Η μείωση του εργατικού δυναμικού έχει οδηγήσει τις επιχειρήσεις να αναζητούν εξειδικευμένους εργαζομένους στην Αλβανία, ενώ παράλληλα τις ωθεί σε αυξήσεις μισθών. Ωστόσο, η αύξηση του κόστους ζωής έχει επηρεάσει σημαντικά την καθημερινότητα των πολιτών και έχει συμβάλει στο φαινόμενο της μετανάστευσης. Ένας από τους βασικούς παράγοντες που επιτείνει την κατάσταση είναι η έλλειψη επίσημα καθορισμένου ελάχιστου βιοποριστικού μισθού στην Αλβανία, γεγονός που αφήνει μεγάλο μέρος του πληθυσμού χωρίς επαρκείς πόρους για την κάλυψη των βασικών του αναγκών.

Σύμφωνα με μελέτη του ερευνητικού κέντρου Altax, το ελάχιστο εισόδημα που απαιτείται για την κάλυψη των βασικών αναγκών διαφέρει ανάλογα με το μέγεθος του νοικοκυριού. Για έναν μεμονωμένο πολίτη, το ελάχιστο ποσό που απαιτείται για διατροφή, στέγαση, ενέργεια, μεταφορές και ιατρική περίθαλψη εκτιμάται μεταξύ 22.000 και 25.000 λεκ μηνιαίως (220-250€ περίπου)

Για μια τετραμελή οικογένεια, το απαιτούμενο μηνιαίο εισόδημα για να καλυφθούν οι βασικές ανάγκες, συμπεριλαμβανομένων των εξόδων διατροφής, στέγασης, ενέργειας, υγείας, μεταφορών, εκπαίδευσης και κοινωνικών δραστηριοτήτων, κυμαίνεται μεταξύ 75.000 και 85.000 λεκ. (750-850€ περίπου)

Η ύπαρξη ενός κατώτατου ορίου εισοδήματος που εξασφαλίζει αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης είναι ζωτικής σημασίας. Χωρίς αυτό, τα νοικοκυριά δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν στις βασικές τους ανάγκες, οδηγούμενα συχνά σε οικονομική ανασφάλεια και φτώχεια.

Παράλληλα, το ύψος των κοινωνικών παροχών και των συντάξεων που χορηγεί το κράτος παραμένει χαμηλό, μη επαρκές για την κάλυψη των πραγματικών αναγκών των δικαιούχων. Ειδικότερα, για έναν συνταξιούχο ή έναν εργαζόμενο που επιθυμεί να διατηρήσει ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης, οι απαιτούμενες μηνιαίες αποδοχές εκτιμώνται στις 45.000–55.000 λεκ χωρίς ενοίκιο, ενώ για όσους πληρώνουν ενοίκιο, το κόστος ανεβαίνει στις 60.000–70.000 λεκ.

Η ανάγκη για έναν καθορισμένο ελάχιστο βιοποριστικό μισθό στην Αλβανία καθίσταται πλέον επιτακτική, καθώς αποτελεί βασικό εργαλείο για την προστασία των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων και τη μείωση του κινδύνου φτώχειας.