Σαν σήμερα στις 17 Δεκεμβρίου του 1913, η Διεθνής Επιτροπή των Μεγάλων Δυνάμεων (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, Αυστρία, Γερμανία, Ιταλία) για την χάραξη των συνόρων, η οποία είχε αναλάβει τον διακανονισμό των ορίων του νεοσύστατου αλβανικού κράτους, προχωρά στην σύνταξη του Πρωτοκόλλου της Φλωρεντίας με το οποίο και τελικά γίνεται η διχοτόμηση της ενιαίας Ηπείρου.

Βάσει του εν λόγω πρωτοκόλλου, ολόκληρη η Βόρεια Ήπειρος, συμπεριλαμβανομένων των ιστορικών περιοχών της όπως η Χιμάρα, το Δέλβινο, το Αργυρόκαστρο, η Πρεμετή, το Λεσκοβίκι και η Κορυτσά θα υπάγονταν πλέον στο αλβανικό κράτος.

Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει να διαγράφεται η συνεχόμενη αγωνιστική πορεία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού για δικαίωση, η οποία όμως ποτέ δεν ήλθε.

Με αυτό το πρωτόκολλο οι βορειοηπειρώτικες κοιτίδες στερούνται μια για πάντα την Μητέρα Πατρίδα, αν και ακολούθησαν αγώνες και απελευθερώσεις, που συνεχώς ακυρώνονταν από τις Μεγάλες Δυνάμεις και τα συμφέροντά τους στην περιοχή.

Λόγω των πολιτικών σκοπιμοτήτων και των αισχρότατων παρεμβάσεων της Ιταλίας και της Αυστροουγγαρίας η Βόρειος Ήπειρος παρέμεινε στην Αλβανία και οι κάτοικοι της είτε αναγκάστηκαν είτε να εγκαταλείψουν μαζικά τον τόπο τους, είτε μερικές δεκαετίες αργότερα να περιοριστούν σε αυθαίρετες μειονοτικές ζώνες, οι οποίες στην πορεία άλλαξαν ακόμη και την αποδοχή των Βορειοηπειρωτών μεταξύ τους.

Ακολούθησαν μεγάλοι αγώνες και πολλές διαμαρτυρίες που κορυφώθηκαν με την βραχύβια Αυτονομία της Βορείου Ήπειρου.

Ωστόσο μετά το τέλος του Βορειοηπειρωτικού Αγώνα, ξεκινά η διαδικασία της συστηματικής αλβανοποίησης των Ελλήνων, η οποία κατάφερε να προκαλέσει ζημιά κυρίως σε πληθυσμούς που κατά την διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχαν υιοθετήσει την αλβανική γλώσσα ως βασική τους ή ήταν δίγλωσσοι. Επίσης το ίδιο έγινε και στους βλαχόφωνους Έλληνες.

Οι παραπάνω ενέργειες κορυφώθηκαν επί καθεστώτος Χότζα, όπου και τραυμάτισαν βάναυσα την συνείδηση των ανθρώπων.