπή επί των ελληνοαλβανικών συνόρων.

Στις ιταλοαλβανικές διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν, στα μέσα Απριλίου 1920, επιτεύχθηκε συμφωνία, βάσει της οποίας τα ιταλικά στρατεύματα επρόκειτο να αποχωρήσουν από το Αργυρόκαστρο, την Πρεμετή και το Λεσκοβίκι, ενώ τον επόμενο μήνα αποχώρησαν και τα γαλλικά στρατεύματα από την Κορυτσά, χωρίς να υπάρξει συνεννόηση με την ελληνική κυβέρνηση για αντικατάσταση των γαλλικών δυνάμεων με ελληνικές.

Οι ελληνοαλβανικές διαπραγματεύσεις κατέληξαν στις 15/28 Μαΐου 1920 στο Πρωτόκολλο της Καπεστίτσας, σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα δεσμεύτηκε να μην καταλάβει την Κορυτσά, αναμένοντας τη διευθέτηση του ζητήματος είτε από τη Συνδιάσκεψη είτε κατόπιν διμερούς συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας. Με βάση το ίδιο Πρωτόκολλο η Αλβανία δεσμεύτηκε να επιληφθεί της προστασίας του ελληνικού στοιχείου της Βόρειας Ηπείρου και να σεβαστεί οποιαδήποτε απόφαση λάμβαναν οι Μεγάλες Δυνάμεις για τα ελληνοαλβανικά σύνορα.

Έτσι στις 17 Μαΐου 1920 η Αμερικανική Γερουσία αναγνώρισε με σχετικό της ψήφισμα τα ελληνικά δίκαια στη Βόρεια Ήπειρο.370 Στα τέλη Ιουνίου 1920 ο νέος πρωθυπουργός της Ιταλίας, Giovanni Giolitti, μίλησε δημόσια για την ανεξαρτησία της Αλβανίας, ενώ στις 22 Ιουλίου 1920, ο νέος υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας, Sforza, κατήγγειλε τη συμφωνία Tittoni- Βενιζέλου, στηριζόμενος στο άρθρο 7 της παραπάνω συμφωνίας, το οποίο αναγνώριζε το δικαίωμα σε κάθε πλευρά να αποδεσμευθεί από την υποχρέωση τήρησης των όρων της συμφωνίας εφόσον δεν ικανοποιούνταν οι διεκδικήσεις της.