Τον πολιούχο της Άγιο Χαράλαμπο, εόρτασε με λαμπρότητα, η πόλη των Αγίων Σαράντα Βορείου Ηπείρου, την Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2025.

Το εκκλησίασμα ήταν πυκνό, μεταξύ των οποίων και μαθητές/τριες των εκπαιδευτηρίων στην περιοχή της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας.

Της Θείας Λειτουργίας προέστη ο Γεν. Αρχιερατικός Επίτροπος της Μητροπόλεως Αργυροκάστρου πρωτοπρεσβύτερος π. Παντελεήμων Μήτρου, συλλειτουργούντων ιερέων της περιοχής, ενώ προς το τέλος της εψάλη επιμνημόσυνη δέηση υπέρ του κτήτορα του ναού αοιδίμου Αρχιεπισκόπου Αναστασίου.

Να σημειωθεί ότι ο ναός του Αγίου Χαραλάμπους, ο οποίος ήταν προστάτης της πόλης πριν ακόμη επιβληθεί το αθεϊστικό καθεστώς, αποτελεί ένα κόσμημα και εγκαινιάστηκε από τον προκαθήμενο της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας Αναστάσιο τον Αύγουστο του 2011.

Άρχισε να κτίζεται, στο πλαίσιο του δημιουργικού και ανακαινιστικού έργου του Μακαριωτάτου, το 1995, σε σημείο, που υπήρχε παλαιότερα ναός και είχε κατεδαφιστεί από το Χότζα,, για να μετατραπεί σε πάρκο.

Με τη μεσολάβηση των ταραχών του 1997, οι εργασίες σταμάτησαν, για να ξεκινήσουν εκ νέου το 1998 και να ολοκληρωθούν το 1999, οπότε ο ναός αποτέλεσε ενορία των Αγίων Σαράντα.

Στο κήρυγμά του ο θεολόγος Στέφανος Κότι, αναφέρθηκε στο παράδειγμα της ζωής του αγίου και στην ακλόνητη πίστη του μέχρι το τέλος.

Οι πιστοί, που προσήλθαν στο ναό, ένιωσαν στην κουρασμένη ψυχούλα τους την αίσθηση, που είναι και ανάγκη, να μένουν αμετακίνητοι, σταθεροί και αφοσιωμένοι ακόλουθοι του Χριστού, όπως ακριβώς τους δίδαξε ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος.

Μέσα στο ναό του Αγίου Χαραλάμπους αισθάνθηκαν, οι Ορθόδοξοι των Αγίων Σαράντα, την προσμονή... Ότι θα δουν το Χριστό. Θα αντικρίσουν το φως του, αυτό το φως, για τη μετάδοση του οποίου έκανε τα πάντα ο κυρός Αναστάσιος.

Τα μάτια τους, αν και χωμάτινα, κρατούν μέσα τους αναμμένη τη λαμπάδα της απαντοχής, της εγκαρτέρησης, που δεν λιώνει με το χρόνο, δεν χωνεύει, δεν σβήνεται.

Τι και αν αφήνουν στεναγμό, βαθύ, σφικτό, πονεμένο, από την άβυσσο της ύπαρξής τους, για τις δυσκολίες, που αντιμετωπίζουν. Τι και αν οι χτύποι της καρδιάς τους μοιάζουν με κύματα αφρισμένα, που ροχθίζουν στους βράχους της υπομονής. Και σπάνε. Και γυρνάνε πίσω. Και πάλι, και ξανά.

Τι και αν συμβαίνουν αυτά. Σηκώνουν το βλέμμα ψηλά. Και τότε βλέπουν πως δεν ήταν στα μάταια η τόση καρτερία, γιατί ξεχειλίζουν από πλήρωμα θεϊκό.

π. Ηλίας Μάκος