Ο Μενάνδρος, ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες βασιλείς που κυβέρνησαν στην Ινδία, τιμήθηκε από τους Ινδούς ως Τσακραβαρτίν, δηλαδή παγκόσμιος ηγεμόνας, ένας τίτλος που αντανακλά την πνευματική και πολιτική επιρροή του. Μάλιστα, ο Πλούταρχος αναφέρει πως οι τιμές αυτές συνδέονται με τον τρόπο που ο Μενάνδρος ασπάστηκε και προώθησε τον βουδισμό.

Ο Βούδας, γεννημένος ως πρίγκιπας Σιντάρτα Γκαουτάμα στο Λουμπίνι του σημερινού Νεπάλ, είναι η κεντρική μορφή του βουδισμού – μιας θρησκείας που γεννήθηκε στην Ινδία και εξαπλώθηκε με τα χρόνια σε ολόκληρη την Ασία, πολύ πριν την έλευση του Ισλάμ. Μέσω του Δρόμου του Μεταξιού, ο βουδισμός πρόσφερε ενότητα και σύνδεση ανάμεσα σε διαφορετικούς λαούς.

Παρά την υποστήριξή του σε μια ειρηνική θρησκεία, ο Μενάνδρος υπήρξε και στρατιωτικός κατακτητής. Κατόρθωσε κάτι που ούτε ο Μέγας Αλέξανδρος δεν πέτυχε: την κατάκτηση της Παταλιπούτρας (ελληνιστί Παλιβόθρα), πρωτεύουσας της Μαγκάδα – μιας πανίσχυρης στρατιωτικής περιοχής της αρχαίας Ινδίας, εκεί όπου και ο Βούδας έφτασε στη φώτιση.

Όταν ο Αλέξανδρος πλησίασε την περιοχή, οι στρατιώτες του φοβήθηκαν να προχωρήσουν, καθώς ο Ινδός βασιλιάς Δανάναντα (γνωστός ως Ξανδράμης στους Έλληνες) διέθετε τεράστιο και καλά εξοπλισμένο στρατό. Ο Αλέξανδρος τελικά επέστρεψε πίσω και πέθανε λίγο αργότερα. Ο Μενάνδρος, όμως, σύμφωνα με ιστορικούς όπως ο V. A. Smith και ο W. W. Tarn, ολοκλήρωσε το όνειρο του Αλεξάνδρου και κυρίευσε την Παταλιπούτρα.

Ο Μενάνδρος αναγνωρίστηκε από τους Βουδιστές ως σοφός και δίκαιος ηγέτης, και το όνομά του –στη μορφή Μιλίντ– συνεχίζει να δίνεται σε παιδιά στην Ινδία μέχρι και σήμερα.