Αυτές τις άγιες μέρες που ο χρόνος στην πατρίδα μας κυλάει ευχάριστα, αφήνοντας πίσω στιγμές απομόνωσης και δυσάρεστα βιώματα, το «μέστωμα» του Πάσχα, μας φέρνει σιμά σε παραδόσεις και ιερές αξίες που τίποτα το υλικό δεν μπορεί να τις ξεπληρώσει.
Στην Δερβιτσάνη ο ζήλος και η προθυμία να μετέχουμε στα ήθη και έθιμα που κληρονομήσαμε απ' τους προγόνους μας, είναι ιδιαίτερα έντονος.
Ειδικά σήμερα, Δευτέρα του Πάσχα, ο νόστος φέρνει ψηλά στο Πλατυβούνι ψυχές προγονικές και αδέρφια ξενιτεμένα, που γαληνεύουν στο άκουσμα της ηπειρώτικης πεντατονίας και στον ήχο του κλαρίνου.
Αυτές οι εκδηλώσεις χαράς, έρχονται ως επακόλουθο μιας ιστορίας βαθιάς που βρίσκεται θεμελιωμένη μαζί με τα πρωτολίθαρα στο "Μαναστήρι των Ταξιαρχών".
Σε αυτές τις καμάρες και στα γωνιάσματα που μέσα τους εικονογραφήθηκαν ευλαβικά, κάτω από το σκληρό βλέμμα των Τούρκων, άνθρωποι που πριν από αιώνες άγιασαν και σήμερα μας προστατεύουν, μοναχοί και μοναχές που «βάστηξαν Χριστό» μες στην ψυχή τους, παρά τα όποια δεινά...
Κόσμησαν τη Μονή με κάθε λογής αγαθά, ενώ σήμερα το νωπό τυρί που μοιράζεται, αποτελεί έθιμο που μας θυμίζει την παλιά της ακμή και τα κοπάδια που βοσκούσαν στα λιβάδια της.
Ποιος άραγε μπορεί να ερμηνεύσει αυτόν τον ζωογόνο σύνδεσμο, του Δερβιτσιώτη – Δεροπολίτης, του Βουρκιώτη, του Χιμαραίου με τη γη του;
Τα παιδικά μας θυμήματα μάθανε απ' τους πατεράδες τους να μην χάνουν τον τωρό (δρόμο) και να ριζώνουν βαθιά στο χώμα της μνήμης!
Ο τόπος μας ούτε «βλέπεται», ούτε «ακούγεται», παρά μόνο, βιώνεται…
Σχόλια