Τα τελευταία πέντε χρόνια, περίπου 15.000 πολίτες από τις Φιλιππίνες, κυρίως γυναίκες, έχουν μεταναστεύσει στην Αλβανία, με μόνο το 20% να διαθέτει νόμιμη βίζα. Λιγότεροι από 1.000 έχουν εξασφαλίσει άδεια παραμονής, αφήνοντας τους περισσότερους στην παρανομία, κάτι που τους καθιστά ευάλωτους σε εκμετάλλευση, καταναγκαστική εργασία και εμπορία ανθρώπων.

Πολλοί από τους εργαζόμενους αυτής της κοινότητας φτάνουν στην Αλβανία μέσω ασαφών συμφωνιών με εργοδότες, οι οποίοι συχνά κατακρατούν τα διαβατήριά τους ως μορφή εξαναγκασμού. Οι συνθήκες διαβίωσης και εργασίας είναι συχνά αντίξοες, με πολλές γυναίκες να διαμένουν σε ακατάλληλα καταλύματα, αναμένοντας να ξεκινήσουν δουλειά που, σε αρκετές περιπτώσεις, διαφέρει από όσα είχαν αρχικά συμφωνήσει.

Οι εργασιακές συμβάσεις που υπογράφονται συνήθως δεν έχουν νομική ισχύ, καθώς δεν επικυρώνονται από συμβολαιογράφο. Επιπλέον, οι εργαζόμενες υποχρεώνονται να εργάζονται εξαντλητικά ωράρια, με ορισμένες να καταγγέλλουν σεξουαλικές παρενοχλήσεις ή ακόμα και εξαναγκασμό στην πορνεία. Παρότι έχουν γίνει καταγγελίες, οι αρχές δείχνουν αδυναμία να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την κατάσταση, με τις περισσότερες υποθέσεις να παραμένουν αδιερεύνητες.

Το υψηλό κόστος πρόσληψης ενός εργαζόμενου από τις Φιλιππίνες, που φτάνει τα 3.500 ευρώ, συμβάλλει στην ύπαρξη μεσαζόντων και πρακτικών που διευκολύνουν την παράτυπη μετανάστευση. Χωρίς πρεσβεία ή ισχυρή διπλωματική εκπροσώπηση, οι Φιλιππινέζες μετανάστριες στην Αλβανία παραμένουν εγκλωβισμένες σε ένα σύστημα που ελάχιστα τις προστατεύει, ενώ συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν σημαντικούς κινδύνους εκμετάλλευσης.