Έντονες και δυναμικές ήταν οι συζητήσεις των βουλευτών της ΟΜΟΝΟΙΑΣ-ΚΕΑΔ στην αλβανική Βουλή. Άλλο τόσο και οι συναντήσεις με εκπροσώπους των Διεθνών Συμβάσεων εντός και εκτός χώρας, οι ομιλίες τους σε παγκόσμια Συνέδρια στη Μόσχα, στις Βρυξέλλες κι αλλού.

Ιδιαίτερη σημασία, όμως, δεν ήταν οι ομιλίες, αλλά τα προβλήματα που πρόβαλλαν στις συναντήσεις αυτές, προβλήματα ουσίας, προβλήματα που σχετίζονταν με την ίδια την ύπαρξη της δικής μας κοινότητας.

Σε συνάντηση που είχε με τον κ. Λάγκερ, Ιταλό Ευρωβουλευτή της πολυμελής αντιπροσωπείας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στα Τίρανα, την 27^η Ιουλίου 1992, ο βουλευτής Κώστας Μακαριάδης του ανάφερε τα καυτά προβλήματα που αντιμετώπιζε η Ελληνική μας Κοινότητα και ζήτησε από τον κ. Λάγκερ να μεσολαβήσουν στην αλβανική κυβέρνηση ώστε:

-Να εξακριβωθεί που ζουν οι εθνικές και μη μειονότητες στην Αλβανία.

-Πόσος είναι ο πληθυσμός. Γι' αυτό να γίνει η απογραφή ελεύθερα, χωρίς ναληφθούν ως βάση τα ληξιαρχικά έγγραφα.

-Να κατοχυρωθεί στο Σύνταγμα τα δικαιώματα των μειονοτήτων της χώρας.

-Πού και πώς εκφράζεται η εθνική τους αυτονομία.

-Τι σύμβολα δικαιούνται με νόμο η ΕΕΜ.

-Ποιος θα λύσει το πρόβλημα της εκμάθησης της μητρικής γλώσσας σε όλα τα επίπεδα και όπου αυτοί ζουν.

-Τι διαφορά θα έχουν τα σχολικά προγράμματαγια την εκμάθηση της Ιστορίας και Γεωγραφίας του έθνους στο οποίο ανήκουν.

-Τι κριτήρια θα ληφθούν υπόψη για την διαφύλαξη της εθνικότητας.

Αυτές ήταν οι απαιτήσεις των δικών μας βουλευτών τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, όταν βασίλευε ακόμα το σταλινικό σύνταγμα, που περιθωριοποιούσε τα δικαιώματα του ατόμου και των μειονοτήτων, όταν ο εθνικισμός έδειχνε καθημερινά τα νύχια του, όταν τα καθεστώτα δεν ανάπνεανακόματον αέρα της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Ήταν αυτές απαιτήσεις και αιτήματα που αντιμετώπιζε η Εθνική Ελληνική Μειονότητα στην καθημερινότητα,ήταν τα τεκταινόμενα των ημερών και όχι τα «παμμέγιστα» ζητήματα του αλβανικού κράτους. Αυτά ας τα έλυναν οι Αλβανοί βουλευτές.

Μακάρι να είχαν τον ίδιο ρυθμό, τον ίδιο παλμό και την ίδια συχνότητα και στις μέρες μας.

Βαγγέλης Παπαχρήστος