Την εποχή που τα ιταλικά στρατεύματα αποβιβάζονταν στο λιμάνι της Αυλώνας και καταλάμβαναν την πόλη με την ενδοχώρα της, ο Εσάτ Πασάς βρισκόταν περικυκλωμένος στο Δυρράχιο από Αλβανούς στασιαστές. Αιτία της πολιορκίας υπήρξε το νέο επαναστατικό κίνημα των Αλβανών, το οποίο αναζωπυρώθηκε στα μέσα Νοεμβρίου και επιδίωκε την ανατροπή του Εσάτ και την ανάληψη της εξουσίας της χώρας από τους εκπροσώπους του.

Όπως αναφέρει ο Ευάγγελος Σήτος στο πόνημά του, «Το Βορειοηπειρωτικό Ζήτημα στον ημερήσιο αθηναϊκό Τύπο την εποχή του Εθνικού Διχασμού 1914-1917», ο νέος κύκλος αναταραχών στην κεντρική Αλβανία προσέλκυσε αμέσως την προσοχή της ελληνικής κυβέρνησης, κυρίως λόγω της σχέσης της με τον Αλβανό πρωθυπουργό, ενώ προξένησε ιδιαίτερη αίσθηση και στον ελληνικό Τύπο, ο οποίος παρακολουθούσε με έντονο ενδιαφέρον τις εξελίξεις στη γειτονική χώρα. Από τις εξεταζόμενες εφημερίδες, οι περισσότερες ασχολούνταν κατά βάση με την καταγραφή των ειδήσεων, ωστόσο υπήρχαν ορισμένες που αναζητούσαν μέσα από τα δημοσιεύματά τους και τους υποκινητές της εξέγερσης, καθώς επίσης και τα βαθύτερα κίνητρα των επαναστατών. Χαρακτηριστικό είναι πάντως ότι στο θέμα αυτό όλες κατέληγαν στο ίδιο συμπέρασμα: θεωρούσαν ως υπεύθυνους για την αλβανική επανάσταση τους Νεότουρκους και τους Αυστριακούς, οι οποίοι με την εκδίωξη του Εσάτ απέβλεπαν στην ανάκτηση του ελέγχου της κεντρικής και βόρειας Αλβανίας, αλλά και στην απομάκρυνση της πιθανότητας διαμελισμού της χώρας από τους ξένους εταίρους του Αλβανού πρωθυπουργού.

Η ελληνική κυβέρνηση, βλέποντας την αναστάτωση που προκάλεσε στη γείτονα χώρα η παρουσία της «Έλλης» στο Δυρράχιο, επιχείρησε να καθησυχάσει τη Ρώμη, εκδίδοντας ανακοίνωση, στην οποία υπογράμμιζε ότι η αποστολή του πολεμικού πλοίου «δεν αποβλέπει εις τίποτε άλλο, παρά μόνον εις την παραλαβήν και προστασίαν των ορθοδόξων Ελλήνων εν περιπτώσει κινδύνου εκ της ενδεχομένης εισβολής των επαναστατών», επισήμαινε δε ότι για την ενέργεια αυτή είχαν δοθεί επαρκείς εξηγήσεις και στις Μεγάλες Δυνάμεις. Κατά παρόμοιο τρόπο ενήργησε με τη σειρά του και ο Έλληνας πρέσβης στη Ρώμη, Λάμπρος Κορομηλάς, ο οποίος, με δηλώσεις του στην «Τριμπούνα», εξέφρασε την έκπληξή του για τα υπερβολικά και άδικα σχόλια των ιταλικών εφημερίδων και διευκρίνισε ότι «το καταδρομικό μας εστάλη εκεί τη αιτήσει της Ελληνικής Πρεσβείας Δυρραχίου, με σκοπόν να προσφέρη καταφύγιον εν περιπτώσει κινδύνου ή ανάγκης, εις τους υπηκόους Έλληνας της πόλεως οίτινες θα επεθύμουν να επιβιβασθούν. Ουδείς άλλος λόγος δεν προκάλεσε την αποστολήν του» τόνιζε. Πέρα, όμως, από τις επεξηγητικές δηλώσεις των κυβερνητικών εκπροσώπων, η πολεμική του ιταλικού Τύπου κατά της ελληνικής ενέργειας επέφερε και την κινητοποίηση των ελληνικών εφημερίδων -βενιζελικών και αντιβενιζελικών- οι οποίες έσπευσαν άμεσα να πάρουν θέση, τόσο για την αποστολή της «Έλλης» στο Δυρράχιο όσο και για τη εχθρική στάση των δημοσιογραφικών οργάνων της Ιταλίας.

Η Πατρίς, ευθυγραμμιζόμενη στο θέμα αυτό πλήρως με την κυβερνητική ανακοίνωση, υποστήριζε ότι η παρουσία του ελληνικού καταδρομικού έξω από το Δυρράχιο υπαγορεύθηκε από φιλανθρωπικούς λόγους και απέβλεπε στην προστασία της πολυάριθμης ελληνικής κοινότητας του Δυρραχίου, η οποία, λόγω της εκτεταμένης αναρχίας στην ευρύτερη περιοχή, βρισκόταν σε μεγάλο κίνδυνο. Ανέφερε σχετικά σε κύριο άρθρο της: Το υπό της Ελληνικής Κυβερνήσεως ληφθέν μέτρον αποστολής πολεμικού εις τα ύδατα του Δυρραχίου αποτελεί πράξιν στοιχειώδους ανθρωπισμού και φιλανθρωπίας (...). Εις το Δυρράχιον ταύτην την στιγμήν υπάρχουν 350 οικογένειαι Ελληνορθοδόξων Αλβανών (εννοεί Έλληνες με αλβανική υπηκοότητα) και 35 Ελλήνων υπηκόων. Εκτός αυτών υπάρχει Έλλην Μητροπολίτης και Ελληνικά σχολεία. Εχρειάζετο άραγε σοβαρότερος λόγος δια να δικαιολογήση το υπό της ελληνικής κυβερνήσεως λήφθέν μέτρον προνοίας, όταν ολόκληρος η Αλβανία σήμερον αναρχήται, ο εν Δυρράχιω δε πρεσβευτής της Ιταλίας έσπευσεν ήδη να επιβιβασθή ενός των ορμούντων εκεί ιταλακών πολεμικών; διερωτόταν ο συντάκτης της.

Σε ό,τι αφορά τις αντιδράσεις του ιταλικού Τύπου για την αποστολή της «Έλλης» στο Δυρράχιο, η Πατρίς τις αντιμετώπιζε με μειωτική διάθεση, υποστηρίζοντας ότι «εφόσον αι κυβερνήσεις των Μεγάλων Δυνάμεων ανεγνώρισαν την ενέργειαν ταύτην της ελληνικής κυβέρνησης ως επιβληθείσαν υπό των περιστάσεων, αι κρίσεις και τα σχόλια του ανεύθυνου Τύπου δεν αξίζει να αποτελούν θέμα συζητήσεως». Επιπλέον η εφημερίδα^ σε μια προσπάθεια να υποβαθμίσει περαιτέρω τη σημασία των ιταλικών δημοσιευμάτων που στρέφονταν κατά της ελληνικής πρωτοβουλίας, τα απέδιδε σε μικρή μερίδα εθνικοφρόνων Ιταλών, «οίτινες εξ ιδιοσυστασίας είναι υποχρεωμένοι να διαβλέπουν πολιτικούς κινδύνους εις πάσαν ενέργειαν τρίτων», ενώ αναφερόμενη και στα «δυσμενή σχόλια» της «Τριμπούνα», του ημιεπίσημου οργάνου της Ρώμης, η ίδια ισχυριζόταν ότι αυτά δεν εξέφραζαν τόσο τη στάση της επίσημης ιταλικής κυβέρνησης όσο την άποψη ορισμένων συντακτών της, οι οποίοι διαπνέονταν από έντονα ανθελληνικά αισθήματα.

Ο Χρονογράφος